Urodzony 2 stycznia 1933 roku  Święciechowie.

Wychowanek klubu leszczyńskiego, w którym startował w latach 1959-1961, choć karierę zaczynał jako kolarz w Ludowym Klubie Sportowym Święciechowa. Po przenosinach do Gwardii Leszno, zapragnął być żużlowcem i pojawił się na torze Unii Leszno. Miał już wówczas dwadzieścia pięć lat, a był to rok 1958. Niezrażony wypadkami żużlowymi (dwa z nich miały w owym czasie w Lesznie) młody mężczyzna trafił pod skrzydła Henryka Woźniaka, pod okiem którego uzyskał żużlowe papiery uprawniające go do ligowych startów. A ligowy debiut był całkiem przyzwoity, bowiem reprezentując pierwszoligową Unię Leszno w pojedynku ze Startem Gniezno w czterech startach zdobył trzy punkty. Kolejne starty w leszczyńskich barwach były raczej sporadyczne, do tego w roku 1961 kontuzja jakiej doznał w eliminacjach IMP, wyeliminowała Go na długie tygodnie z czynnego ścigania, na żużlowym owalu. Gdy odzyskał sprawność fizyczną i formę w sezonie 1962 przeniósł się do Stali Toruń, gdzie startował do roku 1967.
Nie wszystkim zawodnikom zmiana barw klubowych wychodzi na dobre, jednak w tym przypadku decyzja okazała się jak najbardziej słuszna. Nie miało dla niego znaczenia, że zamienił klub pierwszoligowy, na mało utytułowaną drugoligową ekipę z Pomorza, bowiem już w pierwszym roku pokazał na co go stać i w wielu spotkaniach był pierwszoplanową postacią zespołu, zdobywając komplety punktów. Szybko zyskał sympatię kibiców pokazując prezentując żużel na bardzo wysokim poziomie nie tylko w lidze, ale również w innych imprezach. Poza ligą zawodnik skutecznie rywalizował w zawodach indywidualnych - m.in. w Pucharze I Sekretarza Komitetu Miejskiego PZPR wygrywając te zawody w roku 1962 i 1965. Zaznaczył też swoją obecność w Srebrnej Ostrodze IKP, gdzie zajmował kolejno miejsca szóste w roku 1962, drugie w 1963 i ponownie szóste w 1965 (wcześniej stanął na drugim stopniu podium tej imprezy jako zawodnik Unii Leszno).

W roku 1965 Unia Leszno straciła swój blask i startowała w drugiej lidze, zatem miała rywalizować ze Stalą Toruń. Bauta pieczołowicie przygotował się do tego spotkania i w walce ze swoimi niedawnymi kolegami ustanowił rekord toruńskiego toru, na którym czuł się jak ryba w wodzie, dając lekcje speedwaya bardziej utytułowanym zawodnikom i wygrywając wiele turniejów.
Zapewne kariera Pana Stanisława trwałaby jeszcze kilka lat, gdyby nie kontuzja jakiej doznał 30 lipca 1967 roku w meczu ligowym z Gwardią Łódź. Kontuzja okazała się na tyle groźna, że zawodnik musiał wziąć rozbrat z żużlowym rumakiem.
Po latach wielu kibiców wspominało Bautę jako sportowca który bez wielkich sukcesów wyśmienicie wpisywał się w obraz zespołu. To właśnie bez takich zawodników trudno wyobrazić sobie ligowe zespoły, bowiem wyróżniają się ambicją, wolą walki i oddaniem dla barw klubowych, a formę szlifują latami mozolną i ciężką pracą i po dojściu do pewnego poziomu utrzymują ten poziom latami.
Niestety sportowa emerytura nie była usłana różami dla byłego zawodnika, który pozostał w Toruniu, gdzie czuł się jak u siebie. Polubił miasto i jego mieszkańców, a mieszkańcy polubili Go najpierw jako zawodnika, a potem jako taksówkarza. Jednak w ostatnim okresie swego życia Pan Stanisław był bardzo chory (przeszedł udar mózgu) i liczyć mógł tylko na pomoc sąsiadów. Po interwencji Gazety Pomorskiej, pomoc zaoferował MOPS pozwoliło to otoczyć Pana Stanisława stałą pomocą i opieką. Niestety 22 października 2010 roku zmarł i zgodnie z wcześniejszą wolą został pochowany w Święciechowej.
Po siedemdziesięciu siedmiu latach, z których dziewięć oddał speedwayowi zapisał się historii dwóch klubów żużlowych, a szczególnie na kartach Stali Toruń.

Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich

Sezon	mecze	biegi	punkty	bonusy	Średnia biegowa	Miejsce w ligowym rankingu
1962	?	?	?	?	?	?
1963	?	?	?	?	?	?
1964	?	?	?	?	?	?
1965	?	?	?	?	2,08	16
1966	?	?	?	?	2,02	20
1967	?	?	?	?	1,38	43

W notce biograficznej wykorzystano m.in.
wspomnienia Marcina Rygielskiego
o zawodniku jakie ukazały się w
Tygodniku Żużlowym nr 1105