BOGDANOWICZ Maksymilian pozyskany z gniezna
Maksymilian Bogdanowicz urodzony 4 marca 1998 roku w Szwecji.
Mimo że urodził się w Szwecji, rodzinnie związany jest z Gorzowem i u progu kariery marzył o reprezentowaniu barw Stali. Posiada podwójne obywatelstwo, ale jak podkreślał w jednym z wywiadów, czuje się Polakiem: "Obywatelstwo mam podwójne, a zarówno imię, jak i nazwisko mam polskie. Często nam to sprawiało lekkie problemy, bo Szwedzi zazwyczaj przepisywali moje imię na szwedzką wersję. Oczywiście we krwi czuję się stuprocentowym Polakiem i to, że wychowałem się w Szwecji od urodzenia tego nigdy nie zmieni. Dosyć często przyjeżdżamy do Polski i zawsze się czuję tutaj jak u siebie. Najczęściej przyjeżdżamy do Gorzowa, bo stąd pochodzi moja rodzina. Od małego pamiętam, że praktycznie każde lato spędzałem w Polsce i większość tego czasu właśnie w Gorzowie. Oczywiście przyjeżdżamy tutaj głównie po to, by odwiedzić rodzinę, ale zawsze jak się znajdzie trochę wolnego czasu, to zawsze jakieś pomysły na urozmaicenie czasu przyjdą do głowy".
Swoją przygodę z żużlem rozpocząłem w wieku ośmiu lat, bo od tego momentu zaczął świadomie interesować się sportem, głównie za sprawą telewizyjnych relacji. W pewnym momencie tata widząc zainteresowania syna zaczął zabierać go na stadiony żużlowe, co rozbudzało coraz to większe zainteresowanie tą dyscypliną w sercu młodego chłopaka. Pierwszymi zawodami, które zapamiętał jako ośmiolatek, był mecz pomiędzy Stalą Gorzów, a Unią Leszno. Trzy lata później nastoletni już Maks, pojechał z tatą na turnieju Grand Prix w Kopenhadze i wówczas spytałe rodziców, czy mógłbym spróbować swoich sił w speedwayu. Nie musiał długo przekonywać rodziców, bo tata niemal z miejsca zaprowadził Maksa do szkółki żużlowej w Malmoe, gdzie kilkulatek rozpoczął swoją przygodę ze speedwayem na motocyklach o pojemności 80 ccm. Pierwsze starty były dla młodego chłopca wielkim przeżyciem, ponieważ nigdy wcześniej nie siedział na żadnej żużlowej maszynie, co więcej nie siedział na żadnym motocyklu. Koniec, końców z miniżużla trafił do dorosłego speedwaya i uzyskał żużlowe papiery pod auspicjami SVEMO. W lidze szwedzkiej zadebiutował w Allsvenskan League (odpowiednik polskiej 1 ligi) i choć nie odnosił spektakularnych sukcesów, mógł liczyć na wielkie wsparcie ze strony ojca, bo klub z Malmoe dla którego startował przeżywał problemy finansowe i ostatecznie upał, a zawodnik związał się z klubem Gislaved, który startował w Elitserien.
W polskiej lidze pojawił się w roku 2017 w zespole z Ostrowa, gdzie mimo polskiego obywatelstwa startował jako Szwed. Wynikało to z tego, że zdanie polskiej licencji u progu kariery kolidowałoby z występami w lidze szwedzkiej, a celem zawodnika uczącego się żużlowego rzemiosła było jak najwięcej startować. W debiutanckim sezonie na torach polskich wystąpił w dziewięciu spotkaniach. Najwięcej punktów (9) zdobył w meczu u siebie z Kolejarzem Rawicz i średnia na koniec rozgrywek 1,065 pkt/bieg dała mu zaledwie 41 pozycja na liście zawodników drugoligowych i kolokwialnie mówiąc nie powalała. Jednak starty z wymagającymi rówieśnikami, były cenną nauką i można powiedzieć, że Polak z licencją Szwedzką, rozkręcał się ze spotkania na spotkanie. Sam zawodnik też nie był zadowolony z osiągniętych wyników, ale podejmując wyzwanie związane z ligą polską, chciał też uporządkować edukacyjne sprawy w Szwecji, bo postanowił dokończyć naukę w liceum, by móc podjąć studia. To niestety wymagało ustalenia nieco innych priorytetów i zawodnik nie miał możliwości regularnych przylotów do Polski, aby trenować i brać udział w zawodach młodzieżowych. Starty w Polsce były jednak dla Maksa sporym wyzwaniem, gdyż po raz pierwszy miał okazję stawić czoła wielu doświadczonym zawodnikom.
