SON mistrzostwa świata par (MŚP)

Rozgrywki pod patronatem FIM, przeprowadzane na klasycznych torach w latach 1970-1993. Mistrzostwa Świata Par (MŚP) zostały wprowadzone do kalendarza FIM z inicjatywy SVEMO (szwedzkiej federacji motocyklowej, która przeprowadzała w Szwecji tego typu zawody bardzo często, także jako mistrzostwa kraju (od 1954 roku). Próbne międzynarodowe zawody odbyły się 1 września 1968 roku w Kempten (Republika Federalna Niemiec). W 1969 roku w Sztokholmie (Szwecja) rozegrano "międzynarodowe mistrzostwa FIM najlepszych par", które także nie miały jeszcze charakteru oficjalnych mistrzostw świata. Sukces sportowy i organizacyjny tej imprezy sprawił jednak, że w październiku 1969 roku, w czasie Kongresu FIM w Ljubljanie, zapadła decyzja o wprowadzeniu do oficjalnego terminarza mistrzostw świata na żużlu także mistrzostw świata par. Po kilku latach szwedzka federacja przekazała FIM trofeum tych rozgrywek, którym była replika skandynawskiego kamienia runicznego, wykonana w krysztale i osadzona na podstawie z drewna użytego kilkaset lat temu do budowy okrętu Vikingów.
Pierwszy oficjalny finał MŚP, poprzedzony dwoma półfinałami, rozegrano w 1970 roku w Malmoe (Szwecja). W latach 1970-1985 oraz 1991-1993 w turniejach MŚP (w eliminacjach i finałach) startowało po siedem narodowych par, w każdym biegu rywalizowały po dwa duety, rozgrywano dwadzieścia jeden wyścigów, w których każda para raz spotykała się z każdą z pozostałych. Rnał MŚP poprzedzany byłdwoma turniejami półfinałowymi, od 1991 roku rozgrywano także rundę wstępną. Półfinały wyłaniały sześć najlepszych par (po trzy z każdego), a stawkę uzupełniał duet reprezentujący gospodarzy turnieju finałowego.
W latach 1986-1990 zmieniono zasady przeprowadzania finałów i eliminacji. W każdym turnieju startowało po dziewięć par, rozgrywano osiemnaście wyścigów, a w każdym z nich rywalizowały po trzy duety czyli po sześciu zawodników. Wyścigi od pierwszego do dwunastego, w których każda para spotykała się z każdą z pozostałych, miały charakter eliminacji. Punktacja w biegu była następująca: 5-4-3-2-1-0. Suma punktów zdobyta w biegach od pierwszego do dwunastego decydowała o rozstawieniu w trzech kolejnych biegach, a ich z kolei wyniki decydowały o udziale w biegach finałowych o miejsca od siódmego do dziewiątego (bieg szesnasty), czwartego do szóstego (siedemnasty), od pierwszego do trzeciego (osiemnasty - wielki finał). Punkty zdobyte przez pary w biegach od szesnastego do osiemnastego doliczane były do wcześniejszej sumy i na tej podstawie ustalano końcową klasyfikację mistrzostw, z tym, że para startująca w niższym z finałów nie mogła wyprzedzić żadnej z wyższego finału (nawet mimo większej liczby punktów).
Liczne wypadki związane ze startem sześciu zawodników w jednym biegu oraz mało czytelny i skomplikowany system sprawiły, że po finale w 1990 roku zaniechano tej formuły. Powrócono do startu siedmiu duetów w dwudziestu jeden wyścigach, z udziałem czterech zawodników w każdym z nich, wprowadzając jednak zasadę, że każda para może mieć zawodnika rezerwowego.
Rozegrano tylko trzy edycje mistrzostw według tych zasad, po raz ostatni w 1993 roku, bowiem wraz z wprowadzeniem cyklu Grand Prix sprawiło, że z kalendarza FIM zniknęły mistrzostwa świata par.

