BAJERSKI Tomasz (bajer)
BAJERSKI Tomasz (bajer)
Urodzony
w 9 września 1975 roku w Toruniu.
Wychowanek toruńskiego Apatora, a jego pierwszym trenerem był
Jerzy Kniaź. Można powiedzieć, że w kategorii juniorów nie
miał sobie równych. Co potwierdził wynikami w rozgrywkach młodzieżowych
zarówno na krajowym jak i międzynarodowym podwórku. Nikogo to nie dziwiło, bo od
początku dla małego chłopaka liczyły się sporty motocyklowe. Ojciec Tomka, miał
WSK, kuzyn Junaka i od zawsze jeździł, ile się tylko dało. Jeszcze przed
ukończeniem 10. roku życia zapisał się do szkółki żużlowej Apatora. Trenował na
małym torze, wpisanym w murawę starego klubowego obiektu przy ulicy
Broniewskiego. Zgłosiło się wówczas około stu chłopaków i nabór trzeba było
rozłożyć na dwa dni. Do zimy zostało jednak dziesięciu chętnych, wiosną roku
następnego na tor wróciło pięciu, a ostatecznie żużlową licencję zdało tylko
dwóch adeptów. Tomek w spędzał jednak całe dnie. Ze wsi Przysiek gdzie mieszkał,
przez las miał 15 minut drogi na rowerze, dlatego wakacje można było go spotkać
w parkingu i na torze od godz. 7-8 rano do 20-21 wieczorem. Nie był
zainteresowany niczym innym tylko żużlem i jak wyznał w jednym z wywiadów raz w
życiu był na kolonii, bo tak chcieli rodzice.
Gdy pierwszy raz wsiadał na żużlowy motocykl jego popisy podziwiali nie tylko
trener Kniaź, ale również Jan Ząbik, który gdy zobaczył, jak Tomek pokonał
kółko, na małym owalu to już wiedział, że w Toruniu pojawił się ciekawy chłopak
ze smykałką do żużla i powinien być z niego dobry zawodnik. Na pierwszym
treningu jeszcze nie wyłamał motocykla i nie wprowadził go w ślizg kontrolowany,
bo trenerzy stopowali zapędy młokosa, ale podczas kolejnych jazd jeździł już
ślizgiem kontrolowanym przez trzy czwarte łuku. Kolejne żużlowe tajniki zawodnik
zgłębił bardzo szybko. Można powiedzieć, że w kilka tygodni był gotowy do zdania
licencji. Niestety 16 lat kończył w dniu 9 września 1991 roku, a egzamin na "licencję Ż" zaplanowano na 1 października,
nie miał więc możliwości wystartowć w lidze w sezonie 1991. Zadebiutował za to w
pierwszej drużynie Apatora 20 października 1991 roku na torze w Grudziądzu
podczas meczu towarzyskiego: GKM - Apator czym rozbudził apetyty na następny
sezon'1992, bowiem .
Sam mecz grudziądzanie z Lubomirem Jedkiem i Zdenkiem Schneiderwindem, reprezentantami Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej
przegrali 41-49, to jednak młody zawodnik zrobił na widzach ogromne wrażenie.
Poniżej biegi z udziałem wschodzącej gwiazdy z Torunia:
I -71,10-Kowalik Mir., Kempiński,Żurawski, Bajerski(t)
V-71,11-Bajerski, Kowalik Mir., Jedek, Wiśniewski G.
(Bajerski zaskoczył wszystkich rozprowadzając Jedka czym pomógł
Kowalikowi wyjść na podwójne
prowadzenie).
VIII-71,10-Kowalik Mir.,Baron, Skarżyński, Bajerski(t)
X-70,79-Schneiderwind, Krzyżaniak, Bajerski, Skarżyński
XIV-70,59-Jedek, Krzyżaniak, Bajerski, Kempiński
Po takiej końcówce sezonu 1991 w kolejnym roku
nikogo nie dziwił debiutant w lidze
już w pierwszym meczu Apatora z Unią Tarnów w 1992 roku, w
spotkaniu, które zaczęło się z godzinnym poślizgiem z powodu opóźnionego lotu
awionetką obcokrajowców obu drużyn - Simona Wigga,
Gerta Handberga i
Pera
Jonssona lecących z Warszawy. Przed startem marzył choć o punkcie. Przeszedł
jednak sam siebie, w debiucie zdobył dziewięć "oczek" i z miejsca stał się obok
Pera Jonssona najbardziej uwielbianym żużlowcem w Grodzie Kopernika. Jako
szesnastolatek, w swoim pierwszym sezonie zdobył aż sto ligowych punktów.
Jeździł nieszablonowo, z młodzieńczą werwą, lecz atakował z głową, bardzo
dojrzale jak na swój wiek. Po latach przyznał, że wielkie wrażenie zrobił na nim
śmiertelny wypadek jego kolegi
Grzegorza Kowszewicza podczas treningu jaki odbył
się feralnego 2 września 1992 roku. Brylował w rozgrywkach Brązowego i Srebrnego
Kasku. Wygrywał w parach jak i w drużynie ogólnopolskie rozgrywki młodzieżowe.
Swą młodzieńczą dominację potwierdził dwukrotnie zostając MIMP.