Team zawodnika od początki zdawała sobie sobie
sprawę, że aby zaistnieć w żużlu Maksymilian musiał posiadać również polską
licencję, która pozwoliłaby mu na rywalizację z rówieśnikami również w
innych zawodach niż ligowe. Ponieważ w żyłach zawodnika płynęła również krew
polskich emigrantów, marzył też o reprezentowaniu polskich barw, dlatego
27 mara 2017 roku, stał się szczęśliwym posiadaczem licencji żużlowej z
kraju nad Wisłą. Wspólnie z Maksem żużlowe papiery uzyskało sześciu
innych zawodników, pośród których był toruński wychowanek Mateusz
Adamczewski. Uzyskana licencja zmieniła z miejsca pozycję zawodnika w
negocjacjach z polskimi klubami, bo jako Polak zyskał status juniora i mógł
startować w lidze z pozycji młodzieżowca. Nic więc dziwnego, że w
listopadowym okienku transferowym przed sezonem 2018, nie narzekał na brak
ofert. Działacze dostrzegli potencjał w dwudziestolatku, który mógł
przebierać w propozycjach. Ostatecznie zawodnik wspólnie ze swoim
rodzinny teamem postawił na pierwszoligowego beniaminka -
Start Gniezno,
który jawił się jako profesjonalne miejsce do uprawiania żużla na tym etapie
jego kariery. Po podpisaniu dwuletniej umowy w pierwszej stolicy Polski
zawodnik, aby ułatwić i pogodzić żużlowy rozwój z edukacją podjął studia na
Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu, a to oznaczało, że swoją najbliższą
przyszłość nie tylko sportową, ale również swoje dalsze życie wiązał z
Polską. Decyzja ta okazała się jak najbardziej słuszna, bo przejście z
drugiej do pierwszej ligi nie było żadnym problemem i zawodnik wykręcił
zdecydowanie lepszą średnią (1,378) i będąc czołowym juniorek w
pierwszoligowych rozgrywkach, można powiedzieć, że zasygnalizował swoją
obecność w żużlu. Kibice zaczęli postrzegać, go jako zawodnika o masywnej
sylwetce, dzięki której niejednokrotnie mógł wychodzić z potężnych opresji,
bo kiedy upadał, to zazwyczaj nie były to "bezpieczne" uślizgi, ale groźne
kraksy. Kibice łapali się za głowy, kiedy chociażby podczas meczu w Łodzi
zaliczył "potężny dzwon". Niektórzy już widzieli go wówczas na noszach, a on
jak gdyby nigdy nic wstał i jechał dalej. Nie było zatem wątpliwości, że
Bogdanowicz ma dużą odwagę i papiery na żużlowca, który może zawojować
pierwszą ligę w kolejnych sezonie. Zawodnik chciał jednak iść krok dalej.
Wiedział bowiem, że starty w Polsce rozpoczął stosunkowo późno i musiał
nadrobić stracony czas. Dlatego sezon 2019, który był dla niego ostatnim w
gronie juniorów, chciał spędzić w Ekstralidze. Nikogo to nie dziwiło i
gnieźnianie nie zamierzali stawiać przeszkód i pomimo obowiązującej umowy,
pozwolili zawodnikowi zmienić barwy klubowe i tak Maksymilian Bogdanowicz
trafił do Get Well Toruń. Początkowo torunianie zainteresowani byli
innym juniorem, obiecującym Jakubem Miśkowiakem. Jednak na kilka dni przed
otwarciem okna transferowego stało się pewne, że najważniejszy cel
transferowy Get Well Toruń dogadał się z Włókniarzem Częstochowa, zarząd
klubu z ul. Pera Jonssona zdecydował się na drugi wariant i doszedł do
porozumienia ze polsko-szwedzkim juniorem. Zawodnik do Torunia trafił na
zasadzie wypożyczenia i miał stworzyć juniorski duet z
Igor Kopciem -
Sobczyńskim. Menadżer Aniołów, Jacek Frątczak myślał jednak o Maksie w
dłuższej perspektywie i chciał, aby podążał w przyszłości podobną drogą do
tej jaką obrał jeden z najlepszych zawodników rezerwowych w całej
Ekstralidze - Jack Holder. Frątczak wiedział, że Australijczyk w roku 2020 z
racji wieku nie kwalifikował się na pozycję rezerwowego do lat dwudziestu
trzech i w Get Well konieczne będzie przebudowanie składu. Menadżer nie
odkrywał wszystkich kart, ale w rozmowach z Bogdanowiczem wyjawił swoją
wizję, w której miejsce na rezerwie miał otrzymać właśnie Bogdanowicz.
