BOGDANOWICZ Maksymilian

Mimo że urodził się w Szwecji, rodzinnie związany jest z Gorzowem i u progu kariery marzył o reprezentowaniu barw Stali. Posiada podwójne obywatelstwo, ale jak podkreślał w jednym z wywiadów, czuje się Polakiem: "Obywatelstwo mam podwójne, a zarówno imię, jak i nazwisko mam polskie. Często nam to sprawiało lekkie problemy, bo Szwedzi zazwyczaj przepisywali moje imię na szwedzką wersję. Oczywiście we krwi czuję się stuprocentowym Polakiem i to, że wychowałem się w Szwecji od urodzenia tego nigdy nie zmieni. Dosyć często przyjeżdżamy do Polski i zawsze się czuję tutaj jak u siebie. Najczęściej przyjeżdżamy do Gorzowa, bo stąd pochodzi moja rodzina. Od małego pamiętam, że praktycznie każde lato spędzałem w Polsce i większość tego czasu właśnie w Gorzowie. Oczywiście przyjeżdżamy tutaj głównie po to, by odwiedzić rodzinę, ale zawsze jak się znajdzie trochę wolnego czasu, to zawsze jakieś pomysły na urozmaicenie czasu przyjdą do głowy".

Swoją przygodę z żużlem rozpocząłem w wieku ośmiu lat, bo od tego momentu zaczął świadomie interesować się sportem, głównie za sprawą telewizyjnych relacji. W pewnym momencie tata widząc zainteresowania syna zaczął zabierać go na stadiony żużlowe, co rozbudzało coraz to większe zainteresowanie tą dyscypliną w sercu młodego chłopaka. Pierwszymi zawodami, które zapamiętał jako ośmiolatek, był mecz pomiędzy Stalą Gorzów, a Unią Leszno. Trzy lata później nastoletni już Maks, pojechał z tatą na turnieju Grand Prix w Kopenhadze i wówczas spytałe rodziców, czy mógłbym spróbować swoich sił w speedwayu. Nie musiał długo przekonywać rodziców, bo tata niemal z miejsca zaprowadził Maksa do szkółki żużlowej w Malmoe, gdzie kilkulatek rozpoczął swoją przygodę ze speedwayem na motocyklach o pojemności 80 ccm. Pierwsze starty były dla młodego chłopca wielkim przeżyciem, ponieważ nigdy wcześniej nie siedział na żadnej żużlowej maszynie, co więcej nie siedział na żadnym motocyklu. Koniec, końców z miniżużla trafił do dorosłego speedwaya i uzyskał żużlowe papiery pod auspicjami SVEMO. W lidze szwedzkiej zadebiutował w Allsvenskan League (odpowiednik polskiej 1 ligi) i choć nie odnosił spektakularnych sukcesów, mógł liczyć na wielkie wsparcie ze strony ojca, bo klub z Malmoe dla którego startował przeżywał problemy finansowe i ostatecznie upał, a zawodnik związał się z klubem Gislaved, który startował w Elitserien.

W polskiej lidze pojawił się w roku 2017 w zespole z Ostrowa, gdzie mimo polskiego obywatelstwa startował jako Szwed. Wynikało to z tego, że zdanie polskiej licencji u progu kariery kolidowałoby z występami w lidze szwedzkiej, a celem zawodnika uczącego się żużlowego rzemiosła było jak najwięcej startować. W debiutanckim sezonie na torach polskich wystąpił w dziewięciu spotkaniach. Najwięcej punktów (9) zdobył w meczu u siebie z Kolejarzem Rawicz i średnia na koniec rozgrywek 1,065 pkt/bieg dała mu zaledwie 41 pozycja na liście zawodników drugoligowych i kolokwialnie mówiąc nie powalała. Jednak starty z wymagającymi rówieśnikami, były cenną nauką i można powiedzieć, że Polak z licencją Szwedzką, rozkręcał się ze spotkania na spotkanie. Sam zawodnik też nie był zadowolony z osiągniętych wyników, ale podejmując wyzwanie związane z ligą polską, chciał też uporządkować edukacyjne sprawy w Szwecji, bo postanowił dokończyć naukę w liceum, by móc podjąć studia. To niestety wymagało ustalenia nieco innych priorytetów i zawodnik nie miał możliwości regularnych przylotów do Polski, aby trenować i brać udział w zawodach młodzieżowych. Starty w Polsce były jednak dla Maksa sporym wyzwaniem, gdyż po raz pierwszy miał okazję stawić czoła wielu doświadczonym zawodnikom.

