To był prawdziwy szok nie tylko dla działaczy, ale dla całej żużlowej Polski. Tomasz Bajerski, który skończył wiek juniora, wystawiony został jesienią 1996 r. na listę transferową z zaporową kwotą 600 tysięcy złotych, rekordową w polskim speedwayu. Spodziewano się w Toruniu, że nikt nawet nie spróbuje do niego podejść. Tymczasem gorzowskie Pergo bez żadnych negocjacji i zmrużenia oka zapłaciło żądaną kwotę, podpisując z zawodnikiem czteroletni kontrakt. Oznaczało to rozstanie "Bajerka" z plastronem Anioła i znaczące osłabienie siły toruńskiej drużyny, bowiem tradycyjnie nikogo w zamian nie sprowadzono na Kopernikowską ziemię. Ponadto z drużyną i sportem definitywnie pożegnał się Tomasz Świątkiewicz, który po kontuzji z 1994 roku nie potrafił w odnaleźć wspaniałej formy sprzed wypadku i zrezygnował ze startów na żużlowym torze. Po zimowych treningach w Italii, serii sparingów, mimo wszystko z optymizmem torunianie przystąpili do rozgrywek.

W premierze wysoko pokonali gnieźnieński Start, a przed zawodami działacze klubu z okazji 35-lecia sekcji żużlowej w Apatorze otrzymali sztandar ufundowany przez sponsorów, który poświęcił kapelan polskiego speedwaya ksiądz Piotr Prusakiewicz.
Zanim jednak nastąpiło poważne ściganie zespół rozegrał szereg przedsezonowych sparingów.
Oto wyniki:

Wrocław - Toruń	1997-03-16 53 : 35	najlepiej w toruńskim teamie zaprezentował się Krzyżaniak 9pkt/5 startów i Jaguś 13 pkt./5 startów. Trener Kniaź postawił jednak na młodzież i zawodników niepewnych, a dodatkową zmorą sparingu były defekty.
Toruń - Bydgoszcz	1997-03-19 41 : 49	najlepsi toruńscy zawodnicy to ponownie Krzyżaniak 10 pkt./5 startów Jaguś 12 pkt./5 startów i Mirosław Kowalik 10 pkt/5 startów. Mecz ten pokazał, że tegoroczna drużyna Apatora będzie dysponowała dziurawym składem, a jedynym pocieszeniem może być wysoka forma Jagusia.
Toruń - Hallstavik	1997-03-22 46 : 44	najskuteczniejsi toruńczycy to Krzyżaniak 12 pkt. 5 starty i Jaguś 12 pkt./5 startów Na słowa uznania zasługuje Marcin Kowalik 6 pkt./4 starty Po tym meczu coraz bardziej niepokojące zaczynały być poważne problemy sprzętowe Aniołów. Krzysztof Kuczwalski wykazuje się dużą wolą walki i ambicją, jednak brakuje mu techniki i szybkości na dystansie. Ponownie bezbarwnie zaprezentował się Jarosław Bednarski.
Toruń - Wrocław	1997-03-24 59 : 31	(mecz miał odbyć się 15 marca lecz został przełożony); najlepsi wśród Aniołów to Krzyżaniak 9pkt/3 starty, Jaguś 12 pkt/4 starty, Mirosław Kowalik 12 pkt/5 startów. Udanie zaprezentował się Robert Kościecha 8 pkt.+1 bon/4 starty i Kuczwalski 9 pkt+2 bon/5 startów. Mecz ten zaczął napawać optymizmem toruńskich działaczy i fanów. Jednak nikt nie przypuszczał, że WTS będzie czerwoną latarnią ekstraklasy w nadchodzącym sezonie.
Bydgoszcz - Toruń	1997-03-25 56 : 34	tego dnia miał odbyć się rewanż z Wrocławiem lecz toruński tor nie nadawał się do jazdy i zawodnicy pojechali ścigać się do Bydgoszczy; trener Kniaź ponownie postawił na juniorów i zespół wystąpił bez Jagusia, ale za to z czterema juniorami. Najlepszymi w zespole toruńskim okazali się Krzyżaniak 9pkt./3 starty i Mirosław Kowalik 7 pkt/3 starty. Pozostali wypadli poniżej oczekiwań: Krzysztof Kuczwalski 5, Jarosław Bednarski 3, Tomasz Chrzanowski 1, Robert Kościecha 6, Marcin Kowalik 3, Mariusz Puszakowski 0 pkt.

Tak intensywne przygotowania do sezonu nie spowodowały wśród sympatyków drużyny huraoptymizmu w spekulacjach na temat podtrzymania medalowej passy, a co więcej nikt nawet nie stawiał Aniołów w gronie faworytów do play-off, bowiem odejście Bajerskiego to strata ok. 10-12 pkt. w każdym meczu. Jednak zarząd, a zwłaszcza trener Jerzy Kniaź byli pełni optymizmu i uważali, że awans do play-off jest w zasięgu możliwości drużyny, a jedynie Jutrzenka Bydgoszcz i Pergo Gorzów są poza ich zasięgiem, co nie znaczy, że zespół nie powalczy z tymi drużynami. Ponadto w Toruniu liczono na sukcesy indywidualne głównie seniorów. Kierownictwo stawiało na awans Mirka Kowalika, Krzyżaniaka i Jagusia do finału IMP, obronę medalu w MPPK i kolejny sukces w DPP. Wspomniana trójka miała również powalczyć w eliminacjach do GP`98. Na juniorów raczej nie liczono, aczkolwiek oczekiwano od nich podnoszenia umiejętności i zdobywania doświadczenia na przyszły sezon.