Pomysł ten spodobał się zawodnikowi, bo to oznaczało, że mógł na dłużej
zagościć w Ekstralidze i rozwijać swoje umiejętności.
Oto jak w jednym w wywiadów, po podpisaniu kontraktu w mieście Kopernika,
zawodnik opowiadał o początkach swojej kariery i jak trafił do Torunia:
"Tata oglądał czasami mecze żużlowe w telewizji, a ja widziałem tylko
kolorowe kaski. Nie przykuwało to mojej uwagi. W 2007 roku zaprowadził mnie
jednak na Grand Prix w Kopenhadze. Stąd wziął się zresztą mój numer 27. To w
tym momencie spojrzałem na żużel inaczej. Zacząłem zadawać coraz więcej
pytań. Aż w końcu pewnego dnia siedziałem z rodzicami przed telewizorem.
Oglądaliśmy zawody, a ja zapytałem prosto z mostu, czy mógłbym spróbować. W
sumie to mi nie zależało. Gdyby odmówili, to byłbym w stanie się jakoś z tym
pogodzić. Tata spojrzał na mamę
i się tylko uśmiechnął. Ona zareagowała zupełnie inaczej. Obawiała się o
mnie. Ojciec ją jednak uspokoił. Powiedział, że raz się przewrócę i mi się
odechce. Tak mi się odechciało, że w pewnym momencie musiałem postawić sobie
ultimatum i odpowiedzieć na pytanie, czy chcę zajmować się żużlem na
poważnie. Upadł mój klub w Szwecji. Jeździłem w Malmoe i do najbliższego
toru miałem 300 kilometrów. Nie miałem za bardzo perspektyw. Polska stała
się oczywistym kierunkiem i trafiłem do Ostrowa, a teraz jestem zawodnikiem Get Well Toruń
i przygotowuję się do startów w Ekstralidze. Ponieważ na co dzień mieszkam i
studiuję w Poznaniu, więc nie miałem możliwości przyjeżdżać na wszystkie
zajęcia. Byłem na jednym z pierwszych treningów w Toruniu, aby przedstawić
mój plan działania i pokazać w jakiej kondycji jestem. Dostałem od
wszystkich zielone światło. Klub mi zaufał, abym mógł przygotowywać się
samodzielnie, a moje treningi fizyczne niewiele różnią się od
zeszłorocznych. Jeśli wtedy wszystko szło w dobrym kierunku, to nie
widziałem sensu, aby cokolwiek zmieniać. Przystałem przy podobnych
przygotowaniach, delikatnie udoskonalonych".
Sezon brutalnie zweryfikował
umiejętności młodego jeźdźca. Trudno jednak mieć do niego pretensje.
Raczej należało znaleźć odpowiedź na pytanie "Co chciał zyskać Jacek Frątczak kontraktując Maksa w ostatnim roku
juniorskiej przygody żużlowej". Co prawda menadżer
twierdził, że Polak wychowany w Szwecji w roku 2020 ma zmienić Jacka Holdera na pozycji rezerwowego, ale były to chyba tylko wizja samego
menadżera. Zawodnik, który błysnął przed rokiem na zapleczu ekstraligi,
kompletnie nie poradził sobie z żużlem na najwyższym poziomie. Można
powiedzieć, że Bogdanowicz miał w Toruniu wszystko do tego, aby być
gwiazdą wśród młodzieżowców. Nie miał tylko godnych rywali, którzy
mogliby zmienić go na pozycji młodzieżowej, dlatego męczył siebie,
kibiców i działaczy swoją jazdą.
