BAJERSKI Tomasz (bajer)

Urodzony w 9 września 1975 roku w Toruniu.

Wychowanek toruńskiego Apatora, a jego pierwszym trenerem był Jerzy Kniaź. Można powiedzieć, że w kategorii juniorów nie miał sobie równych. Co potwierdził wynikami w rozgrywkach młodzieżowych zarówno na krajowym jak i międzynarodowym podwórku.
Zadebiutował w pamiętnym meczu Apatora z Unią Tarnów w 1992 roku, w spotkaniu, które zaczęło się z godzinnym poślizgiem z powodu opóźnionego lotu awionetką obcokrajowców obu drużyn - Simona Wigga, Gerta Handberga i Pera Jonssona lecących z Warszawy. Przed startem marzył choć o punkcie. Przeszedł jednak sam siebie, w debiucie zdobył dziewięć "oczek" i z miejsca stał się obok Pera Jonssona najbardziej uwielbianym żużlowcem w Grodzie Kopernika. Jako szesnastolatek, w swoim pierwszym sezonie zdobył aż sto ligowych punktów. Jeździł nieszablonowo, z młodzieńczą werwą, lecz atakował z głową, bardzo dojrzale jak na swój wiek. Po latach przyznał, że wielkie wrażenie zrobił na nim śmiertelny wypadek jego kolegi Grzegorza Kowszewicza podczas treningu jaki odbył się feralnego 2 września 1992 roku. Brylował w rozgrywkach Brązowego i Srebrnego Kasku. Wygrywał w parach jak i w drużynie ogólnopolskie rozgrywki młodzieżowe. Swą młodzieńczą dominację potwierdził dwukrotnie zostając MIMP.
Warto dodać, że "Bajer" do dnia dzisiejszego dzierży zaszczytny rekord najbardziej spektakularnego debiutu w lidze, bowiem rozpoczynając starty w toruńskim teamie, zgromadził na koniec sezonu okrągłe sto punktów, które jak dotąd nie zostało osiągnięte przez żadnego innego młodzieżowca polskiej ligi.
Po pięciu latach startów w Apatorze, postanawia zmienić klimat i od roku 1997 zdobywa punkty dla gorzowskiej Stali. Transfer "Bajera" do Gorzowa, należy również do kategorii rekordów. Oto bowiem w sezonie transferowym cena za ówczesnego MIMP, wynosiła 600.000 zł. W owym czasie Less Gondor prezes Stali wpłacił na konto Apatora żądaną kwotę i stał się tym samym posiadaczem karty zawodniczej Bajerskiego.
Toruńczyk  miał stanowić o sile gorzowian. I tak też było w pierwszym roku startów, kiedy to razem z Tonym Rickardssonem i Potrem Świstem praktycznie we trójką przechylali szalę zwycięstwa na stronę gorzowian w ostatnich dwóch biegach nominowanych wielu meczy. To trio było motorem napędowym drużyny, która zdobyła ostatni srebrny krążek DMP dla Gorzowa. Nie był to jednak dla Tomasza rok usłany różami, po meczu Apator – Pergo, gdy pierwszy raz przyjechał do Torunia jako zawodnik drużyny gości, ze łzami w oczach w parkingu wysłuchiwał po meczu gwizdów i nieprzychylnych mu okrzyków dobiegających z trybun. W Gorzowie cieszył się jednak sympatią kibiców, w szczególności fanek. Był na fali, lubiła go kamera, pełno było go w mediach. Cieszył się zaufaniem, był szanowany przez działaczy i sponsorów. Rok później zaczął sezon dużo gorzej, choć zdarzały mu się pojedyncze świetne występy, a majstersztykiem był finał MPPK w Gorzowie, który wspólnie z Krzysztofem Cegielskim wygrał w cuglach, nie znajdując pogromcy w całych zawodach. Po turnieju z rozbrajającym uśmiechem na ustach przyznał red. Izabeli Grzebiecie, że to pewnie dlatego, bo przed zawodami wypił pięć napoi energetyzujących. Czasem z rozrzewnieniem na stadionie im. Edwarda Jancarza wspominam te pamiętne zawody, choć doskonale pamiętam, że w lidze Bajerski nie mógł się odnaleźć do końca tamtego sezonu. Mało kto wie, ale właśnie wtedy "Bayer" przeżył makabryczny wypadek samochodowy, po którym bardzo długo dochodził do siebie. Ciągłe wizyty u chirurgów stomatologicznych przeszkadzały w powrocie do pełnej sprawności. Z grymasem bólu startował jednak dla Gorzowa i wspólnie z Rickardssonem, Paluchem czy Cegielskim utrzymał ekstraklasę nad Wartą. W 1999 roku wspólnie z ekipą "młodych wilków" jak mawiano wtedy na Pergo (w składzie Okoniewski, Cegielski, Jonsson, Poważny, Cieślewicz, Paluch i Bajerski) otarł się o podium DMP. Do formy z pierwszego sezonu w Gorzowie nie wrócił także w 2000 roku. Powielał te same błędy na torze i nie słuchał fachowców. Zmieniał silniki, mechaników, boleśnie upadał na treningach. Nie wyciągał wniosków, chyba na dobre przestał odpowiadać mu klimat Gorzowa.