Pomimo iż torunianie przystąpili do sezonu w roli teamu skazanego na "pożarcie" to jednak na inaugurację wygrali wysoko ze Startem Gniezno i uplasowali się na fotelu lidera. Anioły do pierwszego pojedynku przystąpiły w optymalnym składzie i rywalizacja ligowa pokazała, że tak jak w sparingach zespół będzie dysponował nierównym składem, ale mimo to będzie posiadał czterech wartościowych zawodników (Ryan Sullivan, Jacek Krzyżaniak, Mirosław Kowalik i Wiesław Jaguś) oraz nienajgorszego juniora w osobie Roberta Kościechy. Poważny problem dla trenera stanowił Kuczwalski i drugi młodzieżowiec. Jednak trener Kniaź liczył na rozjeżdżenie się młodych zawodników, którzy nie mieli okazji dotychczas poznać smaku prawdziwej ligowej rywalizacji.
Po rozgromieniu Atlasu, trenowanego przez doskonale znanego w Toruniu, Jana Ząbika  - komplet punktów Krzyżaniaka - Anioły objęły fotel wicelidera tabeli. Ale już po zwycięstwie 1 maja w Lesznie z beniaminkiem ligi Unią zaczęto myśleć nawet o powrocie na tron. Niestety, trzy dni później w Częstochowie podczas rundy eliminacyjnej IMŚ nogę złamał Jaguś i strata tego zawodnika okazała się nie do nadrobienia. Mimo tego w heroicznym boju (także bez najlepszego juniora Kościechy) 11 maja Apator pokonał powszechnego faworyta ligi bydgoską Polonię, wzmocnioną przed sezonem Piotrem Protasiewiczem. 15 tysięcy widzów zgotowało po zawodach owację na stojąco, szczególnie Sullivanowi i Krzyżaniakowi, którzy nie tylko zdobyli najwięcej punktów, ale pokazali plecy samemu Tomaszowi Gollobowi, który w końcówce lat dziewięćdziesiątych rzadko kiedy przegrywał więcej niż dwa wyścigi z rywalami drużyny przeciwnej.
Potem jednak, przyszło potykać się z rywalami z górnej połówki ligowej tabeli i zaczęły się kłopoty. Apator wysoko przegrywał na wyjazdach, a u siebie przysłowiowym rzutem na taśmę uratował remis w meczu z Zieloną Górą, kiedy to w ostatnim biegu Sullivan i Krzyżaniak podwójnie pokonali zielonogórską parę Dudek - Walasek.
Realnie patrząc, pozostało dywagować, czy zaliczka z pierwszych meczów okaże się wystarczająca, by zakwalifikować się do pierwszej czwórki na drugą fazę rozgrywek.

22 czerwca doszło do prestiżowego rewanżu za ostatni mecz poprzedniego sezonu z Włókniarzem. Wrócił już do składu Kościecha, za to nie dojechał Loram. Mimo tego udało się wygrać 51:38, a w głównych rolach wystąpili Krzyżaniak (kolejny komplet 15 "oczek") i Kowalik, których dzielnie wsparła młodzież - Jarosław Bednarski i Kościecha po 6 pkt oraz Chrzanowski 5 oczek.
Bardzo ważne dla zajęcia premiowanego czwartego miejsca okazało się spotkanie w Toruniu z Unią Leszno. Apator co prawda wygrał 48:42, ale o wynik nie było tak łatwo jak w Lesznie, bowiem absencja Jagusia była bardzo dotkliwa. Podobnie było z pilską Polonią , a wynik 47:43 został ustalony dopiero w ostatnim biegu. Wcześniej jednak po XIII biegach stan meczu brzmiał 39:39. O wygranej gospodarzy przesądziło podwójne zwycięstwo Kowalika i odrodzonego Kuczwalskiego nad parą Okoniewski Franków. W ostatniej gonitwie Krzyżaniak i Sullivan nie musieli więc już gonić Nielsena, który w biegu tym wygrał, ale wcześniej uległ Sullivanowi i Kowalikowi.