W pierwszym oficjalnym finale MŚP rozegranym na torze w Malmoe, parę z Polski zastąpili Duńczycy, którzy zgodnie z regulaminem nie zostali sklasyfikowani. Polacy mimo wywalczenia awansu w finale nie wystartowali, gdyż taka była decyzja żużlowych władz w Polsce. Obok Duńczyków w tym historycznym finale wystąpili:

1. Nowa Zelandia 28 pkt: Ronnie Moore -16; Ivan Mauger - 12
2. Szwecja 25 pkt: Ove Fundin - 15; Bengt Jansson - 10
3. Anglia 19 pkt: Eric Boocock - 13; Nigel Boocock - 6
4. Szkocja 18 pkt: Jim Mc Millan -10; Bert Harkins - 8
5. CSRS 11 pkt: Jiri Stancl - 6; Vaclav Verner - 5
6. Jugosławia 8 pkt: Drasko Orsic - 5; Ivan Kos - 3
7. Dania 17 pkt: Ole Olsen - 12; Bernt Norreggard Jensen - 5

W roku 2013 prawa do MŚP wykupiła polska firma z Torunia - One Sport Marketing, która organizowała wcześniej mecze Polska - Reszta Świata oraz nabyła również prawa do organizacji cyklu turniejów i IME. Nowy właściciel postanowił z zaniedbanego produktu stworzyć markę, która dorówna, a może i przewyższy DPŚ, jednak jak podkreślał Jan Kostkiewicz z OSM celem nie jest rywalizacja z cyklem wyłaniającym mistrza świata czy światową rywalizacją drużynową.
Uwerturą do wskrzeszenia światowej rywalizacji par był turniej speedway best pairs rozegrany w roku 2013 w Toruniu, który został okrzyknięty mianem nieoficjalny MŚP. Biało-czerwone barwy, reprezentowała toruńska para Gollob - Miedziński, która w pokonanym polu pozostawiła całą czołówkę duetów z siedmiu krajów świata.

Sukces organizacyjny spowodował, ze zmagania w Speedway Best Pairs postanowiono kontynuować także w sezonie 2014. Jednak w ramach rywalizacji zaplanowano trzy rundy i cykl składał się z trzech rund, a inaugurację zaplanowano na 28 marca w Toruniu. Następnie żużlowcy przenieśli się do niemieckiego Landshut (10 maja), a cały cykl zakończyli zawodami w szwedzkiej Eskilstunie (23 maja). Organizatorzy nie ukrywali, że wpływ na rozwój i rozszerzenie formatu zawodów "Speedway Best Pairs" do trzech turniejów, miało rosnące zainteresowanie stacji Eurosport sportem żużlowym. Firma One Sport podpisała nową umowę z globalną stacją, gwarantującą wyłączny przekaz, dzięki temu wszystkie zawody Speedway Best Pairs transmitowane były na żywo w stacji Eurosport do 71 krajów na całym świecie, łącznie z regionem Azji, Australii i krajów Pacyfiku.
Formuła pojedynczych zawodów pozostała niezmieniona. Utrzymano punktację 4-3-2-0, która uniemożliwia remisy w biegach, tak by zapewnić współpracę z kolegą z pary na najwyższym poziomie. Klasyfikacja generalna układana była na podstawie wyników poszczególnych zawodów - zwycięzcy poszczególnych rund dostali 10 punktów, 2. miejsce oznaczać będzie 8 punktów, 3. miejsce - 6 punktów, 4. miejsce - 4 punkty, 5. - 3 punkty, 6. - 2 punkty i 7. - 1 punkt. Zwycięzcą Pucharu została para, która w trzech turniejach uzyska największą ilość punktów.
Zwiększona została też pula nagród w SBPC, która urosła do prawie miliona złotych, na co składało się m.in. 80 tysięcy za zwycięstwo w zawodach oraz 90 tysięcy za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Dla porównania warto dodać, ze czterej reprezentanci kraju, którzy wygrywają zmagania w Drużynowym Pucharze Świata, otrzymują do podziału 70 tysięcy złotych. Jednocześnie znacznie obniżono ceny biletów, które były o ponad o 50% tańsze w porównaniu do wejściówek na GP.

