BAJERSKI Tomasz (bajer)
BAJERSKI Tomasz (bajer)
Urodzony
w 9 września 1975 roku w Toruniu.
Wychowanek toruńskiego Apatora, a jego pierwszym trenerem był
Jerzy Kniaź. Można powiedzieć, że w kategorii juniorów nie
miał sobie równych. Co potwierdził wynikami w rozgrywkach młodzieżowych
zarówno na krajowym jak i międzynarodowym podwórku. Nikogo to nie dziwiło, bo od
początku dla małego chłopaka liczyły się sporty motocyklowe. Ojciec Tomka, miał
WSK, kuzyn Junaka i od zawsze jeździł, ile się tylko dało. Jeszcze przed
ukończeniem 10. roku życia zapisał się do szkółki żużlowej Apatora. Trenował na
małym torze, wpisanym w murawę starego klubowego obiektu przy ulicy
Broniewskiego. Zgłosiło się wówczas około stu chłopaków i nabór trzeba było
rozłożyć na dwa dni. Do zimy zostało jednak dziesięciu chętnych, wiosną roku
następnego na tor wróciło pięciu, a ostatecznie żużlową licencję zdało tylko
dwóch adeptów. Tomek w spędzał jednak całe dnie. Ze wsi Przysiek gdzie mieszkał,
przez las miał 15 minut drogi na rowerze, dlatego wakacje można było go spotkać
w parkingu i na torze od godz. 7-8 rano do 20-21 wieczorem. Nie był
zainteresowany niczym innym tylko żużlem i jak wyznał w jednym z wywiadów raz w
życiu był na kolonii, bo tak chcieli rodzice.
Gdy pierwszy raz wsiadał na żużlowy motocykl jego popisy podziwiali nie tylko
trener Kniaź, ale również Jan Ząbik, który gdy zobaczył, jak Tomek pokonał
kółko, na małym owali to już wiedział, że w Toruniu pojawił się ciekawy chłopak
ze smykałką do żużla i powinien być z niego dobry zawodnik. Na pierwszym
treningu jeszcze nie wyłamał motocykla i nie wprowadził go w ślizg kontrolowany,
bo trenerzy stopowali zapędy młokosa, ale podczas kolejnych jazd jeździł już
ślizgiem kontrolowanym przez trzy czwarte łuku. Kolejne żużlowe tajniki zawodnik
zgłębił równie szybko, jak zadebiutował w lidze. A było to w pamiętnym meczu Apatora z Unią Tarnów w 1992 roku, w
spotkaniu, które zaczęło się z godzinnym poślizgiem z powodu opóźnionego lotu
awionetką obcokrajowców obu drużyn - Simona Wigga, Gerta Handberga i Pera
Jonssona lecących z Warszawy. Przed startem marzył choć o punkcie. Przeszedł
jednak sam siebie, w debiucie zdobył dziewięć "oczek" i z miejsca stał się obok
Pera Jonssona najbardziej uwielbianym żużlowcem w Grodzie Kopernika. Jako
szesnastolatek, w swoim pierwszym sezonie zdobył aż sto ligowych punktów.
Jeździł nieszablonowo, z młodzieńczą werwą, lecz atakował z głową, bardzo
dojrzale jak na swój wiek. Po latach przyznał, że wielkie wrażenie zrobił na nim
śmiertelny wypadek jego kolegi Grzegorza Kowszewicza podczas treningu jaki odbył
się feralnego 2 września 1992 roku. Brylował w rozgrywkach Brązowego i Srebrnego
Kasku. Wygrywał w parach jak i w drużynie ogólnopolskie rozgrywki młodzieżowe.
Swą młodzieńczą dominację potwierdził dwukrotnie zostając MIMP.
Warto dodać, że "Bajer" do dnia dzisiejszego dzierży zaszczytny rekord najbardziej spektakularnego debiutu w
lidze, bowiem rozpoczynając starty w toruńskim teamie, zgromadził na koniec
sezonu okrągłe sto punktów, które jak dotąd nie zostało osiągnięte przez żadnego
innego młodzieżowca polskiej ligi.
W roku 1996 kiedy Toruń walczył z Częstochową o tytuł DMP, "Bajer" dał z siebie
wszystko, ale jego zdaniem inni zawodnicy nie stanęli na wysokości zadania i
Tomek stwierdził, że albo odejdzie z klubu jeden z zawodników, albo odejdzie on.
