Nowy dwuletni cykl oznaczał dla wszystkich nowe nadzieje, dopingował do systematyczności, a w przypadku niepowodzeń pozwalał odrobić straty w kolejnym sezonie. Tym razem do rywalizacji w drugiej lidze przystąpiło tylko dziewięć zespołów. Z rozgrywek wycofał się Tramwajarz Łódź, a po pięciu kolejkach w ślady działaczy łódzkich poszli także nowohuccy i zawiesili działalność tamtejszej Wandy. W rozgrywkach za faworyta numer jeden uchodził zespół wielokrotnych mistrzów kraju, leszczyńskiej Unii, który po raz kolejny przeżywał smutki związane ze spadkiem do najniższej klasy rozgrywek. Groźnie miały być również ekipy niedawnego mistrza kraju Włókniarza Częstochowa i pukającej do bram I ligi od wielu lat zespoły Unii Tarnów i Karpat Krosno. Działacze i kibice Apatora po cichu liczyli na swoich herosów i żyli nadzieją że pomieszają szyki najlepszym. Zimą włożono mnóstwo pracy i pieniędzy w modernizację stadionu. Jako trzeci tor w kraju po Wrocławiu i Bydgoszczy, toruński tor otrzymał zamiast drewnianej bandy metalową siatkę, która jak sądzono powinna być bardziej bezpieczna. Na wale ziemnym wokół toru przybyło betonowych stopni, by można oglądać popisy żużlowców na siedząco (dotychczas tor posiadał tylko miejsca siedzące na prostej startowej). Po remontach obiekt mógł napawać dumą i można było o nim mówić że jest nowoczesny. Tor miał 381 m długości, szerokość prostych od 9 do 14 m, a pojemność trybun oszacowano na 15 tysięcy miejsc.