Niestety Działacze One Sport Marketing nie doszli do porozumienia z FIM w aspekcie nadania zmaganiom rywalizacji par szyldu oficjalnych mistrzostw Europy. Nieoficjalnie w środowisku, żużlowym mówiło się, że na drodze stanęły zaporowe stawki finanse i partykularne interesy firmy BSI organizującej cykl Mistrzostw Świata w rywalizacji indywidualnej jak i drużynowej.

Niestety działania One Sport Marketing nie spodobały się brytyjskiej firmie BSI organizującej IMŚ GP oraz DPŚ, która dostrzegając konkurencję wyruszyła na jawną wojnę organizatorem rywalizacji europejskiej. Najpierw Anglicy blokowali start zawodników z GP w IME, a później nakłonili rodzimą federację żużlową do bojkotu Eurosport Speedway Best Pairs Cup. BSPA nie wyraziła zatem zgody na start brytyjskiej reprezentacji w zawodach organizowanych przez OSM nie podając jednocześnie żadnej przyczyny. Oburzony całą sytuacją był IMŚ AD 2013 Anglik - Tai Woffinden. Z całą pewnością One Sport Marketing i żużel poradzi sobie bez reprezentacji Wielkiej Brytanii bowiem nie należała ona do potentatów światowych, jednak swoją decyzją BSPA pozbawiło wielu brytyjskich kibiców żużla na najwyższym poziomie i godną podziwu konsekwencją zaniżała poziom rodzimego żużla, który od niemal dwóch dekad nie może podźwignąć się z marazmu.

Wraz z zakończeniem rywalizacji w roku 2015 władze FIM wymusiły na firmie One Sport zmiany w cyklu Speedway Best Pairs Cup. Odebrano bowiem bezczelnie tym którzy wskrzesili rywalizację par na światowym poziomie prawo do tego, aby turniej mógł być prowadzony w formie rywalizacji drużyn narodowych. To przekreślało koncepcję jaką stworzyli Jan Konikiewicz i Karol Lejman. Twórcy cyklu jednak nie zrażali się kolejnymi kłodami jakie rzucała im pod nogi światowa federacja motocyklowa i w sezonie 2016 Speedway Best Pairs Cup zaistniał poprzez rywalizację teamów firmowych. Tak więc zamiast Polski, Danii czy Szwecji w SBPC w rywalizacji udział brali między innymi reprezentanci Monstera, Red Bulla, Bolla, Nice. Nie zmieniały się jednak zasady, na podstawie których rozgrywano dotychczasowe turnieje. Wciąż w każdym z trzech turniejów udział brało siedem trzyosobowych zespołów. Zmiana ta była szansą dla zawodników, którzy do tej pory nie mieli możliwości startowania w tym turnieju.

Niestety i tym sposobem idea odbudowania MŚP upadła i jak nie trudno się domyśleć, że jak nie wiadomo o co chodzi, to najprawdopodobniej chodzi o pieniądze. Dlatego ciekawostką pozostawało jak firma BSI, która zyskała prawa do organizacji MŚP podejdzie do podziału zysków z organizacji MŚP. Anglicy pokazali już w cyklu Grand Priź, że nie są skłonni do dzielenia się z zawodnikami, którym płacili za jeden turniej znacznie mniej niż właściciele One Sport, dzięki którym w ciągu jednego sezonu zawodnicy zarabiali w sumie milion złotych.

Rywalizacja par w randze mistrzostw świata powróciła w roku 2018, ale był to powrót pod dziwną niezrozumiałą dla wytrawnych kibiców nazwą Speedway of Nations i wielu zadawał sobie pytanie, dlaczego parowej rywalizacji nie można było po prostu nazwać mistrzostwami świata par. Smutne w powołaniu tej rywalizacji było jednak to, że jednocześnie zaniechano rozgrywania Drużynowym Pucharem Świata, który miał być rozgrywany na przemian właśnie z SoN. Niestety nie wiedzieć czemu koncepcja ta upadła już po pierwszym roku rozgrywania SoN. A pierwszym organizatorem powracającej rywalizacji par była wrocławska Sparta, która negocjowała ponad 3 miesiące z firmą BSI warunki przeprowadzenia mistrzostw w dniach 8-9 czerwca 2018 na stadionie Olimpijskim. Ślązacy mieli już doświadczenie w organizacji parowych turniejów na światowym poziomie, bowiem w roku 2017 po wyremontowaniu swojego stadionu mieli okazję przeprowadzić turniej pokazowy w ramach olimpiady sportów nieolimpijskich.