I tak po pięciu latach startów w Apatorze, postanawia zmienić klimat i od roku 1997
zdobywa punkty dla gorzowskiej Stali. Transfer "Bajera" do Gorzowa,
należy również do kategorii rekordów. Oto bowiem w sezonie transferowym cena
za ówczesnego MIMP, wynosiła 600.000 zł. W owym czasie Less Gondor prezes Stali
wpłacił na konto Apatora żądaną kwotę i stał się tym samym posiadaczem karty zawodniczej Bajerskiego.
Po latach w jednym z wywiadów tak oto wspomina tamto wydarzenie: "Odszedłem,
bo rok wcześniej były duże niejasności co do intencji i sportowej postawy
pewnych toruńskich zawodników w czasie finałowej rywalizacji z Częstochową.
Powiedziałem wtedy, że nie będę z nimi jeździł w jednej drużynie. I takie były
ustalenia – ja miałem zostać, oni odejść. Wyszło jednak inaczej, a toruński klub
wystawił mnie na listę transferową. Początkowo mówiło się o kwocie miliona
złotych, później 800 tysiącach, aż w końcu znalazło się przy moim nazwisku 600
tysięcy. W klubie uznali, że za taką kasę i tak mnie nikt nie kupi, ale to były
czasy, gdy w Gorzowie pojawiła się firma Pergo i Les Gondor. Poszedłem w Toruniu
do klubu i uprzedziłem, że jest na mnie chętny, a prezes Rogalski, z którym
miałem zresztą bardzo dobre kontakty, powtórzył, że nikt mnie nie kupi za tyle
pieniędzy. Podkreśliłem, że mówię poważnie, no i uwierzył dopiero, gdy zobaczył
pieniądze. Przyznał, że prawie wtedy zemdlał. Po prostu był pewien, że się
dogadamy, bo, de facto, mieliśmy wszystko dogadane. Problem był w tym, że pewni
ludzie z klubu nie odeszli".
Toruńczyk miał stanowić o sile gorzowian. I tak też było w pierwszym roku
startów, kiedy to razem z Tonym Rickardssonem i Potrem Świstem praktycznie we trójką przechylali
szalę zwycięstwa na stronę gorzowian w ostatnich dwóch biegach nominowanych
wielu meczy. To trio było motorem napędowym drużyny, która zdobyła ostatni
srebrny krążek DMP dla Gorzowa. Nie był to jednak dla Tomasza rok usłany różami,
po meczu Apator – Pergo, gdy pierwszy raz przyjechał do Torunia jako zawodnik
drużyny gości, ze łzami w oczach w parkingu wysłuchiwał po meczu gwizdów i
nieprzychylnych mu okrzyków dobiegających z trybun. W Gorzowie cieszył się
jednak sympatią kibiców, w szczególności fanek. Był na fali, lubiła go kamera,
pełno było go w mediach. Cieszył się zaufaniem, był szanowany przez działaczy i
sponsorów. Rok później zaczął sezon dużo gorzej, choć zdarzały mu się pojedyncze
świetne występy, a majstersztykiem był finał MPPK w Gorzowie, który wspólnie z
Krzysztofem Cegielskim wygrał w cuglach, nie znajdując pogromcy w całych
zawodach. Po turnieju z rozbrajającym uśmiechem na ustach przyznał red. Izabeli
Grzebiecie, że to pewnie dlatego, bo przed zawodami wypił pięć napoi
energetyzujących. Czasem z rozrzewnieniem na stadionie im. Edwarda Jancarza
wspominam te pamiętne zawody, choć doskonale pamiętam, że w lidze Bajerski nie
mógł się odnaleźć do końca tamtego sezonu. Mało kto wie, ale właśnie wtedy "Bayer"
przeżył makabryczny wypadek samochodowy, po którym bardzo długo dochodził do
siebie. Ciągłe wizyty u chirurgów stomatologicznych przeszkadzały w powrocie do
pełnej sprawności. Z grymasem bólu startował jednak dla Gorzowa i wspólnie z
Rickardssonem, Paluchem czy Cegielskim utrzymał ekstraklasę nad Wartą. W 1999
roku wspólnie z ekipą "młodych wilków" jak mawiano wtedy na Pergo (w składzie
Okoniewski, Cegielski, Jonsson, Poważny, Cieślewicz, Paluch i Bajerski) otarł
się o podium DMP. Do formy z pierwszego sezonu w Gorzowie nie wrócił także w
2000 roku. Powielał te same błędy na torze i nie słuchał fachowców. Zmieniał
silniki, mechaników, boleśnie upadał na treningach. Nie wyciągał wniosków, chyba
na dobre przestał odpowiadać mu klimat Gorzowa, w którym zaczęło się wszystko
psuć, brakowało kasy. Kontrakt miał sześcioletni, ale z możliwością odejścia po
czterech sezonach. Zadzwonił wówcza trener Janek Ząbik i zapytał, czy by nie
chciał wrócić. I wróci po sezonie 2000.