Po sezonie zawodnik nie otrzymał propozycji statywów z Aniołem na
piersi, a on sam powinien zastanowić się nad kontynuowaniem kariery, jeśli
miałby ona wygadać tak jak ta, którą próbował rozwinąć w Toruniu, to niestety trzeba napisać otwarcie, że
zawodnik powinien ją zakończyć. Toruński klub bowiem spadł po sezonie 2019 z
ekstraligi za sprawą juniorów i spora w tym zasługa Maksa. Choć według wielu kibiców, powodem powolnego staczania
się Aniołów na ekstraligowe dno, były wcześniejsze zaniedbania w szkoleniu młodych
"Aniołków", których z czasem w Toruniu zaczęło brakować, a sprowadzanie
kolejnych jeźdźców wychodziło działaczom znacznie gorzej, niż naturalna wymiana
pokoleń. Rok 2019 był jednak apogeum
niemocy toruńskich juniorów, którzy na przestrzeni całego sezonu byli najgorszą
parą młodzieżową w całej lidze. Zawodnikom z Torunia, którzy nie ukończyli dwudziestu jeden lat, nie udało się pokonać nawet jednego
seniora drużyny przeciwnej i na tle swoich rówieśników byli zdecydowanie najsłabszymi
juniorami w całej lidze. Nic więc dziwnego, że z takim "wsparciem" Anioły nie miały większych
praw na uratowanie ligowego bytu. Co więcej, odkąd w 2011 roku zapewniono
juniorom trzy programowe biegi w zawodach (pod warunkiem braku rezerwy
taktycznej lub kontuzji etc.), nigdy żadna drużyna w na ekstraligowym poziomie
nie dysponowała tak słabym duetem w tej formacji i nigdy wszyscy startujący
młodzieżowcy w danym sezonie nie zakończyli go bez pokonanego seniora ze strony
rywali. Igor Kopeć-Sobczyński, Maksymilian Bogdanowicz i Filip Nizgorski (ten
ostatni w znacznie mniejszym wymiarze) dokonali więc... niemożliwego, a
obrazował to ranking ekstraligowych juniorów po rundzie zasadniczej:
zespół |
pkt w biegu juniorów |
pkt razem |
bonusy |
pokonani seniorzy |
|
Fogo Unia Leszno Smektała, Kubera |
61 | 175 | 20 | 35 | |
Betard Sparta Wrocław Drabik, Liszka, Wojdyło |
49 | 165 | 18 | 29 | |
forBET Włókniarz
Częstochowa Lampart, Trofimow |
55 | 122 | 23 | 20 | |
Speed Car Motor Lublin Gruchalski, Miśkowiak |
42 | 90 | 18 | 12 | |
Cash Broker Stal Gorzów Karczmarz, Bartkowiak, Pytlewski, Szczotka |
32 | 76 | 10 | 14 | |
mr Garden GKM
Grudziądz Turowski, Rolnicki, Wieczorek |
40 | 59 | 12 | 5 | |
Falubaz Zielona
Góra Krakowiak, Tonder, Pawliczak |
33 | 57 | 9 | 6 | |
KS Get Well
Toruń Kopeć-Sobczyński, Bogdanowicz, Nizgorski |
24 | 32 | 4 | 0 |
Po zakończonym sezonie nieźle punktujący na zapleczu
najlepszej ligi świata zawodnik w wieku seniora, po beznadziejnym sezonie,
nie znalazł zatrudnienia w żadnym klubie. Nikogo to jednak nie dziwiło, bo
tak jak wspomniano Max był najsłabszym ze sklasyfikowanych zawodników w
Ekstralidze. Biorąc jednak pod uwagę szerokie horyzonty młodego człowieka
(znajomość kilku języków i studia na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu),
z pewnością mógł znaleźć swoje miejsce poza czarnym sportem. I
bezpośrednio po sezonie tak się stało, ale zawodnik musiał jednak zweryfikować swoje ambicje i zacząć
wszystko od początku o czym opowiedział w jednym z wywiadów:
"Oczekiwania były wielkie, niestety mnie przerosły. W którymś momencie po
prostu załamałem się. Powodów takiej sytuacji było wiele. Przede wszystkim
doszło do zbyt wielu zmian - zmieniłem klub i otoczenie, doszły też zmiany
mechanika i chyba najbardziej istotna - tunera. Niestety nie mogłem
dopasować się do nowych silników od pana Ryszarda Kowalskiego, który jest
niesamowicie dobrym tunerem. Naiwnie szukałem optymalnych ustawień i
rozwiązań przez większość sezonu. W czasie gdy inni zdążyli osiągnąć pewien
progres, ja tkwiłem w miejscu. Prawda w dzisiejszym żużlu jest taka, że jak
trafi ci się dobra jednostka, to potrafisz wygrać z każdym. Natomiast jeżeli
gdzieś tkwi błąd, można zwątpić we wszystko, w co się dotychczas wierzyło i
myślało.