Team zawodnika od początki zdawała sobie sobie sprawę, że aby zaistnieć w żużlu Maksymilian musiał posiadać również polską licencję, która pozwoliłaby mu na rywalizację z rówieśnikami również w innych zawodach niż ligowe. Ponieważ w żyłach zawodnika płynęła również krew polskich emigrantów, marzył też o reprezentowaniu polskich barw, dlatego 27 mara 2017 roku, stał się szczęśliwym posiadaczem licencji żużlowej z kraju nad Wisłą. Wspólnie z Maksem żużlowe papiery uzyskało sześciu innych zawodników, pośród których był toruński wychowanek Mateusz Adamczewski. Uzyskana licencja zmieniła z miejsca pozycję zawodnika w negocjacjach z polskimi klubami, bo jako Polak zyskał status juniora i mógł startować w lidze z pozycji młodzieżowca. Nic więc dziwnego, że w listopadowym okienku transferowym przed sezonem 2018, nie narzekał na brak ofert. Działacze dostrzegli potencjał w dwudziestolatku, który mógł przebierać w propozycjach. Ostatecznie zawodnik wspólnie ze swoim rodzinny teamem postawił na pierwszoligowego beniaminka - Start Gniezno, który jawił się jako profesjonalne miejsce do uprawiania żużla na tym etapie jego kariery. Po podpisaniu dwuletniej umowy w pierwszej stolicy Polski zawodnik, aby ułatwić i pogodzić żużlowy rozwój z edukacją podjął studia na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu, a to oznaczało, że swoją najbliższą przyszłość nie tylko sportową, ale również swoje dalsze życie wiązał z Polską. Decyzja ta okazała się jak najbardziej słuszna, bo przejście z drugiej do pierwszej ligi nie było żadnym problemem i zawodnik wykręcił zdecydowanie lepszą średnią (1,378) i będąc czołowym juniorek w pierwszoligowych rozgrywkach, można powiedzieć, że zasygnalizował swoją obecność w żużlu. Kibice zaczęli postrzegać, go jako zawodnika o masywnej sylwetce, dzięki której niejednokrotnie mógł wychodzić z potężnych opresji, bo kiedy upadał, to zazwyczaj nie były to "bezpieczne" uślizgi, ale groźne kraksy. Kibice łapali się za głowy, kiedy chociażby podczas meczu w Łodzi zaliczył "potężny dzwon". Niektórzy już widzieli go wówczas na noszach, a on jak gdyby nigdy nic wstał i jechał dalej. Nie było zatem wątpliwości, że Bogdanowicz ma dużą odwagę i papiery na żużlowca, który może zawojować pierwszą ligę w kolejnych sezonie. Zawodnik chciał jednak iść krok dalej. Wiedział bowiem, że starty w Polsce rozpoczął stosunkowo późno i musiał nadrobić stracony czas. Dlatego sezon 2019, który był dla niego ostatnim w gronie juniorów, chciał spędzić w Ekstralidze. Nikogo to nie dziwiło i gnieźnianie nie zamierzali stawiać przeszkód i pomimo obowiązującej umowy, pozwolili zawodnikowi zmienić barwy klubowe i tak Maksymilian Bogdanowicz trafił do Get Well Toruń. Początkowo torunianie zainteresowani byli innym juniorem, obiecującym Jakubem Miśkowiakem. Jednak na kilka dni przed otwarciem okna transferowego stało się