drużynowe mistrzostwa świata (DMŚ)

Rozgrywki o drużynowe mistrzostwo świata (DMŚ) zostały zatwierdzone w 1959 roku, na jesiennym Kongresie FIM w Barcelonie. W 1959 roku rozegrano w Oberhausen (RFN) czwórmecz o Puchar Europy, który poprzedził oficjalną inaugurację drużynowych mistrzostw świata i był jakby próbą generalną. W Oberhausen zwyciężyła drużyna Szwecji - 40 punktów, przed RFN - 26, Anglią - 25 i Norwegią - 4. Norwegowie zastąpili reprezentację Polski, która ze względu na problemy z uzgodnieniem terminu, w zawodach nie wystąpiła.

Pierwsze trofeum drużynowych mistrzostw świata - srebrną wazę - ufundował polski tygodnik "Motor". W latach 1960-1993 w rozgrywkach o medale DMŚ uczestniczyły zespoły czteroosobowe plus rezerwowy, a w każdym z finałów startowały cztery zespoły. Finał poprzedzały eliminacje, których zasady były wielokrotnie zmieniane. W latach 1960-1963 finał poprzedzały cztery eliminacje: brytyjska, nordycka, wschodnio-europejska i środkowo-europejska, a zwycięzca każdej z nich awansował do finału DMŚ.
Później nastąpiły zmiany - do roku 1973, eliminacje brytyjskie nie były rozgrywane, bo w drużynowych mistrzostwach świata występował zespół Wielkiej Brytanii, w którym startowali reprezentanci Anglii, Australii, Nowej Zelandii, Szkocji, Walii. Zmieniał się też system w eliminacjach kontynentalnych - w latach 1964-1965 odbywały się dwa półfinały kontynentalne, a po dwie najlepsze drużyny awansowały do finału kontynentalnego, który z kolei wyłaniał dwa zespoły, które awansowały do finału DMŚ. W kolejnych sezonach (1966-1969) z eliminacji kontynentalnych zwolnione zostały drużyny Polski, CSRS i ZSRR, które były rozstawiane od razu w finale kontynentalnym, natomiast o jedno miejsce walczyły w eliminacjach zespoły Austrii, Bułgarii, Jugosławii, NRD, RFN i Węgier.
Następną zmianą było wprowadzenie w latach 1970-1982 w strefie kontynentalnej takiego podziału, w którym cztery najlepsze drużyny z eliminacji awansowały do półfinału kontynentalnego, a z niego dwie do finału kontynentalnego, w którym oczekiwały (bez potrzeby eliminacji) dwie drużyny ze strefy kontynetalnej, które w poprzednim roku startowały w finale DMŚ. W strefie interkontynentalnej od 1978 roku obowiązywała zasada wyłaniania dwóch pozostałych finalistów w finale interkontynentalnym, który poprzedzały eliminacje brytyjska i nordycka. Zasadę tę zmieniono w latach 1983-1985, biorąc pod uwagę ogromną różnicę w poziomie sportu żużlowego między strefą interkontynentalną a kontynentalną. Zwycięzca finału interkontynentalnego awansował bezpośrednio do finału DMŚ, a o pozostałe miejsce walczyły w finale kontynentalnym dwie najlepsze drużyny z półfinału kontynentalnego oraz drużyny z miejsc drugiego i trzeciego z finału interkontynentalnego.