Warto dodać, że "Bajer" do dnia dzisiejszego dzierży zaszczytny rekord najbardziej spektakularnego debiutu w
lidze, bowiem rozpoczynając starty w toruńskim teamie, zgromadził na koniec
sezonu okrągłe sto punktów, które jak dotąd nie zostało osiągnięte przez żadnego
innego młodzieżowca polskiej ligi. Gd nadszedł rok 1996 kiedy Toruń walczył z Częstochową o tytuł DMP,
"Bajer" dał z siebie wszystko i miał mieć pewne miejsce w składzie na kolejny
rok. Mógł zostać, ale nie mógł się
pogodzić z postawą kolegów w meczu finałowym z Włókniarzem Częstochowa.
Torunianie 10 października 1996 roku przegrali pod Jasną Górą różnicą 10
punktów, a u siebie udało im się z tej straty odrobić ledwie dwa oczka.
Sromotnie w dwumeczu zawiódł zwłaszcza jeden z liderów zespołu Jacek Krzyżaniak.
W obu spotkaniach zdobył łącznie 7 punktów, podczas gdy młodziutki Bajerski
20+bonus. 21 latek miał postawić działaczom ultimatum – albo
Krzyżaniak, albo
ja! Nie chodziło jednak tylko o Krzyżaniaka, ale także o
Kuczwalskiego,
który nie wywalczył w dwumeczu żadnego punktu, a poniżej oczekiwań, zwłaszcza na
własnym torze wypadł też Mirosław Kowalik 6+1.
Działacze Apatora długo myśleli, że młody zawodnik blefuje. Po latach zawodnik
tak wspominał tamte negocjacje: "Odszedłem, bo rok wcześniej były duże
niejasności co do intencji i sportowej postawy pewnych toruńskich zawodników w
czasie finałowej rywalizacji z Częstochową. Powiedziałem wtedy, że nie będę z
nimi jeździł w jednej drużynie. I takie były ustalenia – ja miałem zostać, oni
odejść. Wyszło jednak inaczej, a toruński klub wystawił mnie na listę
transferową. Początkowo mówiło się o kwocie miliona złotych, później 800
tysiącach, aż w końcu znalazło się przy moim nazwisku 600 tysięcy. W klubie
uznali, że za taką kasę i tak mnie nikt nie kupi, ale to były czasy, gdy w
Gorzowie pojawiła się firma Pergo i Les Gondor. Już nie pamiętam
kto do mnie pierwszy zadzwonił czy prezes i główny sponsor Stali – Les Gondor
czy Jerzy Synowiec. Zapytali mnie jak wygląda sytuacja, a ja im szczerze
przyznałem, że jak pewni zawodnicy zostaną w Toruniu, to ja odchodzę. Świętej
pamięci prezes
Benedykt Rogalski był przekonany, że coś sobie wymyśliłem. Mówił:
Jakie 600 tysięcy? Nikt za ciebie tyle nie da. A ja już byłem po ostatecznej
rozmowie z prezesem Gondorem i wiedziałem na czym stoję. Powiedziałem prezesowi
Rogalskiemu: Daj pan numer konta, a jutro będziesz miał na nim pieniądze. Dał
numer na odczepnego. Nie wierzył, gdy zobaczył że na podane konto
faktycznie wpłynęło 600 tysięcy złotych. Wtedy zaczęła się próba odkręcania
tego wszystkiego, ale było już za późno. Już miałem podpisany kontrakt ze Stalą".
I tak po pięciu latach startów w Apatorze, zawodnik zmienia klimat i od roku 1997
zdobywa punkty dla gorzowskiej Stali, stając się zawodnikiem z najwyższym
transferem w historii żużla.
Toruński wychowanek miał stanowić o sile gorzowian. I tak też było w pierwszym roku startów, kiedy to razem z Tonym Rickardssonem i Potrem Świstem praktycznie we trójką przechylali szalę zwycięstwa na stronę gorzowian w ostatnich dwóch biegach nominowanych wielu meczów. To trio było motorem napędowym drużyny, która zdobyła ostatni srebrny krążek DMP dla Gorzowa. Nie był to jednak dla Tomasza rok usłany różami, po meczu Apator – Pergo, gdy pierwszy raz przyjechał do Torunia jako zawodnik drużyny gości, ze łzami w oczach w parkingu wysłuchiwał po meczu gwizdów i nieprzychylnych mu okrzyków dobiegających z trybun. W Gorzowie cieszył się jednak sympatią kibiców, w szczególności fanek. Był na fali, lubiła go kamera, pełno było go w mediach. Cieszył się zaufaniem, był szanowany przez działaczy i sponsorów. Rok później zaczął sezon dużo gorzej, choć zdarzały mu się pojedyncze świetne występy, a majstersztykiem był finał MPPK w Gorzowie, który wspólnie z Krzysztofem Cegielskim wygrał w cuglach, nie znajdując pogromcy w całych zawodach. Po turnieju z rozbrajającym uśmiechem na ustach przyznał red. Izabeli Grzebiecie, że to pewnie dlatego, bo przed zawodami wypił pięć napojów energetycznych. W lidze Bajerski jednak nie mógł się odnaleźć do końca sezonu. Nie potrafił dogadać się ze sprzętem. Na domiar złego przeżył makabryczny wypadek samochodowy, po którym bardzo długo dochodził do siebie. Ciągłe wizyty u chirurgów stomatologicznych przeszkadzały w powrocie do pełnej sprawności. Z grymasem bólu startował jednak dla Gorzowa i wspólnie z Rickardssonem, Paluchem czy Cegielskim utrzymał ekstraklasę nad Wartą. W 1999 roku wspólnie z ekipą "młodych wilków" jak mawiano wtedy na Pergo (w składzie Okoniewski, Cegielski, Jonsson, Poważhny, Cieślewicz, Paluch i Bajerski) otarł się o podium DMP. Do formy z pierwszego sezonu w Gorzowie było mu jednak daleko także w 2000 roku. Powielał te same błędy na torze i nie słuchał fachowców. Zmieniał silniki, mechaników, boleśnie upadał na treningach. Nie wyciągał wniosków, chyba na dobre przestał odpowiadać mu klimat Gorzowa, w którym zaczęło się wszystko psuć, brakowało kasy. Kontrakt miał sześcioletni, ale z możliwością odejścia po czterech sezonach. Zadzwonił wówczas trener Jan Ząbik i zapytał, czy by nie chciał wrócić do Torunia. I wróci po sezonie 2000.
