Ligę Apator przywitał tak jak ją zakończył w poprzednim sezonie, czyli porażką z pilską Polonią 39:50. Po XIII wyścigach rezultat brzmiał 37:40 dla gości (po czterech gospodarze prowadzili 15:9), ale dwa nominowane zakończyły się klęską torunian 2:10. Zawodnicy winą obarczyli źle przygotowany do sezonu sprzęt. Potem przyszedł szokujący pogrom w Rzeszowie (tylko 2 pkt. Topinki) i odrodzenie w derby na torze w Bydgoszczy, kiedy to znów torunianie napędzili sporo strachu tamtejszym kibicom (po VII biegach prowadzili 24:18 i gospodarze musieli ratować się rezerwą taktyczną Tomasza Golloba), a gdyby nie słabsza postawa Sullivana - 7 punktów, zwycięstwo było na wyciągnięcie ręki.
Pierwsze punkty Apator zainkasował dopiero 3 maja, pokonując gnieźnieński Start 49:41.Po pewną kolejną wygraną udał się po trzytygodniowej przerwie do słabiutkiej Iskry Ostrów. Tu jednak musiał im pomóc "cud". Zaraz na początku meczu stracili na skutek kontuzji Sullivana. Nim torunianie dopasowali się do toru, gospodarze odskoczyli na spory dystans punktowy. Przegrana skazywała właściwie przy sporej rozbieżności sił poszczególnych ekip ekstraklasy toruński team na tułanie się do końca w strefie spadkowej. Po trzynastu biegach Iskra prowadziła 42:36 i nikt na stadionie nie wierzył w inne rozwiązanie niż wygrana gospodarzy. Tymczasem w XIV odsłonie Kowalik i Chrzanowski wygrali podwójnie, a za chwilę to samo powtórzyli Krzyżaniak i Kościecha, mając za rywala samego Lorama, kompletnie pogrążając pewnych swego ostrowian.
Że w Ostrowie miał miejsce cud, dobitnie pokazały kolejne mecze: porażka na własnym torze z Pergo, klęska w Lesznie i przegrana z GKM-em Grudziądz w Toruniy 42:48. Już dawno nie było takiej sytuacji, żeby po ośmiu kolejkach Apator miał zaledwie 4 punkty na koncie. Na szczęście w lidze roku 1998 były zespoły jeszcze słabsze.

Od dna tabeli torunianie odbili się po dwumeczu z Polmosem, wygranym podwójnie. Potem jeszcze zdobyli punkty na Unii Leszno, słabiutkiej Iskrze, by 9 sierpnia podjąć pewnie zmierzającą po kolejne ligowe złoto bydgoską Polonię, trenowaną przez niechcianego przed sezonem w Toruniu Kniazia. Kibice, którzy w liczbie 12 tysięcy przybyli na stadion Rosego, nie mogli poznać miejscowej ekipy, jeżdżącej niezwykle bojowo, zupełnie inaczej dysponowanej niż w poprzednich spotkaniach. Mimo osłabienia brakiem kontuzjowanego na zawodach motorowodnych Krzyżaniaka, mimo pięciu juniorów w składzie, ku ogromnej radości swoich sympatyków torunianie od VII biegu prowadzili 6 punktami i pewnie wygrali 49:41. Długo po tym meczu nie milkły dyskusje, w których spekulowano m.in. o oddaniu tego meczu przez Polonię, by ratować pierwszoligowy byt torunian.
W końcówce sezonu żużlowcy Apatora pokonali jeszcze dwa zespoły z elity - rzeszowski Van Pur i w Pile Polonię 47:43. Te dwie wygrane wywindowały zespół na piąte miejsce w tabeli. Wystarczyło jednak jedno zwycięstwo więcej, a znów Anioły rywalizowaliby w play-off. Co prawda bez szans na powodzenie, ale sezon w Toruniu zostałby przedłużony. A tak po raz pierwszy, gdy najlepsi ścigali się o medale w Toruniu zamilkły żużlowe maszyny.

Jednak działacze nie pozwolili nudzić się sympatykom speedwaya z "piernikowa". Zaoferowano kibicom między innymi turniej sponsorów, po którym rozegrano bieg dla uczczenia pamięci tragicznie zmarłego na torze Mariana Rosego. Nie zapomniano również o Kazimierzu Araszewiczu i w turniej w ramach Indywidualnych Mistrzostw Pomorza rozgrywany na toruńskim torze otrzymał miano IX memoriału ku pamięci Araszewicza.
Z rozgrywek pod patronatem PZM, Toruń gościł młodzieżowców w ramach rozgrywek MDMP. Młodzi torunianie na własnym torze rozegrali trzecią rundę w tej kategorii rywalizacji i zajęli pierwsze miejsce, tak jak w pozostałych trzech turniejach w których wystartowali, co dało im prawo startu w finale.
Ponadto, tor przy ulicy Broniewskiego był ponownie areną finałowych zmagań w ramach DPP i ponownie tryumfowali w tej imprezie żużlowcy z aniołem na piersi.

Niestety podobnie jak w lidze torunianie nie odegrali znaczącej roli w finałowych rozstrzygnięciach pozaligowych. W młodzieżowym finale DMP juniorzy uplasowali się na ostatnim czwartym miejscu. W finale IMP ubiegłoroczny tryumfator Krzyżaniak znalazł się poza podium, na które z kolei niespodziewanie wskoczył Wiesław Jaguś. W indywidualnym championacie młodzieżowców wystąpili Kościecha i Chrzanowski, jednak na torze w Grudziądzu zajęli odpowiednio siódme i ósme miejsce.
Bez większych sukcesów torunianie wystartowali w rywalizacji o kaski. W ZK Krzyżaniak był ósmy, a Kowalik trzynasty. SK to start Kościechy, który zajął dziewiątą lokatę, a BK to szóste miejsce Chrzanowskiego.
Toruńczycy nie wystąpili w finałowych rozgrywkach parowych. W tarnowskiej eliminacji MPPK para Krzyżaniak - Kowalik zajęła dopiero piąte miejsce, natomiast w eliminacjach MMPPK na torze w Grudziądzu duet Kościecha - Chrzanowski wsparty Puszakowskim zajął trzecie miejsce, które również nie premiowało awansem do finału.

Nie lepiej było na arenie międzynarodowej, na której tradycyjnie zaistnieli tylko juniorzy i obcokrajowcy. W Grand Prix IMŚ toruński straniero Sullivan uplasował się na siódmej pozycji, a w finale IMŚJ rozegranym na torze w Pile, Kościecha z pięcioma punktami zajął jedenaste miejsce. Kadra Polaków na DMŚ nie przewidywała w swoim składzie żadnego toruńczyka.