Po odzyskaniu równowagi w sezonie 1971 konsekwentnie postanowiono stawiać w Toruniu na młodzież. W szkółce przybywało utalentowanych nastolatków, którzy marzyli o sławie Rosego. Wielu z nich w nie długim czasie miało awansować do drużyny i toczyć rywalizację o najwyższe w kraju laury.

Początek sezonu przyniósł toruńczykom istną huśtawkę nastrojów. Po klęsce na "dzień dobry" z Unią Leszno 27:51 przyszły trzy wygrane, w tym na wyjeździe w Gnieźnie 46:32 i ze spadkowiczem z I ligi Unią Tarnów u siebie 44:34. Na ostudzenie 14 maja Stal doznała klęski w Gdańsku 25:53. Mimo tego w pewnym momencie z 14 punktami na koncie torunianie zostali wiceliderem tabeli, mając zaledwie 2 punkty straty do leszczyńskiej Unii i o 2 wyprzedzając trzeci zespół gdańskiego Wybrzeża. Otworzyła się zupełnie nieoczekiwanie szansa na tak upragnione w Toruniu baraże. Tym większa, że treningi wznowił Plewiński.
Wszystko jednak zależało od "znalezienia" kluczowych punktów na wyjazdach, zakładając oczywiście pewne "rozprawienie się" z Unią i Wybrzeżem u siebie. 31 lipca torunianie przywieźli dwa pierwsze punkty z obcego toru, szczęśliwie pokonując łódzkich gwardzistów 25:23 w meczu przerwanym na skutek ulewy. Entuzjazm i nadzieje trwały równy tydzień, kiedy to doszło do konfrontacji na stadionie przy ul. Broniewskiego z Wybrzeżem. 37:41 oznaczało koniec marzeń o bezpośrednim awansie i poważnie redukowało szanse na baraże. Tylko Szuluk i Krzyżaniak mogli się pochwalić w tym spotkaniu postawą zgodną z oczekiwaniami.
27 sierpnia w zwycięskim meczu ze Starem toruńskiej publiczności pokazał się Plewiński. Niestety na dojście do sprawności potrzebował sporo czasu. Nie jego jednak postawa przesądziła o dwóch kolejnych porażkach w Lublinie 35:43 i w Tarnowie 33:45. W tym czasie Wybrzeże uciekło na bezpieczny dystans i na nic już się nie zdało w kończącym sezon spotkaniu efektowne zwycięstwo nad świętującą powrót do I ligi Unią Leszno 54:22. Do barażu szykowali się gdańszczanie. A w Toruniu niektórzy mówili o kolejnej niewykorzystanej szansie, o braku koncentracji, o pechu. Realiści zaś podkreślali, że jest się z czego cieszyć, że jeszcze dwa lata temu nikt nie myślał, iż tak szybkie będzie możliwe nawiązanie do najlepszych żużlowych tradycji Torunia, że znów uda się stworzyć drużynę, która będzie pukać do pierwszoligowych bram. Fakt, że regeneracja przyszła tak szybko, powinien napawać dumą i budzić nadzieje. A spieszyć się nie ma po co, lepiej zbudować solidne fundamenty. Jak przyszłość pokazała, rację mieli ci drudzy.