Oto jak po 23 latach wspominał ten transfer
ówczesny prezes Stali Gorzów Jerzy Synowiec:
"pamiętam transfer Bajerskiego. Są rzeczy, które się pamięta do
końca życia, a rozgłos był wtedy naprawdę duży. Przy tym co dziś zarabiają żużlowcy ta kwota może
się wydawać niewielka, ale wtedy zawodnicy, nawet zagraniczni, jeździli za
skromne stawki. Wielkie pieniądze zaczynały dopiero powoli wchodzić do polskiego
żużla. Był rok 1996. Zdarzyły się wtedy w Gorzowie dwie rzeczy. Najpierw były zawody
w ramach Pucharu Polski, w których Tomasz Bajerski spisał się doskonale i wpadł
nam w oko, a potem do Stali z wielkimi pieniędzmi jako główny sponsor przyszedł Les Gondor. Ustąpiłem mu miejsca na fotelu prezesa, bo uznałem, że kto wykłada
duże pieniądze, ten powinien klubem kierować. Sam zaś zostałem jego prawą ręką
m.in. do spraw transferowych.
Gondor od razu postanowił wzmocnić skład, tak
byśmy mogli w 1997 roku walczyć o medal. Prosił, żeby mu wskazać kogo wziąć.
Wtedy w polskim żużlu obowiązywały tzw. listy transferowe. Można było pozyskać
tylko tych zawodników, których kluby tam umieściły, za określoną sumę,
wynikającą z kontraktów i innych przepisów. Na tej liście zwróciły naszą uwagę
dwa nazwiska: Piotra Protasiewicza i Tomasza Bajerskiego. Ten pierwszy akurat
wtedy był kontuzjowany, więc odpuściliśmy sobie ten temat i skupiliśmy się na
Bajerskim. Skontaktowaliśmy się z nim czy w ogóle byłby zainteresowany
przejściem do Gorzowa, bo to było najistotniejsze. Gdy powiedział, że tak, to
uzgodniliśmy szczegóły kontraktu. Wtedy już tylko zostało przelanie pieniędzy na
konto toruńskiego klubu - powiedział były prezes gorzowian. - Wtedy z drugim
klubem nie trzeba było w ogóle rozmawiać, niczego negocjować. Gdy zawodnik
chciał się przenieść, a na konto wpływała odpowiednia kwota, to temat był
załatwiony. Torunianom wówczas się wydawało, że wpisali zaporową sumę, ale dla
Gondora nie były to wówczas wielkie pieniądze. Pamiętam, że jako bonus za
wystawienie Bajerskiego na listę transferową wysłano jeszcze prezesowi z Torunia
skrzynkę szampana.
W pierwszym roku, kiedy startował u nas, jeździł bardzo dobrze. Był jednym z
filarów zespołu, który zdobył srebrny medal. W finale jechaliśmy z Polonią
Bydgoszcz. Wygraliśmy u siebie, przegraliśmy w Bydgoszczy w takich trochę
dziwnych okolicznościach, kiedy do końca zawodów wykluczono nam Piotra Śwista. W
drugim sezonie też błysnął. Pojechał rewelacyjnie w finale MPPK i razem z
Krzysztofem Cegielskim sięgnęli po złoto. Wtedy wszyscy byli zadowoleni z tego
transferu.
Gdy zaczęły zdarzać mu się słabsze występy, to
od razu też pojawiły się plotki o romansach i dyskotekowych balangach. Jednak
były to mity. Moim
zdaniem dwa czynniki zdecydowały o tym, że Tomek w późniejszych latach jeździł
słabiej. Po pierwsze w Gorzowie był sam. Wcześniej towarzyszył mu zawsze ojciec,
miał w Toruniu swoich przyjaciół, a nagle został bez wsparcia. Gdyby był
bardziej doświadczony, to być może ułożyłoby się wszystko inaczej, a tak trochę
sobie z tym nie radził organizacyjnie, sprzętowo itd. Druga rzecz zaś to ciężka
kontuzja odniesiona w wypadku drogowym. Byłem wówczas u niego w szpitalu i
pamiętam doskonale jak zupełnie zmasakrowaną miał twarz. To też miało
niewątpliwie wpływ na jego kondycję i stan psychofizyczny - ocenił Synowiec. -
Może to i nasza była wina, że mu nie pomogliśmy. Wtedy wchodziło zawodowstwo i
wydawało się, że każdy musi sobie samemu poradzić, a nie każdy sobie radził.