Powrót
do Torunia okazał się na tyle skuteczny, że sięgnął on z Aniołami po tytuł
mistrza ligi. Rok 2002 to powrót "Bajera" do formy sprzed lat. W lidze stanowi
pewny punkt zespołu, a przy tym jako pierwszy torunianin uzyskał pełnoprawny
awans do IMŚ GP. Wszyscy wróżyli zawodnikowi wielkie sukcesy w roku 2003,
niestety po dobrej postawie w pierwszych turniejach GP, przyszedł kryzys i to na
całej linii. Piętnaste miejsce miejsce w 22-osobowej stawce walczącej o IMŚ,
dwukrotny awans do półfinału: w Aveście i Krsko, to był wówczas szczyt
możliwości "Bajera", który po latach tak mówił o swojej walce o tytuł IMŚ:
"Myślę, że ciut, ciut więcej można było dołożyć, ale naprawdę niedużo. Troszkę
zostałem wtedy oszukany z silnikami, w których podmieniono głowice. Na początku
sezonu korzystałem z usług jednego mechanika, potem oddałem sprzęt do innego, a
gdy wróciłem do pierwszego, to powiedział, że to nie jego głowica. Że ktoś
podmienił. Ale ogólnie było dobrze, może poza mniej stabilną końcówką. Walczyłem
do końca i była jakaś szansę na otrzymanie dzikiej karty, ale to zawsze trudny
temat. Ja skończyłem na miejscu 14.-15 (ex aequo z Bjarne Pedersenem), a kartę
na kolejny sezon dostał 18 Mark Loram". Tak więc zawodnik wypadł z cyklu GP
i nie wiodło mu się również w pozostałych
rozgrywkach. Po zakończeniu sezonu, toruńscy działacze chcieli zrezygnować z
jego usług, jednak zawodnik zapewniał, że w roku 2004 odbuduje się sportowo i
będzie stanowił o sile zespołu. Na obietnicach się skończyło, bowiem 60 punktów
w całych rozgrywkach ligowych chluby zawodnikowi tej klasy nie przyniosło.
Ostatecznie "Bajer" po sezonie 2004 wybrał się nad morze i zasilił szeregi
beniaminka ekstraligi Wybrzeża Gdańsk. Dołączył tym samym do innych
toruńskich wychowanków
Kościechy i
Chrzanowskiego, a kibice zastanawiali się na ile skuteczny będzie nadmorski
team w połowie złożony z żużlowców kiedyś niechcianych w toruńskim klubie. Jak się później okazało toruński team nad morzem nie tylko nie punktował rywali, ale przyczynił się do spadku Wybrzeża do niższej ligi, a dla Bajerskiego w kolejnym sezonie zabrakło miejsca nad morzemi i wraz z nastaniem sezonu 2006 zawodnik podjął rękawicę GKM-u Grudziądz i wspólnie z
innym toruńczykiem - Jackiem
Krzyżaniakiem - podpisał kontrakt na starty z gołąbkiem na plastronie.
Sezon na pierwszoligowych torach dla Bajerka również nie był udany, dlatego w
następnym roku nie mogąc znaleźć zatrudnienia w żadnym polskim klubie, aby
startować w lidze polskiej podpisuje kontrakt na "drugim froncie" i zdobywa
punkty dla Daugavpilis przyczyniając się do awansu Łotyszy do wyższej klasy rozgrywkowej.