Na grafice zaprezentowano pierwszą drabinkę eliminacyjną w rywalizacji SON i jak z niej wyniki z dwóch grup eliminacyjnych do finału awansowało siedem ekip, które rywalizowały w dwudniowym finale. Taka formuła miała dać szanse takim państwom jak Czechy, Francja czy Finlandia i miała być sposobem, na dotarcie żużla na nowe rynki. Wszystko było jednak w rękach BSI i tego czy Brytyjczycy zrobią cokolwiek więcej, by promować żużel w innych miejscach na świecie, bo organizowanie raz do roku jednego turnieju w formie parowej, który przypominał Francuzom czy Finom o istnieniu żużla, na pewno nie było wystarczające. Postawienie na pary sprawiło też, że Polska po raz pierwszy od dawna nie była faworytem międzynarodowej imprezy żużlowej. Spore szanse na triumf w pierwszej edycji SoN mieli bowiem Rosjanie i to właśnie oni byli najgroźniejszymi rywalami Polaków. Osobną kwestią pozostawało to, że zawodnicy ścigali się we Wrocławiu podczas dwudniowych zawodów, by ostatecznie o wszystkim w sobotni wieczór decydował jeden bieg finałowy. O tym, że w takich sytuacjach los potrafi spłatać figla boleśnie przekonali się w eliminacjach Francuzi, którzy w Manchesterze odpadli z rywalizacji po defekcie Dimitra Berge.
Pytań przed pierwszym finałem SoN było więcej, co było niejako naturalne, biorąc pod uwagę, że nacje żużlowe miały do czynienia z czymś nowym. Wiadomym jednak było, że jeśli pierwsza edycja nowej formuły okaże się strzałem w dziesiątkę, to wszelkie wątpliwości pójdą w zapomnienie i dyskusje na ich temat ucichną, a parowa popularyzacja żużla spowoduje, że naturalnym krokiem będzie organizowanie DPŚ, bo świat będzie dysponować większą liczbą nacji i zespołów.

Wystarczyły dwa lata, aby organizatorzy zaczęli dostrzegać ułomność nowej rywalizacji i od roku 2020 w Speedway of Nations wprowadzono nowy system punktacji, w którym zwycięzca biegu inkasował cztery punkty, dwaj kolejni na mecie zyskiwali odpowiednio trzy i dwa oczka, a ostatniemu zawodnik pozostawał bez punktów. To oznaczało, że w SoN nie było biegów remisowych, a w bezpośrednich konfrontacjach mogły padać rezultaty 7:2, 6:3 lub 5:4. Uzaadnieniem dla tej decyzju było to, że Son to zawody w których jazda zespołowa jest niezbędna i aby to wynagrodzić zawodnikom, postanowiono zmienić system punktacji, w którym faktycznie miała wygrywać lepsza para
Inną zmianą, była kosmetyczna decyzja kadrowa w której parę (drużynę) stanowiło trzech zawodników, a jednym z nich musiał być zawodnikiem młodzieżowym.

Kibice po dwóch latach nie przekonali się jednak do rywalizacji par kosztem rywalizacji drużynowej. Czy zmieni się to po zmianie punktacji? Czas pokaże. Ale jedno jest pewne, aby jakiekolwiek rozgrywki się przyjęły należy zachować ciągłość rywalizacji i szanować zwycięzców, nawet wielokrotnych.