Podstawą optymizmu było też pozyskanie jednego z czołowych jeźdźców w kraju, dwukrotnego mistrza kraju z drużyną rzeszowskiej Stali, Janusza Kościelaka. Tercet mocarzy Rose-Bauta-Kościelak wsparty solidną drugą linią uzupełnioną o innego rzeszowianina Stanisława Depę (który okazał się wyjątkowo mizernym wzmocnieniem) miał mocno zachwiać hierarchią zespołów na drugoligowym froncie. W odwodzie pozostawał jeszcze Szuluk, który tak naprawdę dopiero zdobywał żużlowe szlify. Kalendarz tak został skonstruowany, że bardzo wiele wyjaśnić miały już pierwsze cztery spotkania. Torunianie mieli w nich spotkać się z kwartetem faworytów w tym trzy razy na wyjeździe, bowiem przesunęły się prace remontowe na stadionie i kwietniowe mecze na toruńskim obiekcie trzeba było przełożyć na później. Niestety dotyczyło o także treningów. Bydgoska Polonia nie zgodziła się na udostępnienie swojego obiektu, dlatego próbowano  jazd kontrolnych na pozostałościach toru z lat czterdziestych w podtoruńskim Ostaszewie. Jednak treningi te okazały się nie mieć większego sensu.
Niestety brak treningów, a co za tym idzie objeżdżenia spowodował, że po czterech kolejkach rozgrywek Anioły zamykały ligową tabelę z dorobkiem jednego punktu. W Krośnie toruńczycy startujący bez Kościelaka, który czekał na zatwierdzenie przez władze żużlowe, przegrali 51:27, w Tarnowie startując już w pełnym składzie udało się wywalczyć remis, ale w Częstochowie zespół ponownie został rozgromiony 49:27. Czary goryczy dopełniła porażka na własnym torze z leszczyńską Unią. Przegrana z leszczynianami bolała szczególnie, bowiem było to pierwsze spotkanie na nowo oddanym obiekcie, który przez ostatni tydzień po apelach działaczy był porządkowany przez kibiców, byle był gotowy na przyjęcie rywala. Dodatkowo jak się później okazało Unia nie była wcale takim mocnym zespołem i z całą pewnością była do pokonania, jednak wzorem roku poprzedniego zabrakło w zespole gospodarzy Mariana Rose. Toruński lider tego dnia brał udział w eliminacjach do IMŚ, a GKSŻ nie chciała nawet słyszeć o przełożeniu spotkania na inny termin i w ten sposób zespół został ukarany za posiadanie reprezentanta kraju, zresztą nie po raz pierwszy i nie ostatni.
6 czerwca torunianie łatwo uporali się z Motorem Lublin, a Rose po raz kolejny wpisał się na listę rekordzistów toruńskiego obiektu. Tydzień później na ważne zawody do Opola Apator udał się ponownie bez swego lidera, który dostał skierowanie do Lwowa. Rezultatem tego była kolejna niezasłużona porażka 44:34. Co grosza w Gnieźnie nie zabrakło Rosego, ale zabrakło punktów drugiej linii. Ostatnie dziewiąte miejsce w II-ligowej tabeli po VII kolejkach działało szczególnie przygnębiająco, ale wierni kibice potrafili sobie wytłumaczyć pasmo niepowodzeń. Spekulowano, że nad zespołem zawisło jakieś fatum, bowiem niemal od początku sezonu nie startował kontuzjowany Szuluk, a w kilku spotkania władze żużlowe osłabiały zespół zabierając ze składu "Marysia".
Nieoczekiwanie przegrany mecz w Gnieźnie okazał się punktem zwrotnym dla zespołu w sezonie 1965. Była to bowiem ostatnia porażka w sezonie. W pozostałych 9 spotkaniach torunianie osiem razy wygrali i raz zremisowali. Nie wiadomo na ile był to efekt mobilizacja całego zespołu, a na ile efekt zakupu nowych motocykli ESO dla liderów zespołu. Pierwszą ofiarą tej wspaniałej serii byli pilanie, którzy polegli w stosunku 43:35, a Rose na "kadrowym" esso ponownie poprawił rekord toru. Trzy dni później poległ w Toruniu opolski Kolejarz, który do tej pory tak rewelacyjnie spisywał się w rozgrywkach. Również w tym meczu Rose wpisał się po raz kolejny na listę rekordzistów toruńskiego toru. Kolejnym zespołem na rozkładzie byli lublinianie, którzy na własnym torze nie sprostali Aniołom i ponieśli sześciopunktową porażkę. 1 sierpnia w Toruniu doszło do rewanżu z gnieźnieńskim Startem. Niestety dla kibiców Gnieźnieńskich ich drużyna nie pojechała już z takim zębem jak kilka tygodni wcześniej i doznała pogromu 55:22. W meczu tym wystąpił po raz pierwszy po wyleczeniu kontuzji Bogdan Szuluk, który zastąpił w składzie Kościelaka. Owocem tej wspaniałej serii był awans na piąte miejsce w tabeli.
Jednak najtrudniejsze mecze były jeszcze przed Aniołami, bowiem w kolejce do rewanżu stali jeszcze drugoligowi potentaci. na pierwszy ogień poszła leszczyńska Unia, która uległa na stadionie Alfreda Smoczyka rozpędzonym torunianom 42:36. Na drugi - lider tabeli częstochowski Włókniarz. Częstochowianie zaczęli mecz od mocnego uderzenia wygrywając pierwszy bieg 4:2, by po pięciu wyścigach prowadzić 27:21. Zanosiło się na nieuchronną porażkę gospodarzy. jednak w biegu IX sygnał do walki dał nie kto inny jak Rose wyprowadzając przed Rurarza swego partnera z zespołu Janusza Kościelaka. Anioły zniwelowały tym samym przewagę gości do dwóch oczek i nie zamierzali pasować w walce o zwycięstwo. Ponownie na starcie staje Rose, któremu tym razem partneruje Kowalski. Właśnie ta dwójka ponownie wygrywa 5:1 i drużyna zyskuje dwupunktową przewagę nad "Lwami". Jednak żużlowcy spod Jasnej Góry nie zamierzają oddać pola bez podjęcia rękawicy. Kolejne trzy biegi kończą się remisowo i przed ostatnią odsłoną wynik na tablicy brzmi 37:35 dla miejscowych. Na torze pojawiają się w biegu rewanżowym Rose i Rurarz. Ze startu na 5:1 wychodzą goście, jednak oczy tysięcy kibiców zwrócone są z nadzieją na zawodnika w kasku czerwonym i zdają się pytać "co teraz zrobi "Maryś". A Rose? ze stoickim spokojem po zewnętrznej w swoim stylu rozpędza swoją maszynę i na drugim okrążeniu połyka Krupińskiego i siada na kole Rurarza. Częstochowski lider blokuje każdy atak lidera toruńskiego i przewiduje każdy jego ruch. Ostatni łuk, Rose ucieka pod bandę, Rurarz przewidział to i wchodzi szerzej i kiedy zerka przez ramię szukając rywala pod płotem nagle dostrzega jego sylwetkę z lewej strony już nieco z przodu. Mistrzowsko wykonane nożyce przesądziły o wygranej Apatora 40:38. Stadion wprost oszalał, wyrażając swój podziw, szacunek i uznanie wobec kunsztu Rosego. A on bezgranicznie szczęśliwy odrzuca gdzieś daleko kask i rękawice, by za chwilę frunąć w ramionach kolegów, a potem jak mały chłopiec pędzi po kapelusz kierownika, podpala go i na murawie wykonuje taniec zwycięstwa.
Dwa tygodnie później do Torunia zawitała tarnowska Unia - wicelider. Nie miała jednak najmniejszych szans ulegając miejscowym 55:23. W dwóch ostatnich spotkaniach znowu nie mógł wziąć udziału "za karę" Marian Rose, bowiem uzyskał awans do finału IMŚ i DMŚ. Nie przeszkodziło to jednak rozpędzonej ekipie toruńskiej zremisować w Pile, choć była szansa na zwycięstwo, gdyby nie defekt na drugiej pozycji Bauty w ostatnim wyścigu oraz rozjechać na zakończenie ligi krośnieńskie Karpaty.