Wiele transferów nie do końca nam wypaliło, jak np. Rafała Okoniewskiego, który
też przyszedł za ogromne pieniądze czy Tomasza Cieślewicza.
Podsumowując, nie żałuję, że wzięliśmy wtedy Bajerskiego. Potem wszyscy
krytykowali, że kosztował fortunę, a nie spełnił oczekiwań, a ja tego transferu
będę bronił. W pierwszym roku sprawdził się doskonale. Zadanie, które postawił
przed zespołem Gondor, żeby jechać w finale ligi, zostało zrealizowane. Na to,
że potem Stal jeździła już gorzej i Bajerski też jeździł gorzej, złożyło się
sporo elementów, zarówno po stronie Tomka, jak i klubu. Po pierwsze nie otoczono
go taką opieką jak należało, po drugie finansowo też przyszły potem dla Stali
słabsze lata".
Powrót do macierzy nie był łatwy. Już rok po pierwszym odejściu
z Apatora, przyjazd na Broniewskiego okazał się dla niego traumatycznym
wydarzeniem. W 1997 roku ciężko było mu przestawić się z bycia ulubieńcem
torunian do zawodnika wygwizdanego i wyzwanego z trybun od najgorszych. Park
maszyn miał opuszczać ze łzami w oczach.
Ponowne przywdzianie plastronu z aniołem tylko nieznacznie poprawiło jego
sytuację - kibice wciąż uważali go za sprzedawczyka, syna marnotrawnego, który
wraca do macierzy dlatego, że nie udało mu się zrobić kariery na obczyźnie.
"Bajer" wiedział jaki jest najlepszy sposób na odzyskanie sympatii fanów - sukcesy
w barwach Apatora.
Już w 2001 roku torunianom udało się zdobyć złoty medal DMP. Bajerski nie był co
prawda pierwszoplanową postacią drużyny (liderami byli:
Rickardsson,
Jonsson czy
Kowalik), ale miejscowym kibicom bardzo spodobała się wizja mistrzostwa kraju
zdobytego składem opartym na wychowankach.
2002 rok to już renesans Bajerskiego - wykręcił w lidze średnią 2,144 punktu na
bie. Jako pierwszy torunianin uzyskał pełnoprawny
awans do IMŚ GP. Wszyscy wróżyli zawodnikowi wielkie sukcesy w roku 2003,
niestety po dobrej postawie w pierwszych turniejach GP, przyszedł kryzys i to na
całej linii. Piętnaste miejsce miejsce w 22-osobowej stawce walczącej o IMŚ,
dwukrotny awans do półfinału: w Aveście i Krsko, to był wówczas szczyt
możliwości "Bajera", który po latach tak mówił o swojej walce o tytuł IMŚ:
"Myślę, że ciut, ciut więcej można było dołożyć, ale naprawdę niedużo. Troszkę
zostałem wtedy oszukany z silnikami, w których podmieniono głowice. Na początku
sezonu korzystałem z usług jednego mechanika, potem oddałem sprzęt do innego, a
gdy wróciłem do pierwszego, to powiedział, że to nie jego głowica. Że ktoś
podmienił. Ale ogólnie było dobrze, może poza mniej stabilną końcówką. Walczyłem
do końca i była jakaś szansę na otrzymanie dzikiej karty, ale to zawsze trudny
temat. Ja skończyłem na miejscu 14.-15 (ex aequo z Bjarne Pedersenem), a kartę
na kolejny sezon dostał 18 Mark Loram". Tak więc zawodnik wypadł z cyklu GP
i nie wiodło mu się również w pozostałych rozgrywkach. Po zakończeniu sezonu,
toruńscy działacze chcieli zrezygnować z jego usług, jednak zawodnik zapewniał,
że w roku 2004 odbuduje się sportowo i będzie stanowił o sile zespołu. Na
obietnicach się skończyło, bowiem 60 punktów w całych rozgrywkach ligowych
chluby zawodnikowi tej klasy nie przyniosło i od tego momentu rozpoczął się
początek końca zawodnika który mógł zostać mistrzem świata, a zdołał zaistnieć
tylko w polskiej lidze. Po sezonie 2004 wybrał się nad morze i zasilił szeregi
beniaminka ekstraligi Wybrzeża Gdańsk. Dołączył tym samym do innych
toruńskich wychowanków
Kościechy i
Chrzanowskiego, a kibice zastanawiali się na ile skuteczny będzie nadmorski
team w połowie złożony z żużlowców kiedyś niechcianych w toruńskim klubie. Jak się później okazało toruński team nad morzem nie tylko nie punktował rywali, ale przyczynił się do spadku Wybrzeża do niższej ligi, a dla Bajerskiego w kolejnym sezonie zabrakło miejsca nad morzemi i wraz z nastaniem sezonu 2006 zawodnik podjął rękawicę
GKM-u Grudziądz i wspólnie z
innym toruńczykiem - Jackiem
Krzyżaniakiem - podpisał kontrakt na starty z gołąbkiem na plastronie.
Sezon na pierwszoligowych torach dla Bajerka również nie był udany, dlatego w
następnym roku nie mogąc znaleźć zatrudnienia w żadnym polskim klubie, aby
startować w lidze polskiej podpisuje kontrakt na "drugim froncie" i zdobywa
punkty dla Daugavpilis przyczyniając się do awansu Łotyszy do wyższej klasy rozgrywkowej.