Rok 2020 był trudny nie tylko dla żużla, ale dla całego światowego sportu. Powodem była pandemia wirusa Covid-19 powszechnie nazwanego koronawirusem, który na całym świecie zbierał śmiertelne żniwa. O tym jak poważna była sytuacja niech świadczy orędzie Premiera Mateusza Morawieckiego i wprowadzenie stanu zagrożenia epidemicznego, który zaczął obowiązywać w nocy 14 na 15 marca i miał obowiązywać przez 10 dni, ale tak naprawdę obowiązywał do odwołania. Konsekwencją powyższej decyzji był komunikat, Głównej Komisji Sportu Żużlowego w którym poinformowano o zakazie organizacji zawodów treningowych (sparingów) oraz przeprowadzania zorganizowanych treningów na torach żużlowych początkowo do dnia 1 kwietnia 2020 r., a finalnie do odwołania. W tej sytuacji cały żużel zatrzymał się na 13 długich tygodni. W międzyczasie doszło do wielu nowych ustaleń regulaminowych, renegocjacji kontraktów, a także przemeblowano kalendarz i zasady nominacji drużyn i zawodników do finałów rozgrywek. Dotknęło to również Speedway of Nations, który przełożono na 24-25 października, a areną zmagań miał być tor w Manchesterze. Ostatecznie jednak pandemia przeszkodziła w rozegraniu turnieju na Wyspach Brytyjskich i zawody odbyły się w Polsce w Lublinie. Automatyczny awans do dwudniowego maratonu żużlowego, uzyskało 7 najlepszych drużyn poprzedniej edycji. Jednakże, reprezentacja Niemiec zrezygnowała z udziału w turnieju i ich miejsce zajęli Czesi. Niestety 16 października nad nad Lublinem przeszły opady deszczu i turniej odwołano, a mistrza w żużlowych parach miał wyłonić jeden turniej, który zaplanowano na dzień następny. Jednak i tym razem deszcz dał o sobie znać i Speedway of Nations został zakończony już po 14 wyścigach, tj. czwartej serii. Polska i Rosja miały wówczas po 23 pkt, ale tryumfatorami byli żużlowcy zza wschodniej granicy, bowiem w bezpośrednim starciu nie zdołali pokonać Bartosza Zmazlika, ale uporali się z Szymonem Woźniakiem, co przy punktacji 4,3,2,1 zapewniło im zwycięstwo biegowe nad Polską 5:4 i tryumf w całym turnieju.
Finałem Speedway of Nations w roku 2020 z pracą dla reprezentacji Polski pożegnał się w wieku 70 lat Marek Cieślak, który na stanowisku trenera pracował w roku 2003 i dalej nieprzerwanie od 2007 roku. Utytułowany coach wspólnie z reprezentacją zdobył złote medale we wszystkich odmianach speedwaya (m.in. 10 medali DPŚ, z czego aż 7 złotych w latach 2007, 2009-2011, 2013, 2016-2017), ale niestety nie udało mu się wywalczyć złota SoN. Cieślak nie krył jednak satysfakcji z pracy jaką wykonywał i czuł się spełnionym trenerem, mówiąc: "Fajna historia. W innych dyscyplinach nie było wielu trenerów, którzy byliby tak długo dowódcą reprezentacji. Dziękuję wszystkim zawodnikom, którzy jeździli w reprezentacji przez te czternaście lat. Muszę też podziękować tym, którzy mi pomagali. Piotrkowi Szymańskiemu, prezesom PZMot-u, sponsorom. Więcej nie chcę wymieniać, bo się pomylę. Na te medale pracowała masa ludzi. Kiedy przejmowałem kadrę, jeździli inni zawodnicy, a dziś są nowi. Niektórzy nie chcieli jeździć w tej kadrze w tym roku. Z przyczyn różnych, słusznych czy niesłusznych, ale im też dziękuję. Stery w reprezentacji przejmuje dotychczasowy opiekun drużyny do lat 21 - Rafał Dobrucki, życzę mu żeby - jak to się mówi - szło. Aby odnosił sukcesy. To osoba kompetentna, żeby prowadzić kadrę. Niech nie słucha nikogo i robi to, co podpowiada rozum i serce".