W latach 1986-1987 finał DMŚ został zastąpiony serią turniejów finałowych, a rywalizację przeprowadzano w grupach. Drużyny podzielono na cztery grupy (biorąc pod uwagę wyniki z poprzednich lat). W grupie A - finalowej, znalazły się Anglia, Dania, Szwecja i USA; w grupie B: Australia, CSRS, Polska, RFN; w grupie C: Finlandia, Nowa Zelandia, Węgry, Wiochy; grupa D: Austria, Holandia, Jugosławia, Norwegia. Każdy kraj miał prawo do zorganizowania jednego turnieju (niektóre z tego prawa rezygnowały). Zwycięzca grupy A zdobywał zloty medal DMŚ, drugi i trzeci zespół odpowiednio srebrne i brązowe medale. Najsłabszy zespól z każdej grupy spadał do grupy niższej, a jego miejsce zajmował zwycięzca grupy niższej.
W 1988 roku przywrócono decydujący o podziale medali jeden finał DMŚ, utrzymano natomiast nieco zmodyfikowany podział na grupy - przetasowania w nich odbywały się w ciągu danego sezonu, a szansę na udział w finale miał nawet zespól z klasy najniższej, pod warunkiem przedarcia się przez rywalizację w coraz wyższej grupie (miejsce w finale miały zapewnione trzy najlepsze drużyny z roku poprzedniego), a w każdej z nich rozgrywano po dwa czwórmecze (od 1993 roku zmniejszono ich liczbę do jednego w każdej grupie).
Rok 1994 przyniósł wielką zmianę - czwórmecze zastąpiły zawody rozgrywane na zasadzie stosowanej wcześniej w mistrzostwach świata par. W finale DMŚ występowało więc po siedem ekip, każda liczyła po trzech zawodników (dwóch plus rezerwowy), a w każdym z biegów na torze rywalizowały po. dwie pary z dwóch zespołów. Finały poprzedzały dwa półfinały rozgrywane według takiej samej zasady.
W 1999 roku zostały wprowadzone kolejne modyfikacje. Znów w eliminacjach i finałach startowały po cztery zespoły, każdy z nich składał się z pięciu zawodników (czterech plus rezerwowy), ale na torze w każdym z biegów pojawiały się po dwie pary reprezentujące dwa różne zespoły. Wzrosła też znacznie liczba biegów - 90 dwudziestu czterech. Gospodarz finału oraz obrońca mistrzowskiego tytułu mieli zapewniony start w finale DMŚ bez udziału w eliminacjach.
Rewolucję regulaminową przyniósł rok 2001. Wprowadzono nową nazwę rozgrywek: Drużynowy Puchar Świata (DPŚ o trofeum Ove Fundina). Dwunastka zespołów, częściowo wytypowana na podstawie Rankingu FIM z poprzednich lat, częściowo wyłoniona w drodze eliminacji, wzięła udział w decydujących rozgrywkach, na który składały się trzy turnieje eliminacyjne (z udziałem czterech drużyn w każdym), turniej barażowy (zdobywcy drugich miejsc w eliminacjach i dwa zespoły trzecich miejsc z najwyższym dorobkiem punktowym), wielki finał (zwycięzcy grup eliminacyjnych i dwie najlepsze drużyny z barażu). W barażu i finale DPŚ rywalizowało po pięć drużyn, w każdym z dwudziestu pięciu wyścigów startowało po pięciu zawodników.
Pierwsza edycja Drużynowego Pucharu Świata odbyła się w Polsce w 2001 roku, eliminacje w Gdańsku, baraż i finał we Wrocławiu.
Dla utrzymania ciągłości i sensu rozgrywek DPŚ traktowany jest jako kontynuacja drużynowych mistrzostw świata.