Kolejny rok startów dla Bajerskiego to ponownie zdobywanie punktów w najniższej
klasie rozgrywkowej. Tym razem jednak "Bajer" przywdziewa plastron
Speedway Miskolc.
Podobnie jak przed rokiem jest podstawowym zawodnikiem drużyny i ponownie niemal
przyczynił się do awansu zagranicznej drużyny w
polskich rozgrywkach w poczet pierwszoligowców. Jednak działacze Miskolc z uwagi
na brak finansów po zajęciu drugiego miejsca na zapleczu polskich lig żużlowych
oddali walkowerem miecze barażowe z GTŻ Grudziądz, grzebiąc tym samym szanse na
pierwszoligowy awans. Kolejny sezon to ponowna zmiana klimatu przez Bajerskiego, który trafia na
podkarpacie. Jest jednak cieniem samego siebie i otrzymuje powołanie tylko na jeden mecz ligowy. Do upadku sportowego wielkiego przed laty talentu doszły kłopoty osobiste, które spowodowały, że zawodnik zupełnie zagubił życiową drogę.
Od sezonu 2006 na żużlowych torach poza ligą próżno było szukać nazwiska Bajerski w
ogólnopolskich finałach, a ostatecznie zawodnik zjechał z toru. Nadal był
jednak aktywny - wystąpił
w filmie "Pierwsza prosta", startował w icespeedway’u, w wolnych chwilach z
sukcesami grał w Toruńskiej Lidze Bowlingu. Poświęcił się też synowi i
ukochanej żonie Patrycji, która jako sportowiec rozumiała go najlepiej na
świecie, ale żużlowa Polska bez Tomasza na torze była mniej barwna i
mimo wszystko uboższa...
Jako żużlowiec Tomasz Bajerski poznał uroki "czarnego sportu" jak mało kto. Był
piekielnie utalentowany, otoczony przez sponsorów, media, uwielbiany przez
kibiców, podnosił się po beznadziejnych meczach, odnosił sukcesy. Z drugiej
strony widział śmierć kolegi na torze, dobitnie poznał co to znaczy, że trybuny
są ci nieprzychylne, gdy w ostatnich latach zawodził działaczy i coraz mniej
licznych wiernych fanów. Pod koniec kariery tułał się po torach żużlowych całego
świata by zarobić i jeszcze raz poczuć adrenalinę, jaką odczuwa się gdy
obojętnie gdzie i z kim wchodzi się ramię w ramię z rywalami w wiraż na pędzącym
motorze bez hamulców.
W 2010 roku doszło do eskalacji wszystkich kłopotów Bajerskiego. Sąd uznał go winnym wyłudzenia kilkuset tysięcy złotych kredytu w różnych bankach. Nałożono na niego karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na 4 lata oraz grzywnę w wysokości 10 tysięcy złotych. Żużlowiec musiał też zwrócić wszystkie bezprawnie uzyskane środki. Były żużlowiec nie wykonał jednak wyroku, musiał trafić do więzienia. Zamiast jednak oddać się w ręce wymiaru sprawiedliwości zdecydował się na ucieczkę z kraju. Ukrywał się w USA. Wysłano za nim list gończy. Ostatecznie wpadł w ręce organów ścigania w 2012 roku. Mury zakłady karnego w Wawrowie były zawodnik opuścił w 2014 roku i zaraz po wyjściu na wolność komentował "Byłem młody, niedoświadczony. Popełniłem wiele głupich ruchów. Otwierałem dyskotekę i potrzebowałem kredytu. Podrobiłem zaświadczenie o zarobkach, a w tamtych czasach wiele osób, tak robiło i im się udawało. Ja posłuchałem tych podpowiedzi i źle się to dla mnie skończył. Byłem przygotowany na to, że zostanę zatrzymany. Chciałem sam się zgłosić po 9 września, czyli po swoich urodzinach. To się nie udało, bo zatrzymano mnie w domu siostry 15 sierpnia ale poniosłem karę i chyba czas ten temat zamknąć. Zapłaciłem za błędy z przeszłości. Siedziałem, potem byłem na wakacjach. Telewizor w pokoju. Telefon na korytarzu. Do tego cele otwarte przez 24 godziny na dobę. To jest więzienie? Za takie grzeszki jakie ja popełniłem, nie idzie się do ciężkich więzień. Codziennie pracowałem - od 7:30. Kończyłem przed 17. To ma być więzienie? Ale czas tam spędzony nie uważam za zmarnowany. Wiele rzeczy zrozumiałem. Byłem już w swoim życiu na górze i na dole. I wiem jedno. Drugi raz w tym ostatnim miejscu nie chcę się znaleźć. Teraz wróciłem. Jako inny Tomasz Bajerski. Tamtego już nie ma. Wszystko się poukładało i jest w porządku. Było, minęło i żyjemy dalej. Każdemu coś podobnego mogło się przydarzyć. Czy czegoś żałuję? Absolutnie nie. Czasu się nie cofnie, więc to i tak przecież nie miałoby żadnego sensu. Najważniejsze, że najbliżsi byli przy mnie. Ten rozdział jest już zamknięty. Niczego nie żałuję. Jestem zdrowy, cieszę się z tego, co mam. Cieszę się z planów".