Z pomocną ręką do zawodnika po sezonie 2000 wyszedł macierzysty klub. Powrót do Torunia okazał się na tyle skuteczny, że sięgnął on z Aniołami po tytuł mistrza ligi. Rok 2002 to powrót "Bajera" do formy sprzed lat. W lidze stanowi pewny punkt zespołu, a przy tym jako pierwszy torunianin uzyskał pełnoprawny awans do IMŚ GP. Wszyscy wróżyli zawodnikowi wielkie sukcesy w roku 2003, niestety po dobrej postawie w pierwszych turniejach GP, przyszedł kryzys i to na całej linii. Nie wiodło się zawodnikowi zarówno w GP jak również w pozostałych rozgrywkach. Po zakończeniu sezonu, toruńscy działacze chcieli zrezygnować z jego usług, jednak zawodnik zapewniał, że w roku 2004 odbuduje się sportowo i będzie stanowił o sile zespołu. Na obietnicach się skończyło, bowiem 60 punktów w całych rozgrywkach ligowych chluby zawodnikowi tej klasy nie przyniosło.
Ostatecznie "Bajer" po sezonie 2004 wybrał się nad morze i zasilił szeregi beniaminka ekstraligi Wybrzeża Gdańsk. Dołączył tym samym do innych toruńskich wychowanków Kościechy i Chrzanowskiego, a kibice zastanawiali się na ile skuteczny będzie nadmorski team w połowie złożony z żużlowców kiedyś niechcianych w toruńskim klubie. Jak się później okazało toruński team nad morzem nie tylko nie punktował rywali, ale przyczynił się do spadku Wybrzeża do niższej ligi, a dla Bajerskiego w kolejnym sezonie zabrakło miejsca nad morzemi i wraz z nastaniem sezonu 2006 zawodnik podjął rękawicę GKM-u Grudziądz i wspólnie z innym toruńczykiem - Jackiem Krzyżaniakiem - podpisał kontrakt na starty z gołąbkiem na plastronie. Sezon na pierwszoligowych torach dla Bajerka również nie był udany, dlatego w następnym roku nie mogąc znaleźć zatrudnienia w żadnym polskim klubie, aby startować w lidze polskiej podpisuje kontrakt na "drugim froncie" i zdobywa punkty dla Daugavpilis przyczyniając się do awansu Łotyszy do wyższej klasy rozgrywkowej. 
Kolejny rok startów dla Bajerskiego to ponownie zdobywanie punktów w najniższej klasie rozgrywkowej. Tym razem jednak "Bajer" przywdziewa plastron Speedway Miskolc.
Podobnie jak przed rokiem jest podstawowym zawodnikiem drużyny i ponownie niemal przyczynił się do awansu zagranicznej drużyny w polskich rozgrywkach w poczet pierwszoligowców. Jednak działacze Miskolc z uwagi na brak finansów po zajęciu drugiego miejsca na zapleczu polskich lig żużlowych oddali walkowerem miecze barażowe z GTŻ Grudziądz, grzebiąc tym samym szanse na pierwszoligowy awans. Kolejny sezon to ponowna zmiana klimatu przez Bajerskiego, który trafia na podkarpacie. Jest jednak cieniem samego siebie i otrzymuje powołanie tylko na jeden mecz ligowy. Do upadku sportowego wielkiego przed laty talentu doszły kłopoty osobiste, które spowodowały, że zawodnik zupełnie zagubił życiową drogę.