pewne, że najważniejszy cel transferowy Get Well Toruń dogadał się z Włókniarzem Częstochowa, zarząd klubu z ul. Pera Jonssona zdecydował się na drugi wariant i doszedł do porozumienia ze polsko-szwedzkim juniorem. Zawodnik do Torunia trafił na zasadzie wypożyczenia i miał stworzyć juniorski duet z Igor Kopciem - Sobczyńskim. Menadżer Aniołów, Jacek Frątczak myślał jednak o Maksie w dłuższej perspektywie i chciał, aby podążał w przyszłości podobną drogą do tej jaką obrał jeden z najlepszych zawodników rezerwowych w całej Ekstralidze - Jack Holder. Frątczak wiedział, że Australijczyk w roku 2020 z racji wieku nie kwalifikował się na pozycję rezerwowego do lat dwudziestu trzech i w Get Well konieczne będzie przebudowanie składu. Menadżer nie odkrywał wszystkich kart, ale w rozmowach z Bogdanowiczem wyjawił swoją wizję, w której miejsce na rezerwie miał otrzymać właśnie Bogdanowicz. Pomysł ten spodobał się zawodnikowi, bo to oznaczało, że mógł na dłużej zagościć w Ekstralidze i rozwijać swoje umiejętności.
Oto jak w jednym w wywiadów, po podpisaniu kontraktu w mieście Kopernika, zawodnik opowiadał o początkach swojej kariery i jak trafił do Torunia: "Tata oglądał czasami mecze żużlowe w telewizji, a ja widziałem tylko kolorowe kaski. Nie przykuwało to mojej uwagi. W 2007 roku zaprowadził mnie jednak na Grand Prix w Kopenhadze. Stąd wziął się zresztą mój numer 27. To w tym momencie spojrzałem na żużel inaczej. Zacząłem zadawać coraz więcej pytań. Aż w końcu pewnego dnia siedziałem z rodzicami przed telewizorem. Oglądaliśmy zawody, a ja zapytałem prosto z mostu, czy mógłbym spróbować. W sumie to mi nie zależało. Gdyby odmówili, to byłbym w stanie się jakoś z tym pogodzić. Tata spojrzał na mamę i się tylko uśmiechnął. Ona zareagowała zupełnie inaczej. Obawiała się o mnie. Ojciec ją jednak uspokoił. Powiedział, że raz się przewrócę i mi się odechce. Tak mi się odechciało, że w pewnym momencie musiałem postawić sobie ultimatum i odpowiedzieć na pytanie, czy chcę zajmować się żużlem na poważnie. Upadł mój klub w Szwecji. Jeździłem w Malmoe i do najbliższego toru miałem 300 kilometrów. Nie miałem za bardzo perspektyw. Polska stała się oczywistym kierunkiem i trafiłem do Ostrowa, a teraz jestem zawodnikiem Get Well Toruń i przygotowuję się do startów w Ekstralidze. Ponieważ na co dzień mieszkam i studiuję w Poznaniu, więc nie miałem możliwości przyjeżdżać na wszystkie zajęcia. Byłem na jednym z pierwszych treningów w Toruniu, aby przedstawić mój plan działania i pokazać w jakiej kondycji jestem. Dostałem od wszystkich zielone światło. Klub mi zaufał, abym mógł przygotowywać się samodzielnie, a moje treningi fizyczne niewiele różnią się od zeszłorocznych. Jeśli wtedy wszystko szło w dobrym kierunku, to nie widziałem sensu, aby cokolwiek zmieniać. Przystałem przy podobnych przygotowaniach, delikatnie udoskonalonych".