Początkowo torunianinowi marzył się powrót na tor, jednak szybko zrozumiał, że
nie ma na to większych szans. Wystąpił w gali lodowej, po której mówił: "Kiedy przebywałem w Stanach, jeździłem tam, choć bardziej dla przyjemności.
Trenowałem na takich torach, jak Costa Mesa czy Las Vegas. Niestety, jako że są
to owale bardzo krótkie, bo osiągają około 180 metrów, to dzieje się na nich
niewiele i kibice nie czują takiej adrenaliny, jak choćby w Polsce. Amerykanie
jeżdżą, ale dobrzy są głównie na własnym podwórku. Niełatwo wyrokować, czy
znajdzie się wśród nich następca Grega Hancock.Na opolski turniej otrzymałem zaproszenie od Piotrów: Miedziejki i Żyto.
Skontaktowaliśmy się telefonicznie. Zapytali mnie, czy nie chciałbym wziąć
udziału, a ja odpowiedziałem, że nie ma problemu. Kondycyjnie wytrzymałem zawody
dobrze, bo od kilku miesięcy regularnie trenuję i utrzymuję formę fizyczną.
Troszeczkę jeździłem w Stanach, a ostatnio na stawach u rodziców. Najważniejszy
był jednak charytatywny cel. Przybyliśmy tu z kolegami z teamu Holdera, moim
tatą i dziewczyną przede wszystkim po to, by pomóc chorym dzieciom. No i wszyscy
dowiedzieli się, że jestem i wróciłem z wakacji".
Był to jednak epizod i postanowił spróbować swych sił jako telewizyjny
ekspert. Generalnie rok 2014 był dla Tomka przełomowy. Po uporaniu się z
prywatnymi - życiowymi przygodami, znalazł swoje miejsce . I trzeba obiektywnie przyznać, że przy wielu ekspertach od lat zasiadających przed
kamerami TV, toruński wychowanek radził sobie doskonale. Jego występy za
mikrofonem bardzo przypadły do gustu kibicom, doceniali byłego żużlowca za
celność uwag, bezkompromisowość i odpowiednio wyważone poczucie humoru. Doświadczenie
wyniesione z toru pozwalało mu bardzo profesjonalnie i analitycznie podchodzić
do wydarzeń na torze i opowiadać kibicom z punktu widzenia zawodnika o różnych
sytuacjach w trakcie biegu. Co ciekawe Tomek w przeciwieństwie do wielu innych
komentatorów przed kamerą nie bawił się w dyplomację, jeśli coś było białe
to dla byłego zawodnika było białe, jeśli czarne to czarnym niezmiennie
pozostawało. Dla kibiców w komentarzu byłego uczestnika Grand Prix ważne było
również to, że nie opowiadał o tym co wszyscy widzieli na torze, ale z jego ust można było usłyszeć, dlaczego tak się stało i co zawodnik powinien
zrobić, żeby do pewnych sytuacji nie dochodziło, albo co zawodnik zrobił, że
akurat tak a nie inaczej udało mu się pojechać w danej chwili. Nic więc
dziwnego, że
Tomek Bajerski zagościł na dłużej w roli eksperta, a jego koledzy po fachu
słuchali co Bajer miał do powiedzenia.
Bajerski nie zamierzał na tym poprzestać - podczas jednej z transmisji wspomniał
mimochodem, że ma papiery trenerskie i z chęcią spróbuje swych sił jako
szkoleniowiec. Większość widzów potraktowała to jako dowcip komentatora. Byli w
ogromnym błędzie, bo w 2017 były świetnie zapowiadający się żużlowiec postanowił spróbować
sił w nowej roli i został szkoleniowcem
PSŻ Poznań, który
po raz kolejny próbował zagościć na żużlowej mapie Polski. Co ciekawe przy
poprzedniej reaktywacji żużla na Golęcinie, drużynę prowadził inny toruński
wychowanek, a był nim
Mirosław Kowalik, który w roku 2017 miał prowadzić drużynę z
Gdańska i właśnie
Mirek zarekomendował Tomka poznańskim działaczom, a "Bajer" tak
komentował swój pierwszy trenerski angaż: "To żadna tajemnica, że na co dzień
koleguję się z Mirkiem. Kiedy rozmawialiśmy, spytał czy chciałbym spróbować w
Poznaniu. Wspomniał, że może porozmawiać o tym z prezesem. O trenerce myślałem
znacznie wcześniej i dlatego kiedyś zrobiłem uprawnienia razem ze wspomnianym
Mirkiem Kowalikiem, Robertem Kempińskim czy Andrzejem Huszczą. Nie trzymałem
tego zresztą specjalnie w tajemnicy. Wspomniałem, że mam papiery podczas
transmisji telewizyjnych. Mówiłem nawet, że czekam na oferty, ale większość
chyba myślała, że sobie żartuję. Teraz pojawiła się szansa. Dostałem telefon i
szybko się dogadaliśmy, bo niemal we wszystkich kwestiach się ze sobą od razu
zgadzaliśmy. Miałem też wpływ na to jaki skład pojawi się w Poznaniu, bowiem
okazało się, że mam podobną koncepcję składu jak Prezes. Niektórzy twierdzą, że
mamy ludzi po słabych sezonach, ale nie należy wszystkiego oceniać z tej
perspektywy. Czasami trzeba poszukać przyczyn. Są tacy, którym warto dać szansę.