Przenosiny z Gniezna do Torunia po fakcie można uznać za błąd, bo w Gnieźnie
naprawdę czułem się doskonale. Była cudowna atmosfera, a także ludzie wokół
klubu, jak i kibice, którzy wspierali nawet w najgorszych chwilach. Drużyna
była monolitem, a ja z Norbertem Krakowiakiem tworzyliśmy naprawdę
niezapomniany dla mnie duet. Nieważne było kto przywiezie trójkę, ważne
było, żeby przywieźć 5:1 lub 4:2. Przede wszystkim liczyła się drużyna. Gdy
odezwał się do mnie klub z Torunia, chyba tydzień przed zakończeniem okienka
transferowego, miałem już wszystko ustalone ze Startem Gniezno. W ogóle nie
myślałem o zmianie klubu. Wiadomo jednak, że kiedy pojawia się oferta z
ekstraligi, a ty masz ostatni rok juniora, to zaczyna ci się robić w głowie
jeden wielki młyn. W nowym klubie zostałem bardzo miło przyjęty. Pani Ilona
Termińska, która oddaje duszę temu klubowi, próbowała mi zapewnić jak
najlepsze warunki. Ja też miałem takie podejście i każdą złotówkę
zainwestowałem w nowy sprzęt. Przed sezonem przygotowywałem się bardzo
intensywnie pod kątem fizycznym. Spotykałem się z psychologiem sportowym, a
ponadto zrzuciłem dodatkowe cztery kilogramy w porównaniu do poprzedniego
sezonu. Ten ruch okazał się później błędem, bp po groźnym upadku w
kwalifikacjach do Srebrnego Kasku w Bydgoszczy, straciłem przytomność. Po
przewiezieniu mnie do szpitala okazało się, że mam anemię i krytyczny poziom
potasu, co mogło skutkować zatrzymaniem pracy serca w każdej chwili. Po
kilkutygodniowej rehabilitacji wróciłem na tor. Starałem się, jak mogłem,
ale presja w drużynie była ogromna, a atmosfera nie najlepsza. Krytyka w
mediach i hejt sprawiał, że psychicznie byłem w głębokiej dziurze. Wszystko
szło w odwrotną stronę. Po zakończeniu sezonu byłem wrakiem. Pamiętam, jak
po ostatnim meczu w Toruniu z Falubazem Zielona Góra, spojrzałem na tor,
wokół siebie, po czym w parku maszyn uścisnąłem ojca, płacząc jak dziecko
przez wiele minut. Nazajutrz poczułem w sobie kompletną pustkę. Po kilku
dniach stwierdziłem, że kończę z żużlem i że to nie ma najmniejszego sensu.
Uznałem, że lepiej skupić się na studiach, szczególnie, że to mój ostatni
rok. Wystarczyły jednak trzy miesiące, żeby stwierdzić, że nie mogę tego
zrobić. Nie mogłem sobie wyobrazić, że nie będę już jeździł. Kocham tę
dyscyplinę, uprawiam ją od 11 lat. Kocham ten sport tak samo jak pan Tomasz
Gollob, Piotr Protasiewicz czy Bartosz Zmarzlik i wielu innych. Pewnie nie
osiągnę tego, co oni, choć zawsze było i nadal jest to moim marzeniem.
Nieważne, czy będę przeciętniakiem, czy nie. Dopóki będę czerpał z tego
radość, będę uprawiał ten sport! Nie robię tego dla pieniędzy, bo jeszcze
nie było sezonu, który zakończyłbym na plusie. Jeśli miałbym patrzeć na to
tylko z perspektywy zarobku, niech mi pan wierzy, że znalazłbym lepszy i
bezpieczniejszy sposób zarabiania na życie. Na dzień dzisiejszy mam
podpisany kontrakt z Lejonen Gislaved w lidze szwedzkiej. Dodatkowo, na
zasadzie gościa, w Team Smaland w Allsvenskan. Na tę chwilę chcę bawić się
żużlem - czerpać z tego przyjemność i skończyć studia z wyróżnieniem. Co
będzie później? Czas pokaże".