Kolejny rok startów dla Bajerskiego to ponownie zdobywanie punktów w najniższej
klasie rozgrywkowej. Tym razem jednak "Bajer" przywdziewa plastron Speedway Miskolc.
Podobnie jak przed rokiem jest podstawowym zawodnikiem drużyny i ponownie niemal
przyczynił się do awansu zagranicznej drużyny w
polskich rozgrywkach w poczet pierwszoligowców. Jednak działacze Miskolc z uwagi
na brak finansów po zajęciu drugiego miejsca na zapleczu polskich lig żużlowych
oddali walkowerem miecze barażowe z GTŻ Grudziądz, grzebiąc tym samym szanse na
pierwszoligowy awans. Kolejny sezon to ponowna zmiana klimatu przez Bajerskiego, który trafia na podkarpacie. Jest jednak cieniem samego siebie i otrzymuje powołanie tylko na jeden mecz ligowy. Do upadku sportowego wielkiego przed laty talentu doszły kłopoty osobiste, które spowodowały, że zawodnik zupełnie zagubił życiową drogę.
Od sezonu 2006 na żużlowych torach poza ligą próżno było szukać nazwiska Bajerski w
ogólnopolskich finałach, a ostatecznie zawodnik zjechał z toru. Nadal był
jednak aktywny - wystąpił
w filmie "Pierwsza prosta", startował w icespeedway’u, w wolnych chwilach z
sukcesami grał w Toruńskiej Lidze Bowlingu. Poświęcił się też synowi i
ukochanej żonie Patrycji, która jako sportowiec rozumiała go najlepiej na
świecie, ale żużlowa Polska bez Tomasza na torze była mniej barwna i
mimo wszystko uboższa...
Jako żużlowiec Tomasz Bajerski poznał uroki "czarnego sportu" jak mało kto. Był
piekielnie utalentowany, otoczony przez sponsorów, media, uwielbiany przez
kibiców, podnosił się po beznadziejnych meczach, odnosił sukcesy. Z drugiej
strony widział śmierć kolegi na torze, dobitnie poznał co to znaczy, że trybuny
są ci nieprzychylne, gdy w ostatnich latach zawodził działaczy i coraz mniej
licznych wiernych fanów. Pod koniec kariery tułał się po torach żużlowych całego
świata by zarobić i jeszcze raz poczuć adrenalinę, jaką odczuwa się gdy
obojętnie gdzie i z kim wchodzi się ramię w ramię z rywalami w wiraż na pędzącym
motorze bez hamulców.
Po dłuższej przerwie spowodowanej problemami
osobistymi Tomek Bajerski z początkiem roku 2014 ponownie pojawił się na
motocyklu podczas gali lodowej w Opolu i tak komentował swoją nieobecność:
Zrobiłem złe rzeczy, ale poniosłem karę i chyba czas ten temat zamknąć.
Wszystko się poukładało i jest w porządku. Było, minęło i żyjemy dalej. Każdemu
coś podobnego mogło się przydarzyć.
Kiedy przebywałem w Stanach, jeździłem tam, choć bardziej dla przyjemności.
Trenowałem na takich torach, jak Costa Mesa czy Las Vegas. Niestety, jako że są
to owale bardzo krótkie, bo osiągają około 180 metrów, to dzieje się na nich
niewiele i kibice nie czują takiej adrenaliny, jak choćby w Polsce. Amerykanie
jeżdżą, ale dobrzy są głównie na własnym podwórku. Niełatwo wyrokować, czy
znajdzie się wśród nich następca Grega Hancock
Na opolski turniej otrzymałem zaproszenie od Piotrów: Miedziejki i Żyto.
Skontaktowaliśmy się telefonicznie. Zapytali mnie, czy nie chciałbym wziąć
udziału, a ja odpowiedziałem, że nie ma problemu. Kondycyjnie wytrzymałem zawody
dobrze, bo od kilku miesięcy regularnie trenuję i utrzymuję formę fizyczną.
Troszeczkę jeździłem w Stanach, a ostatnio na stawach u rodziców. Najważniejszy
był jednak charytatywny cel. Przybyliśmy tu z kolegami z teamu Holdera, moim
tatą i dziewczyną przede wszystkim po to, by pomóc chorym dzieciom. No i wszyscy
dowiedzieli się, że jestem i wróciłem z wakacji.