Jestem przekonany, że przy dobrej atmosferze wielu zawodników może się u nas
odbudować. Myślę, że nasz zespół stać na fazę play-off. Będziemy bazować głównie
na atucie własnego toru. Na wyjazdach będzie trudno, ale jeśli jeden czy drugi
jeździec nam odpali, to kto wie. Wtedy możemy dać się rywalom we znaki także na
ich torach. Co z tego wyjdzie. Nie wiem. Czas pokaże, jaki będzie mój styl
prowadzenia zespołu. Podczas meczów i treningów chcę być wymagający. Zamierzam
jednak być w tym wszystkim również człowiekiem i kolegą. Najważniejsze, to
znaleźć złoty środek. Zawodnicy powinni czuć, że jestem za nimi i mogę im
pomóc".
Ku zaskoczeni większości obserwatorów, Bajerski okazał się po prostu stworzony
do roli trenera. Bardzo poważnie traktował swoje funkcje - pomagał korygować
młodzieżowcom ich błędy techniczne, uczył ich podstaw budowy motocykla. Niemalże
każdy zawodnik, który trafiał pod jego skrzydła rósł w siłę. Powszechnie uważa
się, że to właśnie torunianin “stworzył" najlepszego francuskiego żużlowca -
Davida Bellego - jeżdżąc z nim nawet na zawody indywidualne.
Szczególny nacisk kładł na pracę z juniorami. Traktował ją - w przeciwieństwie
do większości kolegów po fachu - niezwykle poważnie. Szczególną złość budził w
nim podobno jeden z poznańskich adeptów, który przez długie lata nie mógł
należycie przygotować się do egzaminu na licencję. W pewnym momencie miał
sfrustować go na tyle mocno, że Bajerski niemalże posadził na motor swojego
syna, by udowodnić adeptowi, że egzamin jest tak banalny, iż zdadzą go nawet
osoby po zaledwie paru godzinach treningu.
W Poznaniu wszystko szło świetnie do feralnego sezonu 2019. Mimo zwycięstwa
58:32 na własnym torze, PSŻ poległ w finałowym dwumeczu drugiej ligi z Polonią
Bydgoszcz. Mimo starań trenera - który nawet dzień przed meczem był w Bydgoszczy
by wizytować tamtejszy tor - drużyna za bardzo się odprężyła i awans przeszedł im
koło nosa.
W kuluarach mówiło się, że Poznań jeszcze przed finałem miał ogromne kłopoty
finansowe, które naprawić miała - obiecana za awans - dotacja z ratusza.
Skorpiony zostały jednak w drugiej lidze, a marzenia o dotacji poszły w
zapomnienie.
Wychowanek toruńskiej szkoły żużla nie zapomniał jednak o swoim mieście i pojawiał się podczas ważnych wydarzeń żużlowych w mieście Kopernika, jak choćby podczas odsłonięcia "żużlowej Katarzynki" toruńskich Aniołów przed dworem Artusa w roku 2019 czy podczas retro derbów 2019, organizowanych przez Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Toruniu, Stal Toruń oraz Bohaterów Czarnego Gryfa.
Ta toruńska miłość została zwieńczona powrotem
do Torunia na stałe w roli szkoleniowca w roku 2020. "Bajer" podjął się
wyzwania w trudnym dla klubu momencie, bowiem objął fotel trenerski, gdy drużyna
Aniołów po raz pierwszy w historii doznała goryczy spadku z najwyższej ligi
żużlowej. Nie miała juniorów. A opinia o toruńskim klubie delikatnie mówiąc nie
była najlepsza wśród dziennikarzy i zawodników. Niestety klub nie ułatwiał
nowemu trenerowi zadania w zakresie odbudowy wizerunku, bo i tym razem nie obyło
się bez małego zamieszania związanego z powrotem Tomka do macierzy. Oto bowiem
właściciel toruńskiego klubu, swoistego rodzaju transfer ogłosił w tracie
sezonu, co nie spodobało się i słusznie, prezesowi poznańskiego klubu Arkowi
Ładzińskiemu, który tak komentował całą sytuację: "Słyszę, że w Toruniu
ma być ten trener i tacy zawodnicy. Już wiele razy takie rzeczy słyszałem i
wcale tak nie było. Media o tym piszą, bo jest to ciekawy temat. Nie dziwię się
panu
Termińskiemu, bo bardzo słabo zaprezentowała się jego drużyna w tym sezonie.
Szkoda tylko, że chusteczką, którą ociera łzy jest Poznań. To bardzo przykre.
Według mnie trzeba wziąć na klatę porażkę, a nie poprzez wielkie plany próbować
zatrzeć obraz. Dla mnie to co robi Termiński to brak klasy sportowej. Jeżeli mam
jakieś plany, co do zawodnika lub trenera to nie mówię o tym głośno. W biznesie
mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Dziwię się, że właściciel klubu, senator
i ważna postać w Toruniu w ten sposób się wypowiada. A wypowiadanie się na ten
temat, kiedy trwa sezon jest nie fair. Rozumiem, że w Toruniu chcą pokazać, że
mają plany, ale jestem tym jednocześnie zniesmaczony. Boję się otworzyć lodówkę,
bo co chwilę wyskakuje tam Bajerski. Bardzo fajnie, że mamy takiego trenera,
którym się interesują, ale tak się nie robi w trakcie sezonu".
