W polskim żużlu przerwa zimowa tradycyjnie była okresem podsumowań i analiz poprzedniego sezonu. Najgłośniej mówiło się o finale IMŚ, który odbył się we Wrocławiu. Przyniósł on po raz pierwszy naszym reprezentantom dwa medale: srebrny Pawła Waloszka i brązowy Antoniego Woryny. Zastanawiano się na łamach prasy i nie tylko czy Polacy nie mogli sięgnąć po złoto. Większość sympatyków czarnego szaleństwa była jednak zdania, że nie, bowiem Ivan Mauger swoimi rakietowymi startami zdawał się być poza zasięgiem rywali, na jakimkolwiek torze.
Sporo mówiło się też na temat DMŚ na Wembley, gdzie nasza reprezentacja nie zdołała obronić “Srebrnej Wazy”, bowiem punktów starczyło tylko na zajęcie trzeciego miejsca, co było powszechnie uznane za porażkę.

W kontekście światowych finałów, rozpoczęła się również szeroka dyskusja na temat sprzętu żużlowego, bowiem z początkiem lat siedemdziesiątych wiele kwestii regulaminowych związanych z żużowymi rumakami, było nie uregulowanych. Przepisy określały np. długość i sposób mocowania tłumika, ale pozostałe parametry były już niedookreślone. Również w przypadku pozostałych części do motocykli istniała dowolność w zakresie konstrukcji i doboru materiałów z których owe części były wykonane. Nic więc dziwnego, że rozbieżności w konstrukcji motocykli poszczególnych zawodników były tak duże, że do dnia dzisiejszego prowadzi się dyskusje, czy gdyby Mauger tak bardzo nie ingerował w budowę swojej maszyny to zdobyłby złoty medal IMŚ.
Choć dyskusje na temat sprzętu były żarliwe, liga w w kraju na Wisłą wystartowała na motocyklach, których parametry nie różniły się od ubiegłorocznych. Wynikało to po części z utrudnionego dostępu do nowoczesnych rozwiązań technicznych, a także braku dewiz, za które głównie można było kupować motocykle i części zamienne. W klubach byli jednak na etatach mechanicy, którzy potrafili na własną rękę tworzyć i naprawiać to czego w kraju nie można było kupić.

Do drugoligowej batalii w sezonie 1971 stanęło osiem zespołów. Szybko okazało się, że ton rozgrywkom nadawać będą trzy drużyny. Byli to spadkowicz z ubiegłego roku leszczyńska Unia, oraz Zgrzeblarki Zielona Góra i Włókniarz Częstochowa. Przewaga tych zespołów była tak wyraźna, że na finiszu rozgrywek zespoły te dzieliło od czwartej Stali Toruń, aż dziesięć, a nawet dwanaście punktów.

W Toruniu po tym, co działo się w sezonie 1970, jedno było pewne  skoro udało się uratować sekcję żużlową, to w kolejnych latach mogło być już tylko lepiej. Nikt oczywiście nie oczekiwał w roku 1971 spektakularnych zwycięstw, ale można było dostrzec pierwsze oznaki przełamania kryzysu. W zespole “Aniołów” młodzież nabierała ligowego doświadczenia i stawała się godnym rywalem dla najlepszych. Jednak na prawdziwe sukcesy kibice toruńscy musieli jeszcze poczekać. W toruńskich strukturach żużlowych zapadła decyzja, aby zmienić oblicze drużyny. Ze zlepku rutyny z młodością, miała powstać zahartowana już w ligowych bojach i scementowana młoda ekipa, żądna wielkich sukcesów, a na jej czele stał trener, były zawodnik Roman Cheładze. Zespół wzbogacił się o kolejnego zawodnika, Janusza Lipertowicza, ale kariery postanowili zakończyć na skutek braku wyników, wychowankowie Stefan Załuński i Zenon Kania oraz pozyskany z Piły Alfons Jankowski.

Nawiązano też ściślejszą współpracę z Grudziądzem. Stadion grudziądzki okazał się szczęśliwy dla Stali w premierze rozgrywek ligowych, gdyż 18 kwietnia torunianie pokonali gnieźnieński Start 42:35. I choć drugie zawody w Częstochowie były planowaną porażką, to stalowcy niespodziewanie polegli w Toruniu z Unią Leszno 37:40.
O ile pierwszych sezonowych potyczkach liderzy jeździli w kratkę, to od następnej kolejki rozpoczął się świetny serial Plewińskiego. Postawa "Plewy" musiała budzić duży szacunek, bowiem zawodnik zdobywał niemal w każdym meczu powyżej 12 pkt i ile wyniki drużyny były takie sobie, o tyle nadspodziewanie szybko wyłonił się ktoś, kto zapowiadał się na następcę "Marysia".