Rok 2022 przyniósł kolejne zmiany w formule SoN, które były koniecznością, bo ostatnie lata pokazały, że można mieć dobrą parę, ale niekoniecznie drużynę. Dlatego światowe władze postanowiły, że w sezonie 2022 SoN odbędzie się w duńskim Esbjergu, ale według nowych reguł. Odstąpiono od dwudniowego finału, na rzecz jednodniowych zawodów, a drużyny nie musiały już posiadać w swoich składach zawodników młodzieżowych. Jednak ważniejszą zmianą było to, że w roku 2023 miał wrócić DPŚ z finałem na toruńskiej MotoArenie, do którego eliminacją miał być SoN!!! O ile przywrócenie DPŚ było jak najbardziej zasadne, o tyle wyłanianie finalistów drużynowych w oparciu o wynik pary, było delikatnie mówiąc dziwne. Wielu ekspertów podkreślało, że kraj który mógł wystawić w DPŚ solidną drużyny z czterema zawodnikami, mógł mieć pecha w SON, jak choćby Szwedzi w roku 2021, kiedy to stracili dwóch zawodników z powodu kontuzji i drugiego dnia rywalizacji reprezentował ich tylko jeden junior, który nie miał szans na ostateczny sukces. Z drugiej strony stały nacje które miały tylko dwóch liczących się na świecie zawodników i po awansie maiłyby problem ze skompletowaniem czteroosobowej drużyny. Taką ekipą była dla przykładu, rewelacyjna w 2021 roku ekipa francuska, która zaskoczyła wszystkich obserwatorów, bo Dimitri Berge i David Bellego walczyli jak równy z równym z bardziej utytułowanymi zawodnikami i po pierwszym dniu zawodów mieli realne szanse wywalczyć pierwszy historyczny medal dla Francji na żużlowych torach.

W roku 2021 to wejście do żużla potężnej stacji telewizyjnej Discovery Sports Events, która połączyła siły z FIM, by pokazać w innym wymiarze wszystkie wydarzenia FIM Speedway World Championship. Tym samym w roku 2022 zaproponowano zupełnie nowe systemy eliminacji, które stały się swoistą piramidą w karierze zawodników, dając im możliwość ścigania się od poziomu najniższego 250ccm poprzez rywalizację juniorską, do seniorskiego championatu. Aby mogła wejść do speedwaya nowa jakość koncern przejął zarządzanie rywalizacją w Speedway Grand Prix, które wyłaniało mistrza świata seniorów, a także przemodelował rywalizację juniorów i wprowadził na nowy poziom walkę światowych par SON i drużyn SWC.

Dla SoN oznaczało to, że ta mało atrakcyjna impreza miały być organizowana dla piętnastu żużlowych nacji w formie eliminacji i finału na jednym obiekcie. Tak więc cały turniej miał odbyć się w duńskim Esbjergu w dniach 27-30 lipca 2022 r. Z dwóch półfinałów do finału, gdzie rozstawieni byli Duńczycy jako gospodarz turnieju, awansować miały po trzy narodowe ekipy. Co ważne odstąpiono o obowiązku wystawiania na pozycji rezerwowego zawodnika do lar 21. Nie oznaczało to, że juniorzy stracili możliwość rywalizacji w światowych parach. Oto bowiem organizator zadbał by wschodzące gwiazdy żużla w dzień poprzedzający wielki finał powalczyły w ramach SON2, z siedmioma najlepszymi ekipami juniorskimi z innych krajów.

Pozostawiono punktację 4, 3, 2, 0, ale dodatkową zachętą do rywalizacji o jak najwyższą lokatę była możliwość ścigania się w wznowionym Pucharze Świata, który powracał do kalendarza FIM w roku 2023 i miał być rozgrywany co trzy lata.
 