Od sezonu 2006 na żużlowych torach poza ligą próżno było szukać nazwiska Bajerski w ogólnopolskich finałach, a ostatecznie zawodnik zjechał z toru. Nadal był jednak aktywny - wystąpił w filmie "Pierwsza prosta", startował w icespeedway’u, w wolnych chwilach z sukcesami grał w Toruńskiej Lidze Bowlingu. Poświęcił się też synowi i ukochanej żonie Patrycji, która jako sportowiec rozumiała go najlepiej na świecie, ale żużlowa Polska bez Tomasza na torze była mniej barwna i mimo wszystko uboższa...
Jako żużlowiec Tomasz Bajerski poznał uroki "czarnego sportu" jak mało kto. Był piekielnie utalentowany, otoczony przez sponsorów, media, uwielbiany przez kibiców, podnosił się po beznadziejnych meczach, odnosił sukcesy. Z drugiej strony widział śmierć kolegi na torze, dobitnie poznał co to znaczy, że trybuny są ci nieprzychylne, gdy w ostatnich latach zawodził działaczy i coraz mniej licznych wiernych fanów. Pod koniec kariery tułał się po torach żużlowych całego świata by zarobić i jeszcze raz poczuć adrenalinę, jaką odczuwa się gdy obojętnie gdzie i z kim wchodzi się ramię w ramię z rywalami w wiraż na pędzącym motorze bez hamulców.

Po dłuższej przerwie spowodowanej problemami osobistymi Tomek Bajerski z początkiem roku 2014 ponownie pojawił się na motocyklu podczas gali lodowej w Opolu i tak komentował swoją nieobecność: Zrobiłem złe rzeczy, ale poniosłem karę i chyba czas ten temat zamknąć. Wszystko się poukładało i jest w porządku. Było, minęło i żyjemy dalej. Każdemu coś podobnego mogło się przydarzyć.
Kiedy przebywałem w Stanach, jeździłem tam, choć bardziej dla przyjemności. Trenowałem na takich torach, jak Costa Mesa czy Las Vegas. Niestety, jako że są to owale bardzo krótkie, bo osiągają około 180 metrów, to dzieje się na nich niewiele i kibice nie czują takiej adrenaliny, jak choćby w Polsce. Amerykanie jeżdżą, ale dobrzy są głównie na własnym podwórku. Niełatwo wyrokować, czy znajdzie się wśród nich następca Grega Hancock
Na opolski turniej otrzymałem zaproszenie od Piotrów: Miedziejki i Żyto. Skontaktowaliśmy się telefonicznie. Zapytali mnie, czy nie chciałbym wziąć udziału, a ja odpowiedziałem, że nie ma problemu. Kondycyjnie wytrzymałem zawody dobrze, bo od kilku miesięcy regularnie trenuję i utrzymuję formę fizyczną. Troszeczkę jeździłem w Stanach, a ostatnio na stawach u rodziców. Najważniejszy był jednak charytatywny cel. Przybyliśmy tu z kolegami z teamu Holdera, moim tatą i dziewczyną przede wszystkim po to, by pomóc chorym dzieciom. No i wszyscy dowiedzieli się, że jestem i wróciłem z wakacji.
Generalnie rok 2014 był dla Tomka przełomowy. Po uporaniu się z prywatnymi - życiowymi przygodami, znalazł swoje miejsce jako ekspert w transmisjach telewizyjnych pierwszej ligi żużlowej. I trzeba obiektywnie przyznać, że przy wielu ekspertach od lat zasiadających przed kamerami TV, toruński wychowanek radził sobie doskonale. Doświadczenie wyniesione z toru pozwalało mu bardzo profesjonalnie i analitycznie podchodzić do wydarzeń na torze i opowiadać kibicom z punktu widzenia zawodnika o różnych sytuacjach w trakcie biegu. Co ciekawe Tomek w przeciwieństwie do wielu innych komentatorów przed kamerą nie bawił się w dyplomację, jeśli coś było białe to dla byłego zawodnika było białe, jeśli czarne to czarnym niezmiennie pozostawało. Dla kibiców w komentarzu byłego uczestnika Grand Prix ważne było również to, że nie opowiadał o tym co wszyscy widzieli na torze, ale w jego komentarzu można było usłyszeć, dlaczego tak się stało i co zawodnik powinien zrobić, żeby do pewnych sytuacji nie dochodziło, albo co zawodnik zrobił, że akurat tak a nie inaczej udało mu się pojechać w danej chwili. Nic więc dziwnego, że Tomek Bajerski zagościł na dłużej w roli eksperta, a jego koledzy po fachu powinni słuchać co Bajer miał do powiedzenia.
Jednak w roku 2017 były świetnie zapowiadający się żużlowiec postanowił spróbować sił w nowej roli i został szkoleniowcem PSŻ Poznań, który po raz kolejny próbował zagościć na żużlowej mapie Polski. Co ciekawe przy poprzedniej reaktywacji żużla na Golęcinie, drużynę prowadził inny toruński wychowanek, a był nim Mirosław Kowalik, który w roku 2017 miał prowadzić drużynę z Gdańska i właśnie MIrek zarekomendował Tomka poznańskim działaczom, a "Bajer" tak komentował swój pierwszy trenerski angaż: "To żadna tajemnica, że na co dzień koleguję się z Mirkiem. Kiedy rozmawialiśmy, spytał czy chciałbym spróbować w Poznaniu. Wspomniał, że może porozmawiać o tym z prezesem. O trenerce myślałem znacznie wcześniej i dlatego kiedyś zrobiłem uprawnienia razem ze wspomnianym Mirkiem Kowalikiem, Robertem Kempińskim czy Andrzejem Huszczą. Nie trzymałem tego zresztą specjalnie w tajemnicy. Wspomniałem, że mam papiery podczas transmisji telewizyjnych. Mówiłem nawet, że czekam na oferty, ale większość chyba myślała, że sobie żartuję. Teraz pojawiła się szansa. Dostałem telefon i szybko się dogadaliśmy, bo niemal we wszystkich kwestiach się ze sobą od razu zgadzaliśmy. Miałem też wpływ na to jaki skład pojawi się w Poznaniu, bowiem okazało się, że mam podobną koncepcję składu jak Prezes. Niektórzy twierdzą, że mamy ludzi po słabych sezonach, ale nie należy wszystkiego oceniać z tej perspektywy. Czasami trzeba poszukać przyczyn. Są tacy, którym warto dać szansę. Jestem przekonany, że przy dobrej atmosferze wielu zawodników może się u nas odbudować. Myślę, że nasz zespół stać na fazę play-off. Będziemy bazować głównie na atucie własnego toru. Na wyjazdach będzie trudno, ale jeśli jeden czy drugi jeździec nam odpali, to kto wie. Wtedy możemy dać się rywalom we znaki także na ich torach. Co z tego wyjdzie. Nie wiem. Czas pokaże, jaki będzie mój styl prowadzenia zespołu. Podczas meczów i treningów chcę być wymagający. Zamierzam jednak być w tym wszystkim również człowiekiem i kolegą. Najważniejsze, to znaleźć złoty środek. Zawodnicy powinni czuć, że jestem za nimi i mogę im pomóc".