Ta wspaniała seria sukcesów pozwoliła zakończyć rozgrywki na czwartej pozycji. Sześć punktów za Włókniarzem, trzy za Unią Tarnów i 1 za Kolejarzem. Kibice mieli nadzieję, że uda się utrzymać skład personalny drużyny na kolejny sezon, bowiem wówczas drzwi do pierwszej ligi staną otworem przed Aniołami.

Z sukcesów indywidualnych największe osiągnięcia padły łupem Mariana Rosego, dla którego sezon 1965 i następny były najlepszymi sezonami w karierze. "Maryś" w roku 1965 w IMŚ dotarł, aż do finału europejskiego. Zajmując XI miejsce w Slany został rezerwowym na światowy finał na Wembley. Awans do grona szczęśliwców przegrał po biegu dodatkowym z Tomickiem i Larssonem. Ponadto na krajowym podwórku Rose ponownie awansował do finału IMP w Rybniku, gdzie zajął z 7 pkt VII pozycję.

W SEZONIE 1965 TORUŃSKICH BARW BRONILI

		ilość meczów ranking klubowy	Punkty ranking klubowy	Średnia  biegowa ranking klubowy	Średnia  biegowa ranking gazetowy	Miejsce w ligowym rankingu gazetowym
Marian ROSE		11	136	2,95	2,91	2
Janusz KOŚCIELAK		15	143	2,65	2,67	5
Stanisław BAUTA		16	131	2,04	2,08	16
Bogdan KOWALSKI		16	113	1,76	1,82	28
Bogdan SZULUK		6	28	1,30	1,27	48
Tadeusz JAWORSKI		15	42	0,91	1,05	60
Roman CHEŁADZE		6	23	1,30	0,94	64
Tadeusz DEPA		10	24	0,72	0,93	66
Waldemar DĄBROWSKI		14	24	0,54	0,52	75
Roman CZESZEWSKI		-ns-	-	-	-	-
Stanisław KOWALSKI		-ns-	-	-	-	-
Stefan LICZMAŃSKI		-ns-	-	-	-	-
Feliks TRAWIŃSKI		-ns-	-	-	-	-

TABELA DRUGIEJ LIGI ŻUŻLOWEJ W SEZONIE 1965

M-ce	Zespół	Mecze	Zw.	Rem.	Por.	Pkt duże	Pkt małe
1	Włókniarz Częstochowa	18	13	0	3	26	+291
2	Unia Tarnów	18	11	1	4	23	+133
3	Kolejarz Opole	18	10	1	5	21	+135
4	Stal Toruń	18	9	2	5	20	+70
5	Karpaty Krosno	18	9	0	7	18	+51
6	Unia Leszno	18	6	1	9	13	-28
7	Polonia Piła	18	4	1	11	9	-178
8	Motor Lublin	18	4	0	12	8	-72
9	Start Gniezno	18	3	0	13	6	-403
10	Wanda Nowa Huta	5	zespół wycofał  się po 5 kolejce
11	Tramwajarz Łódź	zespół wycofał  się z rozgrywek przed rozpoczęciem ligi z powodu braku sprzętu
12	Sparta Śrem	zespół wycofał  się z rozgrywek przed rozpoczęciem ligi  bowiem nie skompletował składu

materiał wyjściowy tekstów zamieszczonych na tej stronie
stanowi książka anioły na torze