Liga miała być rozegrana według nowych zasad - najpierw runda zasadnicza, potem dogrywka między pierwszą i drugą czwórką. Dlatego też żużlowcy rozpoczęli w szalonym wręcz tempie. W kwietniu żużlowców czekało, aż sześć ligowych kolejek.

Zanim jednak zawodnicy wystartowali w ligowych bojach odjechali spotkania towarzyskie w ramach których mieli oswoić się z motocyklem i prędkością i optymalnie dostosować żużlowe rumaki do prawdziwej walki o ligowe punkty. W prasie doszukano się dwóch przedsezonowych potyczek w których torunianie za rywala mieli gnieźnieński Start. Oto wynik tej rywalizacji:

Po treningowym ściganiu Anioły zaczęły walkę o punkty i chyba już tradycyjnie rywalizacja ta zaczęła się od dwóch porażek. Najpierw z najlepszym polskim zespołem lat osiemdziesiątych, leszczyńską Unią w Toruniu 42:48, mimo iż do XI biegu prowadzili, a potem z przeżywającym ostatnie dni chwały przed wielkim kryzysem ROWem w Rybniku 31:59. W trzeciej kolejce podejmowali lidera, czyli bydgoską Polonię i rozjechali ją 56:34, a symbolem pokoleniowej zmiany był fakt, że najwięcej punktów dla torunian zdobyli Krzyżaniak - 14 i Sawina - 12. Po wygranej w Lublinie 48:42 (11 pkt. Żabiałowicza) jasne się stało, że drużyna dopiero się rozkręca, zapłaciła frycowe za złe przygotowanie do sezonu wynikające ze zmiany obsady szkoleniowca.
Potwierdził to mecz z Falubazem 52:38 (14 pkt. debiutującego Karlssona) i kolejny, z gorzowską Stalą (54:36), który odbył się w samo południe, na życzenie transmitującej go telewizji. Kiedy torunianie rozgromili w Rzeszowie Stal 56:33, stali się na półmetku samodzielnym liderem. Realne stawało się powtórzenie sukcesu sprzed czterech lat. Ich siła brała się nie tyle ze słabości rywali, ale koncertowej jazdy bardzo wyrównanej ekipy.

W pierwszym spotkaniu rundy rewanżowej w Lesznie, torunianie wygrali - nie do wiary - 58:32 i było to już szóste zwycięstwo pod rząd teamu Miedzińskiego. Za moment przyszło kolejne, nad ROW-em 48:42, ale odkupione ciężką walką, co sygnalizowało to, że lider dostaje zadyszki. Jej objawem stała się absolutnie sensacyjna przegrana u siebie z Motorem 42:48. Jeszcze po XI biegach było 34:32, ale potem torunianie nie umieli znaleźć skutecznej recepty na jazdę wchodzącego z rezerwy Joergensena.
Ta wpadka okazała się potrzebna, zmobilizowała zespół, wskazała, że mistrzostwa minimalnym wysiłkiem zdobyć się nie da, choć dyspozycja toruńskich zawodników wyraźnie wskazywała, że nikt inny w sezonie 1990 ligi wygrać "nie ma prawa". Dobitnie pokazali to w czasie wyprawy na Ziemię Lubuską. Najpierw rozgromili Falubaz w Zielonej Górze 59:31 (komplety punktów Żabiałowicza i Karlssona), a potem Stal w Gorzowie po horrorze 46:44. To był zaiste niesamowity mecz. Miejscowi najpierw wysoko prowadzili, potem przyjezdni odrabiali cierpliwie straty i po XI gonitwach było po 33. Po dwunastym remisowym biegu, w trzynastym torunianie wygrali 4:2 i po raz pierwszy wyszli na prowadzenie. Gospodarze natychmiast zripostowali 5:1 i to oni prowadzili 43:41. Ostatnie słowo jednak w postaci dubletu należało do torunian.
Teraz nic już nie było w stanie przeszkodzić rozpędzonej ekipie Apatora w marszu do końcowego triumfu. Nawet deszcz, który dwukrotnie zniweczył przyjazd Karlssona na derby w Bydgoszczy. Odbyły się one ostatecznie w trzecim terminie bez udziału Szweda i przyniosły "baty" 31:59. Była to czwarta i ostatnia porażka Apatora w rundzie zasadniczej. Żużlowcy z miasta Kopernika wielokrotnie krytykowani przez swoich fanów za słabe mecze z Unią Leszno i Motorem Lublin w Toruniu, dzięki bojowej postawie w meczach wyjazdowych osiągnęli szczyt ligowej tabeli i do rundy finałowej przystępowali w roli faworyta, mając 4 "oczka" przewagi nad Polonią, sześć nad ROW-em i Stalą Gorzów.