Czy Tomasz Bajerski okaże się na tyle skuteczny by swoimi decyzjami i swoim doświadczeniem z toru wprowadzić "Skorpiony" do pierwszej ligi. Czas i klubowe pieniądze pokażą czy tak się stanie? Jednak z całą pewnością doświadczenie wyniesione z toru żużlowego może być cenną wiedzą w rozwoju młodych perspektywicznych podopiecznych, a zmysł wytrenowany podczas komentowania meczów żużlowych, z całą pewnością pomoże w podejmowaniu słusznej taktyki meczowej.

W trakcie kariery zawodnik poza ligą polską "Bajer" startował m.in. w klubach:
    Brovst, Fjelsted, Holsted, Holstebro
        Vastervick, Mailla, Motala,
            Kings Lyn, Peterborough
                Wostok, Saławat
                    Liepzig, Olching
                        Slany Mseno
                            Miszkolc

Osiągnięcia

DMP	1992/3; 1993/3; 1994/3; 1995/2; 1996/2; 2000/3;  2001/1; 2003/2
MDMP	1992/1; 1993/2
DPP	1993/1; 1995/4; 1996/1
IMP	1993/7; 1995/11; 1996/11; 1999/11; 2001/16; 2002/7; 2003/6
MIMP	1992/7; 1993/1; 1994/7; 1995/8; 1996/1
MPPK	1995/3; 1996/3; 1997/3; 1998/1; 2002/2
MMPPK	1992/1; 1993/1; 1994/3; 1995/3; 1996/6
BK	1993/2; 1994/4
SK	1992/2; 1994/5; 1995/13; 1996/10
ZK	1994/13; 1995/2; 1996/7; 1997/2; 2001/4; 2002/9; 2003/16
IMŚ GP	2003/15
IMŚJ	1992/11; 19937; 1994/5
DMŚ	2003/4
KPE	2002 (rep. klub z Torunia) /3; 2003/(rep. klub Hajdu Volan Debreczyn) /2

Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich

Sezon	mecze	biegi	punkty	bonusy	Średnia biegowa	Miejsce w ligowym rankingu
1992	18	75	100	24	1,653	49
1993	17	74	115	16	1,770	34
1994	13	61	101	6	1,754	?
1995	17	84	162	18	2,143	15
1996	22	113	240	19	2,292	13
2001	18	89	149	17	1,865	20
2002	20	97	190	18	2,144	10
2003	18	72	108	24	1,833	21
2004	17	62	60	13	1,177	43

W biografii zawodnika wykorzystano fragmenty artykułu
jaki ukazał się w portalu www.sportowefakty.pl

Zdjęcia zostało nabyte
na stadionowym stoisku z pamiątkami