Medaliści Mistrzostw Świata Par
Rok	Tor
1968	Kempten	Szwecja	Anglia	Norwegia
nieoficjalne
1969	Stokholm	Nowa Zelandia	Szwecja	Anglia
nieoficjalne
1970	Malmoe	Nowa Zelandia	Szwecja	Anglia
1971	Rybnik	Polska	Nowa Zelandia	Szwecja
1972	Boras	Anglia	Nowa Zelandia	Szwecja
1973	Boras	Szwecja	Dania	Polska
1974	Belle Vue	Szwecja	Australia	Nowa Zelandia
1975	Wrocław	Szwecja	Polska	Dania
1976	Eskilstuna	Anglia	Dania	Szwecja
1977	Belle Vue	Anglia	Szwecja	Niemcy
1978	Chorzów	Anglia	Nowa Zelandia	Dania
1979	Vojens	Dania	Anglia	Polska
1980	Krsko	Anglia	Polska	Dania
1981	Chorzów	USA	Nowa Zelandia	Polska
1982	Liverpool	USA	Anglia	Dania
1983	Goterborg	Anglia	Australia	Dania
1984	Lonigo	Anglia	Dania	Nowa Zelandia
1985	Rybnik	Dania	Anglia	USA
1986	Pocking	Dania	USA	Czechy
1987	Pardubice	Dania	Anglia	USA
1988	Vojens	Dania	Anglia	USA
1989	Leszno	Dania	Szwecja	Anglia
1990	Landshut	Dania	Australia	Węgry
1991	Poznań	Dania	Szwecja	Norwegia
1992	Lonigo	USA	Anglia	Szwecja
1993	Vojens	Szwecja	USA	Dania
oficjalnych rozgrywek nie prowadzono od 2013 roku rozgrywano nieoficjalne MŚP pod nazwą Speedway Best Pair
2013 - nieoficjalne		Polska	Rosja	Dania
2013	Toruń
2014 - nieoficjalne		Polska	Rosja	Dania
2014	Toruń	Australia	Dania	Polska
2014	Landshut	Australia	Dania	Polska
2014	Eskilstuna	Dania	Australia	Rosja
2015 - nieoficjalne		Dania	Polska	Rosja
2015	Toruń	Dania	Polska	Australia
2015	Gustrow	Rosja	Dania	Polska
2015	Esbjerg	Dania	Polska	Rosja
w latach 2016-2017 rozgrywek oficjalnych i nieoficjalnych nie prowadzono
od 2018 roku rozgrywano oficjalne MŚP pod nazwą Speedway of Nations
2018	Wrocław	Rosja	Anglia	Polska
2019	Togljatii	Rosja	Polska	Australia
2020	Lublin	Rosja	Polska	Dania
2021	Menchester	Anglia	Polska	Dania
2022	Vojens	Australia	Anglia	Szwecja
2023	w roku 2022podjęto decyzję że SoN będzie rozgrywany co 2 lata na przemian z DPŚ

Klasyfikacja medalowa Mistrzostw Świata Par w zestawieniu ujęto lata 1970-2022 medale uznawane za oficjalne mistrzostwa 1970-1993 medale uznawane za oficjalne mistrzostwa razem z (SBP) medale uznawane za oficjalne mistrzostwa razem z [SBP i SoN]
Pozycja	Kraj				Razem
1		8 (9) [9]	3 (3) [3]	6 (8) [10]	17 (20) [22]
2		7 (7) [8]	6 (6) [8]	2 (2) [2]	15 (15) [18]
3		4 (-) [-]	4 (-) [-]	4 (-) [1]	12 (-) [1]
4		1 (3) [3]	2 (3) [6]	3 (3) [4]	6 (9) [13]
5		3 (-) [-]	2 (-) [-]	3 (-) [-]	8 (-) [-]
6		- (-) [3]	- (2) [2]	- (1) [1]	- (3) [6]
7		1	4	2	7
8		- (-) [1]	3 (-) [-]	- (-) [-]	3 (-) [1]
9		-	-	1	1
10		-	-	1	1
11		-	-	1	1
12		-	-	1	1

Źródło tekstu wyjściowego: Henryk Grzonka,
"Speedway mała encyklopedia"; Katowice 1996