Była to iście komfortowa sytuacja, którą ugruntowało jeszcze drugie zwycięstwo w Gorzowie w premierowym spotkaniu dodatkowej rundy i to w identycznym stosunku 46:44. Tym razem to torunianie długo prowadzili a gdy gospodarze ich doszli, w XIV biegu duet Krzyżaniak - Sawina pokazał plecy Daniszewskiemu i Grzelakowi, przesądzając o losach meczu.
Zespół nie byłby sobą gdyby nie skompromitował się choć w jednym meczu, a miało to miejsce na własnym torze w potyczce z ROW-em. Przegrana 34:56 wywołała po meczu całą lawinę komentarzy. Zawodnicy ucięli je jednak szybko, już po następnej kolejce, kiedy to Apator przesądził o losach tytułu już na trzy kolejki przed końcem, wygrywając w Bydgoszczy 45:44.
Było to jedno z najpiękniejszych i najbardziej emocjonujących spotkań w długich dziejach pomorskich derby. Torunianie czuli się na bydgoskim torze jak na swoim obiekcie i wygrywali już 20:9. Potem poloniści odrobili straty z nawiązką, objęli nawet prowadzenie 40:37 i gdy wydawało się, że z torunian uszło powietrze, znów pokazali swój charakter. W przedostatnim pojedynku Krzyżaniak z Miastkowskim dokonali rzeczy niebywałej - przywieźli na 5:1 samego Dołomisiewicza, by po remisie w ostatniej gonitwie odtańczyć taniec zwycięstwa w parkingu.
W świątecznej zatem i triumfalnej aurze w ostatnich meczach wygrali jeszcze z gorzowską Stalą 46:44 (trzeci raz padł identyczny wynik) oraz z Polonią 51:39, spychając bydgoszczan na trzecie miejsce w tabeli za ROW. Z całym przekonaniem rzec można, że w sezonie 1990 to toruńscy żużlowcy rozdawali w lidze medale.

A w ślad za sukcesami w lidze, poszły i dalsze. Złoto w finale młodzieżowej drużynówki w Tarnowie i kolejny medal z najszlachetniejszego kruszcu w finale młodzieżowych par na stadionie Apatora. W IMP Żabiałowicz był siódmy, natomiast w MIMP Kowalik uplasował się tuż za podium, zaraz za nim Sawina, a Kuczwalski był dziewiąty. W kaskach nie było już tak dobrze, bowiem w cyklu ZK sklasyfikowany został tylko Sawina i był dopiero dwunasty, w SK - Kowalik był szósty, w BK - Sawina był siódmy, a Baron jedenasty.
Zabrakło torunian w finale MPPK oraz w rozgrywkach międzynarodowych. Nie wystartował  IPP, gdyż władze żużlowe zaniechały tej formy rywalizacji.

W tak udanym sezonie działacze zafundowali toruńskim kibicom obok wspomnianego finału MMPPK również: Memoriał Rosego , który był jednocześnie pierwszym turniejem finałowym w Złotym Kasku oraz w ramach MDMP III rundę-grupy II, a także półfinał MIMP z pudłem obsadzonym przez toruńską młodzież.

W SEZONIE 1990 TORUŃSKICH BARW BRONILI

		Liczba meczów	Liczba biegów	Punkty	Bonusy	Średnia biegowa	Miejsce w ligowym rankingu
Wojciech ŻABIAŁOWICZ		19	91	169	18	2,055	11
Jacek KRZYŻANIAK		20	96	172	12	1,917	19
Mirosław KOWALIK		20	80	141	10	1,888	22
Robert SAWINA		20	86	137	16	1,779	26
Eugeniusz MIASTKOWSKI		20	80	102	19	1,513	35
Stefan TIETZ		16	38	42	12	1,421	37
Krzysztof KUCZWALSKI		19	71	83	15	1,380	41
Christer KARLSSON		3	16	38	2	2,500	-
Mariusz STRZELECKI		7	15	17	3	1,333	-
Piotr BARON		10	27	29	5	1,259	-

TABELA PIERWSZEJ LIGI ŻUŻLOWEJ PO RUNDZIE ZASADNICZEJ W SEZONIE 1990

M-ce	Zespół	Mecze	Zw.	Rem.	Por.	Pkt duże	Pkt małe
1	Apator Toruń	14	10	0	4	20	+93
2	Polonia Bydgoszcz	14	8	0	6	16	+87
3	ROW Rybnik	14	7	0	7	14	+97
4	Stal Gorzów	14	7	0	7	14	-49
5	Motor Lublin	14	6	1	7	13	+12
6	Unia Leszno	14	6	1	7	13	-60
7	Stal Rzeszów	14	6	0	8	12	-109
8	Falubaz Zielona Góra	14	5	0	9	10	-71

OSTATECZNA TABELA PIERWSZEJ LIGI ŻUŻLOWEJ SEZONU 1990

M-ce	Zespół	Mecze	Zw.	Rem.	Por.	Pkt duże	Pkt małe
1	Apator Toruń	20	14	0	6	28	+62
2	ROW Rybnik	20	11	0	9	22	+162
3	Polonia Bydgoszcz	20	11	0	9	22	+136
4	Stal Gorzów	20	8	0	12	16	-132
5	Motor Lublin	20	11	1	8	23	+82
6	Unia Leszno	20	10	1	9	21	-39
7	Falubaz Zielona Góra	20	7	0	13	14	-123
8	Stal Rzeszów	20	7	0	13	14	-148

materiał wyjściowy tekstów zamieszczonych na tej stronie
stanowi książka anioły na torze