Sezon brutalnie zweryfikował umiejętności młodego jeźdźca. Trudno jednak mieć do niego pretensje. Raczej należało znaleźć odpowiedź na pytanie "Co chciał zyskać Jacek Frątczak kontraktując Maksa w ostatnim roku juniorskiej przygody żużlowej". Co prawda menadżer twierdził, że Polak wychowany w Szwecji w roku 2020 ma zmienić Jacka Holdera na pozycji rezerwowego, ale były to chyba tylko wizja samego menadżera. Zawodnik, który błysnął przed rokiem na zapleczu ekstraligi, kompletnie nie poradził sobie z żużlem na najwyższym poziomie. Można powiedzieć, że Bogdanowicz miał w Toruniu wszystko do tego, aby być gwiazdą wśród młodzieżowców. Nie miał tylko godnych rywali, którzy mogliby zmienić go na pozycji młodzieżowej, dlatego męczył siebie, kibiców i działaczy swoją jazdą.
Po sezonie zawodnik nie otrzymał propozycji statywów z Aniołem na piersi, a on sam powinien zastanowić się nad kontynuowaniem kariery, jeśli miałby ona wygadać tak jak ta, którą próbował rozwinąć w Toruniu, to niestety trzeba napisać otwarcie, że zawodnik powinien ją zakończyć. Toruński klub bowiem spadł po sezonie 2019 z ekstraligi za sprawą juniorów i spora w tym zasługa Maksa. Choć według wielu kibiców, powodem powolnego staczania się Aniołów na ekstraligowe dno, były wcześniejsze zaniedbania w szkoleniu młodych "Aniołków", których z czasem w Toruniu zaczęło brakować, a sprowadzanie kolejnych jeźdźców wychodziło działaczom znacznie gorzej, niż naturalna wymiana pokoleń. Rok 2019 był jednak apogeum niemocy toruńskich juniorów, którzy na przestrzeni całego sezonu byli najgorszą parą młodzieżową w całej lidze. Zawodnikom z Torunia, którzy nie ukończyli dwudziestu jeden lat, nie udało się pokonać nawet jednego seniora drużyny przeciwnej i na tle swoich rówieśników byli zdecydowanie najsłabszymi juniorami w całej lidze. Nic więc dziwnego, że z takim "wsparciem" Anioły nie miały większych praw na uratowanie ligowego bytu. Co więcej, odkąd w 2011 roku zapewniono juniorom trzy programowe biegi w zawodach (pod warunkiem braku rezerwy taktycznej lub kontuzji etc.), nigdy żadna drużyna w na ekstraligowym poziomie nie dysponowała tak słabym duetem w tej formacji i nigdy wszyscy startujący młodzieżowcy w danym sezonie nie zakończyli go bez pokonanego seniora ze strony rywali. Igor Kopeć-Sobczyński, Maksymilian Bogdanowicz i Filip Nizgorski (ten ostatni w znacznie mniejszym wymiarze) dokonali więc... niemożliwego, a obrazował to ranking ekstraligowych juniorów po rundzie zasadniczej:

zespół		pkt w biegu juniorów	pkt razem	bonusy	pokonani seniorzy
	Fogo Unia Leszno Smektała, Kubera	61	175	20	35
	Betard Sparta Wrocław Drabik, Liszka, Wojdyło	49	165	18	29
	forBET Włókniarz Częstochowa Lampart, Trofimow	55	122	23	20
	Speed Car Motor Lublin Gruchalski, Miśkowiak	42	90	18	12
	Cash Broker Stal Gorzów Karczmarz, Bartkowiak, Pytlewski, Szczotka	32	76	10	14
	mr Garden GKM Grudziądz Turowski, Rolnicki, Wieczorek	40	59	12	5
	Falubaz Zielona Góra Krakowiak, Tonder, Pawliczak	33	57	9	6
	KS Get Well Toruń Kopeć-Sobczyński, Bogdanowicz, Nizgorski	24	32	4	0

Po zakończonym sezonie nieźle punktujący na zapleczu najlepszej ligi świata zawodnik w wieku seniora, po beznadziejnym sezonie, nie znalazł zatrudnienia w żadnym klubie. Nikogo to jednak nie dziwiło, bo tak jak wspomniano Max był najsłabszym ze sklasyfikowanych zawodników w Ekstralidze. Biorąc jednak pod uwagę szerokie horyzonty młodego człowieka (znajomość kilku języków i studia na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu), z pewnością mógł znaleźć swoje miejsce poza czarnym sportem. I bezpośrednio po sezonie tak się stało, ale zawodnik musiał jednak zweryfikować swoje ambicje i zacząć wszystko od początku o czym opowiedział w jednym z wywiadów: "Oczekiwania były wielkie, niestety mnie przerosły. W którymś momencie po prostu załamałem się. Powodów takiej sytuacji było wiele. Przede wszystkim doszło do zbyt wielu zmian - zmieniłem klub i otoczenie, doszły też zmiany mechanika i chyba najbardziej istotna - tunera. Niestety nie mogłem dopasować się do nowych silników od pana Ryszarda Kowalskiego, który jest niesamowicie dobrym tunerem. Naiwnie szukałem optymalnych ustawień i rozwiązań przez większość sezonu. W czasie gdy inni zdążyli osiągnąć pewien progres, ja tkwiłem w miejscu. Prawda w dzisiejszym żużlu jest taka, że jak trafi ci się dobra jednostka, to potrafisz wygrać z każdym. Natomiast jeżeli gdzieś tkwi błąd, można zwątpić we wszystko, w co się dotychczas wierzyło i myślało.
Przenosiny z Gniezna do Torunia po fakcie można uznać za błąd, bo w Gnieźnie naprawdę czułem się doskonale. Była cudowna atmosfera, a także ludzie wokół klubu, jak i kibice, którzy wspierali nawet w najgorszych chwilach. Drużyna była monolitem, a ja z Norbertem Krakowiakiem tworzyliśmy naprawdę niezapomniany dla mnie duet. Nieważne było kto przywiezie trójkę, ważne było, żeby przywieźć 5:1 lub 4:2. Przede wszystkim liczyła się drużyna. Gdy odezwał się do mnie klub z Torunia, chyba tydzień przed zakończeniem okienka transferowego, miałem już wszystko ustalone ze Startem Gniezno. W ogóle nie myślałem o zmianie klubu. Wiadomo jednak, że kiedy pojawia się oferta z ekstraligi, a ty masz ostatni rok juniora, to zaczyna ci się robić w głowie jeden wielki młyn. W nowym klubie zostałem bardzo miło przyjęty. Pani Ilona Termińska, która oddaje duszę temu klubowi, próbowała mi zapewnić jak najlepsze warunki. Ja też miałem takie podejście i każdą złotówkę zainwestowałem w nowy sprzęt. Przed sezonem przygotowywałem się bardzo intensywnie pod kątem fizycznym. Spotykałem się z psychologiem sportowym, a ponadto zrzuciłem dodatkowe cztery kilogramy w porównaniu do poprzedniego sezonu. Ten ruch okazał się później błędem, bp po groźnym upadku w kwalifikacjach do Srebrnego Kasku w Bydgoszczy, straciłem przytomność. Po przewiezieniu mnie do szpitala okazało się, że mam anemię i krytyczny poziom potasu, co mogło skutkować zatrzymaniem pracy serca w każdej chwili. Po kilkutygodniowej rehabilitacji wróciłem na tor. Starałem się, jak mogłem, ale presja w drużynie była ogromna, a atmosfera nie najlepsza. Krytyka w mediach i hejt sprawiał, że psychicznie byłem w głębokiej dziurze. Wszystko szło w odwrotną stronę. Po zakończeniu sezonu byłem wrakiem. Pamiętam, jak po ostatnim meczu w Toruniu z Falubazem Zielona Góra, spojrzałem na tor, wokół siebie, po czym w parku maszyn uścisnąłem ojca, płacząc jak dziecko przez wiele minut. Nazajutrz poczułem w sobie kompletną pustkę. Po kilku dniach stwierdziłem, że kończę z żużlem i że to nie ma najmniejszego sensu. Uznałem, że lepiej skupić się na studiach, szczególnie, że to mój ostatni rok. Wystarczyły jednak trzy miesiące, żeby stwierdzić, że nie mogę tego zrobić. Nie mogłem sobie wyobrazić, że nie będę już jeździł. Kocham tę dyscyplinę, uprawiam ją od 11 lat. Kocham ten sport tak samo jak pan Tomasz Gollob, Piotr Protasiewicz czy Bartosz Zmarzlik i wielu innych. Pewnie nie osiągnę tego, co oni, choć zawsze było i nadal jest to moim marzeniem. Nieważne, czy będę przeciętniakiem, czy nie. Dopóki będę czerpał z tego radość, będę uprawiał ten sport! Nie robię tego dla pieniędzy, bo jeszcze nie było sezonu, który zakończyłbym na plusie. Jeśli miałbym patrzeć na to tylko z perspektywy zarobku, niech mi pan wierzy, że znalazłbym lepszy i bezpieczniejszy sposób zarabiania na życie. Na dzień dzisiejszy mam podpisany kontrakt z Lejonen Gislaved w lidze szwedzkiej. Dodatkowo, na zasadzie gościa, w Team Smaland w Allsvenskan. Na tę chwilę chcę bawić się żużlem - czerpać z tego przyjemność i skończyć studia z wyróżnieniem. Co będzie później? Czas pokaże".