Generalnie rok 2014 był dla Tomka przełomowy. Po uporaniu się z
prywatnymi - życiowymi przygodami, znalazł swoje miejsce jako ekspert w
transmisjach telewizyjnych pierwszej ligi żużlowej. I trzeba obiektywnie przyznać, że przy wielu ekspertach od lat zasiadających przed
kamerami TV, toruński wychowanek radził sobie doskonale. Doświadczenie
wyniesione z toru pozwalało mu bardzo profesjonalnie i analitycznie podchodzić
do wydarzeń na torze i opowiadać kibicom z punktu widzenia zawodnika o różnych
sytuacjach w trakcie biegu. Co ciekawe Tomek w przeciwieństwie do wielu innych
komentatorów przed kamerą nie bawił się w dyplomację, jeśli coś było białe
to dla byłego zawodnika było białe, jeśli czarne to czarnym niezmiennie
pozostawało. Dla kibiców w komentarzu byłego uczestnika Grand Prix ważne było
również to, że nie opowiadał o tym co wszyscy widzieli na torze, ale w jego
komentarzu można było usłyszeć, dlaczego tak się stało i co zawodnik powinien
zrobić, żeby do pewnych sytuacji nie dochodziło, albo co zawodnik zrobił, że
akurat tak a nie inaczej udało mu się pojechać w danej chwili. Nic więc
dziwnego, że
Tomek Bajerski zagościł na dłużej w roli eksperta, a jego koledzy po fachu
powinni słuchać co Bajer miał do powiedzenia.
Jednak w roku 2017 były świetnie zapowiadający się żużlowiec postanowił spróbować
sił w nowej roli i został szkoleniowcem
PSŻ Poznań, który
po raz kolejny próbował zagościć na żużlowej mapie Polski. Co ciekawe przy
poprzedniej reaktywacji żużla na Golęcinie, drużynę prowadził inny toruński
wychowanek, a był nim
Mirosław Kowalik, który w roku 2017 miał prowadzić drużynę z
Gdańska i właśnie
Mirek zarekomendował Tomka poznańskim działaczom, a "Bajer" tak
komentował swój pierwszy trenerski angaż: "To żadna tajemnica, że na co dzień
koleguję się z Mirkiem. Kiedy rozmawialiśmy, spytał czy chciałbym spróbować w
Poznaniu. Wspomniał, że może porozmawiać o tym z prezesem. O trenerce myślałem
znacznie wcześniej i dlatego kiedyś zrobiłem uprawnienia razem ze wspomnianym
Mirkiem Kowalikiem, Robertem Kempińskim czy Andrzejem Huszczą. Nie trzymałem
tego zresztą specjalnie w tajemnicy. Wspomniałem, że mam papiery podczas
transmisji telewizyjnych. Mówiłem nawet, że czekam na oferty, ale większość
chyba myślała, że sobie żartuję. Teraz pojawiła się szansa. Dostałem telefon i
szybko się dogadaliśmy, bo niemal we wszystkich kwestiach się ze sobą od razu
zgadzaliśmy. Miałem też wpływ na to jaki skład pojawi się w Poznaniu, bowiem
okazało się, że mam podobną koncepcję składu jak Prezes. Niektórzy twierdzą, że
mamy ludzi po słabych sezonach, ale nie należy wszystkiego oceniać z tej
perspektywy. Czasami trzeba poszukać przyczyn. Są tacy, którym warto dać szansę.
Jestem przekonany, że przy dobrej atmosferze wielu zawodników może się u nas
odbudować. Myślę, że nasz zespół stać na fazę play-off. Będziemy bazować głównie
na atucie własnego toru. Na wyjazdach będzie trudno, ale jeśli jeden czy drugi
jeździec nam odpali, to kto wie. Wtedy możemy dać się rywalom we znaki także na
ich torach. Co z tego wyjdzie. Nie wiem. Czas pokaże, jaki będzie mój styl
prowadzenia zespołu. Podczas meczów i treningów chcę być wymagający. Zamierzam
jednak być w tym wszystkim również człowiekiem i kolegą. Najważniejsze, to
znaleźć złoty środek. Zawodnicy powinni czuć, że jestem za nimi i mogę im
pomóc".
