Sezon zaczął się fatalnie, od kompromitująco wysokich porażek. W meczu z gorzowianami Apator startował w najsilniejszym zestawieniu, natomiast w ekipie stalowców z Gorzowa zabrakło Edwarda Jancarza i Jerzego Rembasa. Komplet punktów wywalczył za to Bogusław Nowak, o „oczko” mniej po przegranej z partnerem z drużyny Markiem Towalskim, Ryszard Fabiszewski. W ekipie toruńskiej oba wyścigi nominowane wygrał Wojciech Żabiałowicz i zdobywając dziewięć punktów był najskuteczniejszym jeźdźcem zespołu z Torunia.
Czarę goryczy przepełniła porażka z częstochowskim Włókniarzem na własnym obiekcie w rozmiarach 28:80 i do dziś pozostaje największą plamą w całych pierwszoligowych dziejach Apatora.
Po niepowodzeniach zespołu okazało się, że trener Kapała nie gwarantuje przekształcenia zespołu w choćby ligowego średniaka. Po kilku dalszych niepowodzeniach działacze rozstali się z byłym czterokrotnym indywidualnym mistrzem kraju. Czary goryczy przepełniła porażka z częstochowskim Miejsce Kapały zajął jego były kolega z drużyny i były zawodnik toruński, Janusz Kościelak.
W szóstej rundzie doszło do potyczki dwóch najsłabszych teamów pierwszej ligi. Torunianie, którzy tydzień wcześniej przegrali na własnym torze z Włókniarzem Częstochowa stawili się na spotkanie w Rudzie Śląskiej (obiekt w Świętochłowicach był przebudowywany). Zespoły Świętochłowic i Torunia stworzyły pasjonujące widowisko. Ekipa trenera Floriana Kapały była bliska wywiezienia ze Śląska dwóch bezcennych punktów. Po siedemnastu wyścigach Stal prowadziła 52:50. Ostatnia gonitwa układała się remisowo: prowadził Jerzy Kochman przed duetem gości. Na finałowym okrążeniu Marian Stroba śmiałym atakiem wyprzedził zarówno Marka Makowskiego i Jerzego Kniazia, co dało miejscowym zwycięstwo 55:53.
W następnej kolejce do Torunia zawitało Wybrzeże Gdańsk. Nadbałtycki zespół przyjechał bez Zenona Plech, ale jego koledzy pokazali, że też potrafią walczyć (Bogdan Skrobisz -15 pkt, Andrzej Marynowski -14 pkt. i młody Henryk Żyto -10pkt). Torunianie ponownie zawalili ostatni bieg, przegrywając go 5:1. Prowadzili przed nim 51:50. Nietypowy wynik spotkania wziął się stąd, ze sędzia Marian Kazanowski z Częstochowy nie uznał dwóch punktów zdobytych przez torunianina Krzysztofa Kwiatkowskiego w wyścigach nominowanych. Zdaniem arbitra gospodarze mieli obowiązek zgłosić występy tego zawodnika przed meczem, a nie tuż przed szóstym biegiem.

Na półmetku w tabeli przewodziła Stal Gorzów (14 pkt.), tuż za nimi z dorobkiem 12 pkt uplasowało się Wybrzeże Gdańsk, a na kolejnych miejscach z 10 pkt byli Unia Leszno, Włókniarz Częstochowa, ROW Rybnik oraz bydgoska Polonia. Osiem punktów uzyskał Kolejarz Opole, a torunianie wraz z świetochłowickim Śląskiem z 4 pkt byli murowanym kandydatem do spadku. W drugiej połowie sezonu zawodnicy z grodu Kopernika jednak sprężyli się i wygrali wszystkie mecze na własnym torze i uratowali drużynę przed degradacją do niższej klasy rozgrywek.
Najpierw w jedenastej kolejce Apator pokonał u siebie Unię Leszno, gdzie pierwsze skrzypce grał tandem „Z-Ż”, czyli Ząbik i Żabiałowicz. W trzynastej kolejce torunianie ograli ROW Rybnik. I ostatecznie najważniejsze dwa punkty w sezonie, czyli pojedynek z Kolejarzem Opole na torze Apatora, stały się łupem Aniołów.
Mecz z Kolejarzem odbył się 24 września. Torunianie przystępując do tego meczu wiedzieli o co walczą, dlatego w zespole było ogromne skupienie i napięcie. Po siedmiu wyścigach gospodarze prowadzili 24:18 i w tym momencie nastąpiło oberwanie chmury. Sędzia Bronisław Ratajczyk z Sopotu przerwał mecz, który doszedł do skutku w innym terminie, ale na szczęście dla torunian miał on identyczny przebieg. Stalowcy zwyciężyli 65:42 i zapewnili sobie tą wygraną pierwszoligowy byt, natomiast Kolejarz musiał szukać swojej szansy w pojedynku z Falubazem.

Na finiszu rozgrywek okazało się że dwie ekipy uzbierały po 10 dużych pkt i minus 243 małych. W tej sytuacji GKSŻ zarządziła rozegranie dwóch dodatkowych spotkań, z których zwycięsko wyszli świętochłowiczanie.

Należy jeszcze wspomnieć, że pomimo nienajlepszej postawy torunian w ekstraklasie na mecze Aniołów przychodziło najwięcej kibiców spośród wszystkich zespołów pierwszej i drugiej ligi. Według statystyk frekwencyjnych opublikowanych po sezonie przez katowicki "Sport",  najwięcej widzów w kraju na ligę chodziło właśnie w Toruniu, średnio 14 tysięcy. Podobnie było i w następnych sezonach.

Pomimo słabej postawy w sezonie, kibice patrzyli z nadzieją w przyszłość. Oto bowiem w drużynie pojawił się "młokos", który potrafił wykręcić na finiszu rozgrywek średnią biegową wyższą od "starych wyjadaczy" Kniazia, Plewińskiego czy Ząbika - mowa oczywiście o Wojciechu Żabiałowiczu.

Wyniki ligowe przeniosły się przełożyły się na sukcesy indywidualne zawodników. Tak jak i w lidze Anioły nie potrafiły rozwinąć skrzydeł w rozgrywkach rangi Mistrzostw Polski. W pierwszej edycji DPP torunianie zajęli drugie miejsce w swojej grupie eliminacyjnej za Wybrzeżem Gdańsk i tym samym nie awansowali do serii turniejów finałowych. Co prawda odbili sobie na gdańszczanach pucharową porażkę w ćwierćfinale MPPK, ale finał okazał się już zbyt wysokim progiem i z dorobkiem zaledwie dziewięciu punktów zajęli ostatnie siódme miejsce. Do finału IMP, a także ZK torunianie w ogóle nie dotarli. Nieco lepiej wypadli młodzieżowcy, bowiem w finale MIMP Czesław Miastkowski zajął ósme miejsce, a Wojciech Żabiałowicz, dziesiąte. Ale niestety ... w ostatecznej rozgrywce młodzieżowych kasków "Aniołki" mimo, że znalazły się w finałach, nie miały już czego szukać, bowiem w finale BK pokazał się Kwiatkowski (10 miejsce), natomiast w SK Marek Makowski zajął ostatnią lokatę.

Działacze tradycyjnie poza ligą zgotowali kibicom dodatkowe atrakcje sportowe. Tradycyjnie odbył się memoriał Mariana Rosego, ale rozegrano również I memoriał tragicznie zmarłego Kazimierza Araszewicza. Ponadto zawodnicy toruńscy wystąpili w indywidualnym turnieju o Puchar Rady Opiekuńczej GSŻ Grudziądz.