Niestety sezon 2020 dla Maksa podobnie jak dla wielu zawodników stanął pod znakiem zapytania. Powodem była pandemia wirusa Covid-19 powszechnie nazwanego koronawirusem, który na całym świecie zbierał śmiertelne żniwa. O tym jak poważna była sytuacja niech świadczy orędzie Premiera Mateusza Morawieckiego i wprowadzenie stanu zagrożenia epidemicznego, który zaczął obowiązywać w nocy 14 na 15 marca i miał obowiązywać przez 10 dni, ale tak naprawdę obowiązywał do odwołania. Konsekwencją powyższej decyzji był komunikat, Głównej Komisji Sportu Żużlowego w którym poinformowano o zakazie organizacji zawodów treningowych (sparingów) oraz przeprowadzania zorganizowanych treningów na torach żużlowych początkowo do dnia 1 kwietnia 2020 r., a finalnie do odwołania. W tej sytuacji cały żużel zatrzymał się na 13 długich tygodni. W międzyczasie doszło do wielu nowych ustaleń regulaminowych, renegocjacji kontraktów. Ostatecznie sezon wystartował, ale zawodnik od samego początku nie znalazł uznania w oczach klubowych działaczy. Dopiero 10 lipca 2020 Główna Komisja Sportu Żużlowego opublikowała komunikat z którego wynikało, że dwudziestodwulatek związał się ze stowarzyszeniem Stal Gorzów i był zawodnikiem oczekującym na swoją szansę. Kontrakt okazał się jednak tylko niewiele znaczącym dokumentem, bo polak ze szwedzkim obywatelstwem, nie pojawił się w żadnych oficjalnych zawodach w kraju nad Wisłą, ścigał się jednak w Szwecji, a po sezonie podpisał na sezon 2021 kontrakt w Gnieźnie, o którym tak mówił: "Szczerze mówiąc, to pewne opcje były, natomiast nie ukrywam, że akurat Gniezno było dla mnie priorytetem. Nie ukrywam, moje najlepsze wspomnienia w karierze żużlowej są związane z Gnieznem. Uważam, że by dalej się rozwinąć, trzeba wrócić do punktu, w którym człowiek w pewien sposób się zagubił. Nie ukrywam, kilka błędów może i w życiu popełniłem. Myślę, że Gniezno, jako klub, otoczenie, ludzie i również pan Rafael Wojciechowski, który mi wiele pomagał, mogą to wesprzeć. Wracam do koncepcji, z których korzystałem w Gnieźnie. Robimy krok w tył, by zrobić dwa do przodu. Kontrakt warszawski różni się od zwykłego jedynie pewnymi formalnościami. Podpisując kontrakt z Gnieznem, mam taki cel, by być częścią składu. Wszystko muszę sam udowodnić wiosną i pokazać, że będę godnym kandydatem do składu. Nie ukrywam, że kilka nowych inwestycji z mojej strony będzie. Mogą one tylko i wyłącznie zadziałać na plus. Związałem się z pewnym nowym tunerem, który może dać nową perspektywę. Posiadam oczywiście też sprzęt z czasów jazdy w Gnieźnie. Spisywał się on niesamowicie dobrze. Nie widzę więc powodów, by z niego rezygnować. Będziemy mieli oczywiście szerszy wybór i większe możliwości. Sprzętowo będzie jak najbardziej obiecująco".

Niestety w tracie sezonu zawodnik nie przekonał włodarzy z pierwszej stolicy Polski do skorzystania z jego usług i Maksymilian ścigał się bez większych sukcesów w Szwecji, gdzie wystartował w 40 wyścigach z których wygrał tylko jeden, a w dwudziestu trzech przyjeżdżał na końcu stawki. Wyniki te i średnia 0,400 pkt na bieg wskazywały, że Polak urodzony w Szwecji żużel traktował raczej jako zabawę na odjechanie czerech okrążeń, niż poważne ściganie.

Poza Polską, Maksymilian Bogdanowicz reprezentowały m.in. kluby:

Malmoe, Gislaved, Smaland

Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich

sezon	mecze	biegi	punkty	bonusy	średnia biegowa	miejsce w ligowym rankingu
2019	12	31	7	1	0,258	58