Z biegiem czasu okazało się, że Tomasz Bajerski był na tyle skuteczny, że swoimi decyzjami w prowadzeniu drużyny, walczył ze "Skorpionami" o status pierwszoligowaca i sztuka ta prawie udała się w roku 2019. Dodatkowo doświadczeniem wyniesionym z toru żużlowego, był skutecznym inicjatorem rozwoju młodych perspektywicznych podopiecznych. Nie zapomniał jednak o Toruniu i pojawiał się również podczas ważnych wydarzeń żużlowych w mieście Kopernika, jak choćby podczas odsłonięcia "żużlowej Katarzynki" toruńskich Aniołów przed dworem Artusa w roku 2019 czy podczas retro derbów 2019, organizowanych przez Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Toruniu, Stal Toruń oraz Bohaterów Czarnego Gryfa.
Ta toruńska miłość została zwieńczona powrotem
do Torunia na stałe w roli szkoleniowca w roku 2020. "Bajer" podjął się
wyzwania w trudnym dla klubu momencie, bowiem objął fotel trenerski, gdy drużyna
Aniołów po raz pierwszy w historii doznała goryczy spadku z najwyższej ligi
żużlowej. Nie miała juniorów. A opinia o toruńskim klubie delikatnie mówiąc nie
była najlepsza wśród dziennikarzy i zawodników. Niestety klub nie ułatwiał
nowemu trenerowi zadania w zakresie odbudowy wizerunku, bo i tym razem nie obyło
się bez małego zamieszania związanego z powrotem Tomka do macierzy. Oto bowiem
właściciel toruńskiego klubu, swoistego rodzaju transfer ogłosił w tracie
sezonu, co nie spodobało się i słusznie, prezesowi poznańskiego klubu Arkowi
Ładzińskiemu, który tak komentował całą sytuację: "Słyszę, że w Toruniu
ma być ten trener i tacy zawodnicy. Już wiele razy takie rzeczy słyszałem i
wcale tak nie było. Media o tym piszą, bo jest to ciekawy temat. Nie dziwię się
panu
Termińskiemu, bo bardzo słabo zaprezentowała się jego drużyna w tym sezonie.
Szkoda tylko, że chusteczką, którą ociera łzy jest Poznań. To bardzo przykre.
Według mnie trzeba wziąć na klatę porażkę, a nie poprzez wielkie plany próbować
zatrzeć obraz. Dla mnie to co robi Termiński to brak klasy sportowej. Jeżeli mam
jakieś plany, co do zawodnika lub trenera to nie mówię o tym głośno. W biznesie
mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Dziwię się, że właściciel klubu, senator
i ważna postać w Toruniu w ten sposób się wypowiada. A wypowiadanie się na ten
temat, kiedy trwa sezon jest nie fair. Rozumiem, że w Toruniu chcą pokazać, że
mają plany, ale jestem tym jednocześnie zniesmaczony. Boję się otworzyć lodówkę,
bo co chwilę wyskakuje tam Bajerski. Bardzo fajnie, że mamy takiego trenera,
którym się interesują, ale tak się nie robi w trakcie sezonu".
Bajer jednak nie przejmował się tymi komentarzami, bowiem był to problem
działaczy i skupiał się na organizowaniu i przygotowywaniu wszystkiego pod
zimową pracę z nowym zespołem zapowiadając, że treningi ogólnorozwojowe będą
dotyczyły wszystkich, również trenera. Swoją opinię na temat nowego
trenerskiego rozdania wyjawił również najlepszy w historii toruńskiego klubu
zawodnik, Wojciech
Żabiałowicz: "Tomek ma nadzieję budować według swojej wizji. On wie,
że juniorzy, których chce pozyskać, są bardziej obiecujący niż ci, których ma
obecnie klub. Wie też, że oni w większym stopniu mogą zagwarantować wynik. Nie
wiem, jak to się skończy, ale jeśli Tomasz nie ma przekonania do
Kopća-Sobczyńskiego,
czy innego zawodnika, to nie zmuszajmy go do współpracy z tym zawodnikiem. Poza
wszystkim klub powinien dać Tomkowi pewną swobodę, bo on naprawdę wiele
ryzykuje. Jak nie wyjdzie, to na jego głowę spadnie ogromna fala krytyki".