Od 22 maja do 22 sierpnia, przez trzy miesiące, torunianie ponieśli same porażki. Poza już wymienionymi, ulegli po dramatycznym meczu w Toruniu rzeszowskiej Stali 36:39 i z zajmowanego na wiosną 4 miejsca w tabeli spadli na szóste. W końcówce jednak dwa ważne pojedynki rozstrzygnęli na swoją korzyść. Z Gwardią w Łodzi 42:35, a 5 września nawet z walczącym o awans do I ligi częstochowskim Włókniarzem 41:37. Wygrana okazała się brzemienna w skutkach. Włókniarze musieli zadowolić się drugą pozycją, barażową za Zgrzeblarkami (uporali się w dwumeczu z Wybrzeżem i również awansowali do ekstraklasy, rozpoczynając swój marsz na szczyt polskiego speedwaya), natomiast Stali zwycięstwo nad "Lwami" pozwoliło uplasować się na wysokim, czwartym miejscu w tabeli z dziesięciopunktowym dorobkiem. Co prawda trzy inne ekipy miały na koncie tyle samo dużych punktów, ale torunianie lepszym bilansem małych oczek zapewnili sobie miejsce tuż za podium.

Poza ligą żużlowcy toruńskiej drużyny rywalizowali też w czwórmeczach o puchar PZMot. W swojej drugoligowej grupie wypadli całkiem przyzwoicie. W Częstochowie byli drudzy za Włókniarzem. 19 września u siebie rozgromili rywali, gromadząc 41 "oczek" (komplety po 12 Krzyżaniak, Plewiński i Ząbik). W ostatecznym bilansie ze 121 punktami zajęli drugie miejsce za "Lwami".
Obok ligi w Toruniu kibice mogli oglądać też finał MIMP w którym na najniższym stopniu podium stanął Plewiński, dla którego niewątpliwym sukcesem
było powołanie również do reprezentowania barw narodowych Polski.

WYNIKI MECZÓW ROZEGRANYCH Z UDZIAŁEM TORUŃSKIEJ DRUŻYNY
W SEZONIE 1971
Kolejka Data Przeciwnik Wynik
I 18 kwietnia Stal Toruń - Start Gniezno 42:35
II 25 kwietnia
przeł. 15.05
Włókniarz Częstochowa - Stal Toruń 42:36
III 2 maja Stal Toruń - Unia Leszno 37:40
IV 9 maja Gwardia Łódź - Stal Toruń 35:42
V 22 maja Stal Toruń - Motor Lublin 40:37
VI 30 maja Stal Rzeszów - Stal Toruń 47:31
VII 13 czerwca Stal Toruń - Zgrzeblarki Zielona Góra 35:43
VIII 20 czerwca
przeł. 27.06
Zgrzeblarki Zielona Góra - Stal Toruń 44:34
IX 04 lipca Stal Toruń - Stal Rzeszów 36:39
X 11 lipca
awansem 26.06
Motor Lublin - Stal Toruń 41:37
XI 22 sierpnia Stal Toruń - Gwardia Łódź 39:37
XII 29 sierpnia
awansem 01.08
Unia Leszno - Stal Toruń 42:36
XIII 5 września Stal Toruń - Włókniarz Częstochowa 41:37
XIV 25 września Start Gniezno -Stal Toruń 33:44

W SEZONIE 1971 TORUŃSKICH BARW BRONILI

  Liczba biegów Średnia
 biegowa
D W U Miejsce w
ligowym rankingu
Janusz PLEWIŃSKI 55 2,58 2 2 4 4
 Bogdan KRZYŻANIAK 50 2,22 3 3 1 10
Jan ZĄBIK 53 1,98 1 1 4 20
 Bogdan SZULUK 54 1,85 1 1 1 23
Józef BARTOSIŃSKI 26 0,92 3 - 7 61
Bogdan KOWALSKI 34 0,76 1 - - 68
 Roman KOŚCIECHA 7 0,71 - - - 69
Ryszard ROMANOWSKI 20 0,65 1 1 2 71
Janusz LIPERTOWICZ 20 0,27 - - 3 79

TABELA DRUGIEJ LIGI ŻUŻLOWEJ W SEZONIE 1971
Mce Zespół Mecze Zw. Rem. Por. Pkt
duże
Pkt
małe
1 Zgrzeblarki Zielona Góra 14 12 0 2 24 +193
2 Włókniarz Częstochowa 14 11 0 3 22 +154
3 Unia Leszno 14 10 0 4 20 +109
4 Stal Toruń 14 6 0 8 12 -22
5 Gwardia Łódź 14 5 0 9 10 -49
6 Motor Lublin 14 5 0 9 10 -79
7 Stal Rzeszów 14 5 0 9 10 -93
8 Start Gniezno 14 3 0 11 6 -212

materiał wyjściowy tekstów zamieszczonych na tej stronie
stanowi książka anioły na torze

     strona główna    

toruńskie turnieje turnieje światowe turnieje krajowe
zawodnicy trenerzy mechanicy działacze
klub statystyki sprzęt