Bajer jednak nie przejmował się tymi komentarzami, bowiem był to problem
działaczy i skupiał się na organizowaniu i przygotowywaniu wszystkiego pod
zimową pracę z nowym zespołem zapowiadając, że treningi ogólnorozwojowe będą
dotyczyły wszystkich, również trenera. Swoją opinię na temat nowego
trenerskiego rozdania wyjawił również najlepszy w historii toruńskiego klubu
zawodnik, Wojciech
Żabiałowicz: "Tomek ma nadzieję budować według swojej wizji. On wie,
że juniorzy, których chce pozyskać, są bardziej obiecujący niż ci, których ma
obecnie klub. Wie też, że oni w większym stopniu mogą zagwarantować wynik. Nie
wiem, jak to się skończy, ale jeśli Tomasz nie ma przekonania do
Kopća-Sobczyńskiego,
czy innego zawodnika, to nie zmuszajmy go do współpracy z tym zawodnikiem. Poza
wszystkim klub powinien dać Tomkowi pewną swobodę, bo on naprawdę wiele
ryzykuje. Jak nie wyjdzie, to na jego głowę spadnie ogromna fala krytyki".
W sezonie
Bajerski wprowadził do drużyny
spokój i fachowość. Zawodnicy darzyli go należnym szacunkiem i
przyjmowali ze zrozumieniem decyzje byłego stałego uczestnika GP. Trzeba
jednak obiektywnie przyznać, że trener już na starcie jasno komunikował
swoje plany i założenia, które w trakcie sezonu konsekwentnie realizował.
Potrafił też w trakcie sezonu we właściwy sposób reagować na choćby
najmniejsze zarzewia nieporozumień. Wszystko załatwiał w kuluarach
parkingowej szatni, dlatego na drużyna stała się monolitem, który nie miał
sobie równych w pierwszoligowych rozgrywkach.
Drużyna którą prowadził była jednak tak mocna i do tego stopnia zdominowała
rozgrywki, że coach nie miał zbyt wiele pracy w trakcie meczów. Dość
napisać, że tylko w dwóch meczach trener musiał żonglować rezerwami
taktycznymi lub zastępstwami zawodnika, ale była to żonglera przemyślana i
trafna w swych decyzjach. Zatem również na kanwie podejmowania trudnych
decyzji pod presją wyniki Bajerski udowodnił, że wie na czym polega żużel.
Ponadto sezon 2020 był pierwszy od wielu lat w którym zawodnicy nie
narzekali na toruńską nawierzchnię i na pewno była w tym spora zasługa
trenera.
Czy "Bajer" będzie równie skuteczny ze swoją
drużyną na arenach ekstraligowych.
Z odpowiedzią na to pytanie należy poczekać przynajmniej do zakończenia sezonu
2021.
W trakcie kariery
poza ligą polską "Bajer" startował
m.in. w klubach:
Brovst, Fjelsted, Holsted, Holstebro
Vastervick, Mailla, Motala,
Kings Lyn, Peterborough
Wostok, Saławat
Liepzig, Olching
Slany Mseno
Miszkolc
Osiągnięcia
| 1992/3; 1993/3; 1994/3; 1995/2; 1996/2; 2000/3; 2001/1; 2003/2 | |
| 1992/1; 1993/2 | |
| DPP | 1993/1; 1995/4; 1996/1 |
| IMP | 1993/7; 1995/11; 1996/11; 1999/11; 2001/16; 2002/7; 2003/6 |
| MIMP | 1992/7; 1993/1; 1994/7; 1995/8; 1996/1 |
| MPPK | 1995/3; 1996/3; 1997/3; 1998/1; 2002/2 |
| MMPPK | 1992/1; 1993/1; 1994/3; 1995/3; 1996/6 |
| BK | 1993/2; 1994/4 |
| SK | 1992/2; 1994/5; 1995/13; 1996/10 |
| ZK | 1994/13; 1995/2; 1996/7; 1997/2; 2001/4; 2002/9; 2003/16 |
| IMŚ GP | 2003/15 |
| IMŚJ | 1992/11; 19937; 1994/5 |
| DMŚ | 2003/4 |
| KPE | 2002 (rep. klub z Torunia) /3; 2003/(rep. klub Hajdu Volan Debreczyn) /2 |
Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich
| Sezon | mecze | biegi | punkty | bonusy |
Średnia biegowa |
Miejsce w ligowym rankingu |
| 1992 | 18 | 75 | 100 | 24 | 1,653 | 49 |
| 1993 | 17 | 74 | 115 | 16 | 1,770 | 34 |
| 1994 | 13 | 61 | 101 | 6 | 1,754 | ? |
| 1995 | 17 | 84 | 162 | 18 | 2,143 | 15 |
| 1996 | 22 | 113 | 240 | 19 | 2,292 | 13 |
| 2001 | 18 | 89 | 149 | 17 | 1,865 | 20 |
| 2002 | 20 | 97 | 190 | 18 | 2,144 | 10 |
| 2003 | 18 | 72 | 108 | 24 | 1,833 | 21 |
| 2004 | 17 | 62 | 60 | 13 | 1,177 | 43 |
W biografii zawodnika wykorzystano fragmenty artykułu
jaki ukazał się w portalu
www.sportowefakty.pl
Zdjęcia zostało nabyte
na stadionowym stoisku z pamiątkami