Pierwszymi uczestnikami finału DMŚ byli:

1960 - Malmoe (Szwecja)
I. SZWECJA - 44 pkt.: Ove Fundin12, Olle Nygren - 12, Rune Soermander - 11, Bjoern Knutsson - 9.
II. WIELKA BRYTANIA - 30 pkt.: Peter Craven - 8, Ken McKinlay - 8, Ron How - 7, George White - 6, Nigel Boocock - 1.
III. CSRS - 15 pkt.: Antonin Kasper - 5, Lubos Tomicek - 4, Jaroslav Machac - 3, Frantisek Richter - 3.
IV. POLSKA - 7 pkt.: Konstanty Pociejkowicz - 3, Marian Kaiser - 2, Mieczysław Połukard - 2, Jan Malinowski - O, Bronisław Rogal - O.

Źródło: Henryk Grzonka, "Speedway mała encyklopedia"; Katowice 1996

Finaliści Drużynowych Mistrzostw Świata
Rok	Tor				4 miejsce
1959	Oberhausen	Szwecja	Niemcy	Anglia	Norwegia
1960	Goteborg	Szwecja	Anglia	Czechy	Polska
1961	Wrocław	Polska	Szwecja	Anglia	Czechy
1962	Slany	Szwecja	Anglia	Polska	Czechy
1963	Wiedeń	Szwecja	Czechy	Anglia	Polska
1964	Abensberg	Szwecja	Rosja	Anglia	Polska
1965	Kempten	Polska	Szwecja	Anglia	Rosja
1966	Wrocław	Polska	Rosja	Szwecja	Anglia
1967	Malmo	Szwecja	Polska	Anglia	Rosja
1968	Wembley	Anglia	Szwecja	Polska	Czechy
1969	Rybnik	Polska	Anglia	Rosja	Szwecja
1970	Wembley	Szwecja	Anglia	Polska	Czechy
1971	Wrocław	Anglia	Rosja	Polska	Szwecja
1972	Olching	Anglia	Rosja	Polska	Szwecja
1973	Wembley	Anglia	Szwecja	Rosja	Polska
1974	Chorzów	Anglia	Szwecja	Polska	Rosja
1975	Norden	Anglia	Rosja	Szwecja	Polska
1976	White City	Australia	Polska	Szwecja	Rosja
1977	Wrocław	Anglia	Polska	Czechy	Szwecja
1978	Landshut	Dania	Anglia	Polska	Czechy
1979	White City	Nowa Zelandia	Dania	Czechy	Polska
1980	Wrocław	Anglia	USA	Polska	Czechy
1981	Olching	Dania	Anglia	Niemcy	Rosja
1982	White City	USA	Dania	Niemcy	Czechy
1983	Vojens	Dania	Anglia	USA	Czechy
1984	Leszno	Dania	Anglia	USA	Polska
1985	Long Beach	Dania	USA	Anglia	Szwecja
1986	3 turnieje	Dania	USA	Anglia	Szwecja
1	Goeteborg	Dania	Szwecja	Anglia	USA
2	Vojens	Dania	USA	Anglia	Szwecja
3	Bradford	Dania	USA	Anglia	Szwecja
1987	3 turnieje	Dania	Anglia	USA	Czechy
1	Frederica	Dania	Anglia	USA	Czechosłowacja
2	Coventry	USA	Dania	Anglia	Czechosłowacja
3	Praga	Dania	Anglia	USA	Czechosłowacja
1988	Long Baech	Dania	USA	Szwecja	Anglia
1989	Bradford	Anglia	Dania	Szwecja	USA
1990	Pardubice	USA	Anglia	Dania	Czechy
1991	Vojens	Dania	Szwecja	USA	Anglia
1992	Kumla	USA	Szwecja	Anglia	Dania
1993	Coventry	USA	Dania	Szwecja	Anglia
1994	Brokstedt	Szwecja	Polska	Dania	Australia
1995	Bydgoszcz	Dania	Anglia	USA	Szwecja
1996	Didenbergen	Polska	Rosja	Dania	Anglia
1997	Piła	Dania	Polska	Szwecja	USA
1998	Vojens	USA	Szwecja	Dania	Czechy
1999	Pardubice	Australia	Czechy	USA	Anglia
2000	Coventry	Szwecja	Anglia	USA	Australia

Medalowe zdobycze KRAJÓW w Drużynowych Mistrzostwach Świata
Stan po roku 2000				Liczba finałów w kraju
	11	4	4	5
	5	5	9	10
	8	8	7	4
	9	12	8	8
	5	4	7	5
	2	-	-	-
	1	-	-	-
Rosja+ZSRR	-	6	3	-
Czechy+CSSR	-	2	3	4
Niemcy+RFN	-	-	2	9
	-	-	-	1