drużynowy puchar polski (DPP)
- rozgrywki zawieszone -

Po roku 1974 zaniechano rozgrywania Pucharu PZM, jednak rozgrywki te znalazły kontynuację w latach 1976-1977 jako Młodzieżowy Puchar PZM, zmieniony w sezonie kolejnym na Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwa Polski.
Próbą kolejnej kontynuacji rozgrywek o Puchar PZM był zainicjowany w 1978 roku Drużynowy Puchar Polski rozgrywany pod patronatem PZM, z przerwą w latach 1981-1991. W latach 1978-1980 drużyny rywalizowały w systemie czwórmeczów w czterech grupach eliminacyjnych, po czym rozgrywano 4 turnieje finałowe na torach wszystkich uczestników finałów.
W latach 1992-1993 rozgrywki o DPP przeprowadzono systemem pucharowym, w meczach rywalizowały dwa zespoły, we wcześniejszej fazie eliminacji tylko na torze zespołu słabszego, w fazie kolejnej rywalizowano wg zasady mecz i rewanż, a rozgrywki kończył finał w formie dwumeczu dwóch najlepszych zespołów.
Od 1992 roku walka w DPP ponownie toczyła się systemem czwórmeczów, a zwycięzcy (czasem dwa najlepsze zespoły) grup najniższych awansowały do grona zespołów rozstawionych w grupie wyższej i tak dalej, aż do turnieju finałowego rozgrywanego na torze jednego z finalistów.
Od 1994 r. w zawodach o Drużynowy Puchar Polski rozgrywany jest jeden turniej finałowy z udziałem czterech wyłonionych w drodze eliminacji drużyn.

Ostatnio zastosowaną tabelą w rozgrywkach DPP była tabela szesnastobiegowa, która miała za zadanie zakwalifikować zawodników wg liczby zdobytych punktów w celu zakwalifikowania ich do dalszych czterech biegów. Drużyna składała się z czterech zawodników plus rezerwowy, każdy zawodnik rezerwowy pozostawał rezerwowym na całe zawody. W zawodach finałowych każdy zawodnik może wystartować najwyżej pięć razy. O klasyfikacji końcowej decydują punkty zdobyte w wyścigach od 1 do 20.

Rywalizacja w DPP cieszyła się słabym uznaniem działaczy i zawodników stąd po sezonie 1999 zaniechano rywalizacji w tej ciekawej kategorii.

Pierwszy historyczny DPP zdobyła ekipa Unii Leszno (10 pkt.), która wyprzedziła Wybrzeże Gdańsk (9 pkt.) Motor Lublin (3,5 pkt) i Falubaz Zielona Góra (1,5 pkt). Rozgrywki o DPP były niezwykle szczęśliwe również dla zawodników toruńskich, bowiem w całej historii DPP to właśnie torunianie mają najwięcej bo cztery tryumfy w DPP, a miało to miejsce w latach 1993, 1996, 1997, 1998.

Źródło: Wiesław Dobruszek; "Żużlowe ABC" t. I; Leszno 2004

Finaliści Drużynowego Pucharu Polski
Rok	Miasto				miejsce 4
1978	4 turnieje finałowe	Leszno	Gdańsk	Lublin	Zielona Góra
1	Zielona Góra	Gdańsk	Leszno	Zielona Góra	Lublin
2	Leszno	Leszno	Gdańsk	Lublin	Zielona Góra
3	Gdańsk	Gdańsk	Leszno	Zielona Góra	Lublin
4	Lublin	Leszno	Lublin	Gdańsk	Zielona Góra
1979	4 turnieje finałowe	Leszno	Gorzów	Opole	Łódź
1	Opole	Leszno	Gorzów	Opole	Łódź
2	Leszno	Leszno	Gorzów	Opole	Łódź
3	Gorzów	Gorzów	Leszno	Opole	Łódź
4	Łódź	Leszno	Gorzów	Łódź	Opole
1980	4 turnieje finałowe	Leszno	Opole	Gorzów	Rzeszów
1	Leszno	Leszno	Opole	Gorzów	Rzeszów
2	Rzeszów	Leszno	Rzeszów	Opole	Gorzów
3	Opole	Opole	Leszno	Gorzów	Rzeszów
4	Gorzów	Gorzów	Leszno	Opole	Rzeszów
1992	Zielona Góra Gorzów	Zielona Góra	Gorzów	Bydgoszcz	Lublin
1993	Toruń Wrocław	Toruń	Wrocław	Gorzów	Leszno
1994	Częstochowa	Częstochowa	Lublin	Tarnów	Gdańsk
1995	Tarnów	Wrocław	Tarnów	Gorzów	Toruń
1996	Gorzów	Toruń	Gorzów	Wrocław	Tarnów
1997	Toruń	Toruń	Leszno	Wrocław	Gorzów
1998	Toruń	Toruń	Leszno	Wrocław	Grudziądz
1999	Toruń	Gdańsk	Toruń	Wrocław	Leszno

Podziękowania za pomoc w opracowaniu tabeli
dla Marka Maliszewskiego

medalowe zdobycze KLUBÓW w Drużynowym Pucharze Polski
Klub
	4	1
	3	2
	1	1
	1	1	4
	1
	1
		3	3
		1	1
		1	1
		1	1
			1