W sezonie
Bajerski wprowadził do drużyny
spokój i fachowość. Zawodnicy darzyli go należnym szacunkiem i
przyjmowali ze zrozumieniem decyzje byłego stałego uczestnika GP. Trzeba
jednak obiektywnie przyznać, że trener już na starcie jasno komunikował
swoje plany i założenia, które w trakcie sezonu konsekwentnie realizował.
Potrafił też w trakcie sezonu we właściwy sposób reagować na choćby
najmniejsze zarzewia nieporozumień. Wszystko załatwiał w kuluarach
parkingowej szatni, dlatego na drużyna stała się monolitem, który nie miał
sobie równych w pierwszoligowych rozgrywkach.
Drużyna którą prowadził była jednak tak mocna i do tego stopnia zdominowała
rozgrywki, że coach nie miał zbyt wiele pracy w trakcie meczów. Dość
napisać, że tylko w dwóch meczach trener musiał żonglować rezerwami
taktycznymi lub zastępstwami zawodnika, ale była to żonglera przemyślana i
trafna w swych decyzjach. Zatem również na kanwie podejmowania trudnych
decyzji pod presją wyniki Bajerski udowodnił, że wie na czym polega żużel.
Ponadto sezon 2020 był pierwszy od wielu lat w którym zawodnicy nie
narzekali na toruńską nawierzchnię i na pewno była w tym spora zasługa
trenera.
Czy "Bajer" będzie równie skuteczny ze swoją
drużyną na arenach ekstraligowych.
Z odpowiedzią na to pytanie należy poczekać przynajmniej do zakończenia sezonu
2021.
W trakcie kariery zawodnik
poza ligą polską "Bajer" startował
m.in. w klubach:
Brovst, Fjelsted, Holsted, Holstebro
Vastervick, Mailla, Motala,
Kings Lyn, Peterborough
Wostok, Saławat
Liepzig, Olching
Slany Mseno
Miszkolc
Osiągnięcia
| 1992/3; 1993/3; 1994/3; 1995/2; 1996/2; 2000/3; 2001/1; 2003/2 | |
| 1992/1; 1993/2 | |
| DPP | 1993/1; 1995/4; 1996/1 |
| IMP | 1993/7; 1995/11; 1996/11; 1999/11; 2001/16; 2002/7; 2003/6 |
| MIMP | 1992/7; 1993/1; 1994/7; 1995/8; 1996/1 |
| MPPK | 1995/3; 1996/3; 1997/3; 1998/1; 2002/2 |
| MMPPK | 1992/1; 1993/1; 1994/3; 1995/3; 1996/6 |
| BK | 1993/2; 1994/4 |
| SK | 1992/2; 1994/5; 1995/13; 1996/10 |
| ZK | 1994/13; 1995/2; 1996/7; 1997/2; 2001/4; 2002/9; 2003/16 |
| IMŚ GP | 2003/15 |
| IMŚJ | 1992/11; 19937; 1994/5 |
| DMŚ | 2003/4 |
| KPE | 2002 (rep. klub z Torunia) /3; 2003/(rep. klub Hajdu Volan Debreczyn) /2 |
Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich
| Sezon | mecze | biegi | punkty | bonusy |
Średnia biegowa |
Miejsce w ligowym rankingu |
| 1992 | 18 | 75 | 100 | 24 | 1,653 | 49 |
| 1993 | 17 | 74 | 115 | 16 | 1,770 | 34 |
| 1994 | 13 | 61 | 101 | 6 | 1,754 | ? |
| 1995 | 17 | 84 | 162 | 18 | 2,143 | 15 |
| 1996 | 22 | 113 | 240 | 19 | 2,292 | 13 |
| 2001 | 18 | 89 | 149 | 17 | 1,865 | 20 |
| 2002 | 20 | 97 | 190 | 18 | 2,144 | 10 |
| 2003 | 18 | 72 | 108 | 24 | 1,833 | 21 |
| 2004 | 17 | 62 | 60 | 13 | 1,177 | 43 |
W biografii zawodnika wykorzystano fragmenty artykułu
jaki ukazał się w portalu
www.sportowefakty.pl
Zdjęcia zostało nabyte
na stadionowym stoisku z pamiątkami