Niestety sezon 2020 dla Maksa podobnie jak dla wielu zawodników stanął pod znakiem zapytania. Powodem była pandemia wirusa Covid-19 powszechnie nazwanego koronawirusem, który na całym świecie zbierał śmiertelne żniwa. O tym jak poważna była sytuacja niech świadczy orędzie Premiera Mateusza Morawieckiego i wprowadzenie stanu zagrożenia epidemicznego, który zaczął obowiązywać w nocy 14 na 15 marca i miał obowiązywać przez 10 dni, ale tak naprawdę obowiązywał do odwołania. Konsekwencją powyższej decyzji był komunikat, Głównej Komisji Sportu Żużlowego w którym poinformowano o zakazie organizacji zawodów treningowych (sparingów) oraz przeprowadzania zorganizowanych treningów na torach żużlowych początkowo do dnia 1 kwietnia 2020 r., a finalnie do odwołania. W tej sytuacji cały żużel zatrzymał się na 13 długich tygodni. W międzyczasie doszło do wielu nowych ustaleń regulaminowych, renegocjacji kontraktów. Ostatecznie sezon wystartował, ale zawodnik od samego początku nie znalazł uznania w oczach klubowych działaczy. Dopiero 10 lipca 2020 Główna Komisja Sportu Żużlowego opublikowała komunikat z którego wynikało, że dwudziestodwulatek związał się ze stowarzyszeniem Stal Gorzów i był zawodnikiem oczekującym na swoją szansę. Kontrakt okazał się jednak tylko niewiele znaczącym dokumentem, bo polak ze szwedzkim obywatelstwem, nie pojawił się w żadnych oficjalnych zawodach w kraju nad Wisłą, ścigał się jednak w Szwecji, a po sezonie podpisał na sezon 2021 kontrakt w Gnieźnie, o którym tak mówił: "Szczerze mówiąc, to pewne opcje były, natomiast nie ukrywam, że akurat Gniezno było dla mnie priorytetem. Nie ukrywam, moje najlepsze wspomnienia w karierze żużlowej są związane z Gnieznem. Uważam, że by dalej się rozwinąć, trzeba wrócić do punktu, w którym człowiek w pewien sposób się zagubił. Nie ukrywam, kilka błędów może i w życiu popełniłem. Myślę, że Gniezno, jako klub, otoczenie, ludzie i również pan Rafael Wojciechowski, który mi wiele pomagał, mogą to wesprzeć. Wracam do koncepcji, z których korzystałem w Gnieźnie. Robimy krok w tył, by zrobić dwa do przodu. Kontrakt warszawski różni się od zwykłego jedynie pewnymi formalnościami. Podpisując kontrakt z Gnieznem, mam taki cel, by być częścią składu. Wszystko muszę sam udowodnić wiosną i pokazać, że będę godnym kandydatem do składu. Nie ukrywam, że kilka nowych inwestycji z mojej strony będzie. Mogą one tylko i wyłącznie zadziałać na plus. Związałem się z pewnym nowym tunerem, który może dać nową perspektywę. Posiadam oczywiście też sprzęt z czasów jazdy w Gnieźnie. Spisywał się on niesamowicie dobrze. Nie widzę więc powodów, by z niego rezygnować. Będziemy mieli oczywiście szerszy wybór i większe możliwości. Sprzętowo będzie jak najbardziej obiecująco".
Niestety w tracie sezonu zawodnik nie przekonał włodarzy z pierwszej stolicy Polski do skorzystania z jego usług i Maksymilian ścigał się bez większych sukcesów w Szwecji, gdzie wystartował w 40 wyścigach z których wygrał tylko jeden, a w dwudziestu trzech przyjeżdżał na końcu stawki. Wyniki te i średnia 0,400 pkt na bieg wskazywały, że Polak urodzony w Szwecji żużel traktował raczej jako zabawę na odjechanie czerech okrążeń, niż poważne ściganie.
Poza Polską, Maksymilian Bogdanowicz
reprezentowały m.in. kluby:
Malmoe, Gislaved, Smaland
Osiągnięcia
MPPK | 2019/7 |
Kluby w lidze polskiej
2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 |
Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich
sezon | mecze | biegi | punkty | bonusy |
średnia biegowa |
miejsce w ligowym rankingu |
2019 | 12 | 31 | 7 | 1 | 0,258 | 58 |