W połowie sezonu 7 lipca zespół Apatora-DGG Toruń wyjechał na kilkudniowe zgrupowanie do Szwecji. Podczas pobytu zaplanowano rozegrano dwa  spotkania towarzyskie z drużyną wicemistrza Szwecji Rospiggarna Sztokholm oraz Masarna Avesta. W przerwach między meczami na szwedzkich torach miały odbywać się treningi, które prowadził były mistrz świata i zawodnik Apatora-DGG Per Jonsson. Z bliżej nieokreślonych przyczyn na zgrupowanie nie wyjechał Mirosław Kowalik.
W rozegranym 8 lipca meczu pomiędzy Rospiggarną z Apatorem-DGG torunianie ulegli wicemistrzowi Szwecji 71:26. Najlepiej w zespole toruńskim zaprezentowali się Jacek Krzyżaniak i Robert Kościecha. Na niekorzystny dla zawodników toruńskich wynik miał wpływ bardzo specyficzny tor o długości 260m oraz duża liczba defektów. Następny mecz zespół toruński rozegrał 10 lipca z zespołem Masarny Avesta - byłym zespołem Jacka Krzyżaniaka i Mirosława Kowalika. Ten mecz torunianie również przegrali.

Szwedzkie zgrupowanie choć nie okraszone wygranymi pozwoliło osłabionej kontuzjami drużynie odnosić zwycięstwa na własnym torze i z honorem przegrywać na wyjazdach. Cenny też był sukces we Wrocławiu, ale zdegradowany już Atlas stawiał dzielny opór o czym świadczy wynik 49:41.
Minimalne wygrane sprawiły, że jeszcze przed ostatnią kolejką sezonu zasadniczego torunianie byli pewni, że jadą dalej i to o medale. W play-off czekało ich bardzo trudne wręcz niewykonalne zadanie. W półfinale zmierzyć się musieli z najlepszym teamem ligi, zmierzającym po mistrzostwo bydgoską Polonią. Już w pierwszym meczu w Toruniu nieliczni optymiści odarci zostali ze złudzeń. Gospodarze przegrali 43:47. Tym razem rozczarowali skuteczni w ciągu całego sezonu Krzyżaniak i Kowalik - bez biegowego zwycięstwa oraz Sullivan, któremu nie udało się ani razu wygrać z którymś z braci Gollobów. W rewanżu w Bydgoszczy nie było już o co walczyć, doszło do kompromitującej przegranej 26:64, najwyższej w długich dziejach pomorskich ligowych derby.
Nic dziwnego, że w rywalizacji o brąz z Piłą toruńscy żużlowcy zachowywali się tak, jakby uszło z nich powietrze. W Toruniu ulegli 39:51, a tylko Loram i Kowalik nie zawiedli. Szczególnie zaskakująca była postawa Krzyżaniaka - 7 "oczek" w sześciu startach. W Pile padł rezultat 32:58. Tym samym po raz pierwszy od 8 lat drużyna Apatora znalazła się poza podium. Uznano to za sygnał alarmowy dla klubowych władz.

W Toruniu kibice mieli okazję przeżywać także emocje inne niż te związane z rozgrywkami ligowymi. Toruń słynący z doskonałej pracy z młodzieżą tradycyjnie zgłosił zespół juniorów do rozgrywek MDMP. W związku z czym na torze przy ul Broniewskiego rozegrano czwartą ostatnią rundę w tej kategorii rywalizacji. Niestety toruńskie "Aniołki" podupadły na sile i zarówno finał MDMP jak i finałowe rozstrzygnięcia były poza zasięgiem toruńskich młodzieżowców.
Ponadto w Toruniu rozegrano finał DPP w którym tryumfowali gospodarze, a także półfinał MIMP. Niestety młodzi torunianie nie wykorzystali atutu własnego toru i w zawodach tych zajęli miejsca, które nie premiowały ich awansem do finałowej rozgrywki.
Działacze pamiętali również o tragicznie zmarłym Kazimierzu Araszewiczu i dla uczczenia jego pamięci wyścig finałowy turnieju kadry juniorów rozegrano jako bieg memoriałowy w którym tryumfował Robert Kościecha.

Na arenie międzynarodowej z zawodników na co dzień przywdziewających plastron z herbem Torunia można było podziwiać  Marka Lorama w IMŚ GP, a Krzyżaniak został powołany do kadry na DMŚ i choć nie zdobył punktu to na jego piersi zawisł srebrny medal.

W SEZONIE 1997 TORUŃSKICH BARW BRONILI

		Liczba meczów	Liczba biegów	Punkty	Bonusy	Średnia biegowa	Miejsce w ligowym rankingu
Mark LORAM		7	39	93	4	2,487	4
Ryan SULLIVAN		14	74	169	9	2,405	5
Jacek KRZYŻANIAK		22	111	240	8	2,234	12
Wiesław JAGUŚ		6	28	47	14	2,178	16
Mirosław KOWALIK		22	110	212	10	2,018	25
Robert KOŚCIECHA		21	79	83	12	1,202	55
Sławomir DERDZIŃSKI		12	38	31	9	1,053	66
Krzysztof KUCZWALSKI		19	63	39	9	0,762	76
Remigiusz WRONKOWSKI		14	35	14	0	0,400	83
Tomasz CHRZANOWSKI		7	16	7	2	0,562	-
Marcin KOWALIK		13	34	14	4	0,529	-
Jarosław BEDNARSKI		8	21	8	1	0,429	-
Mariusz PUSZAKOWSKI		2	3	1	0	0,333	-
Maciej MACIEJEWSKI		nie wystąpił w żadnym spotkaniu ligowym
pełna statystyka sezonu 1997 (zip 47 kb)