KARGER Brian

Urodzony 9 lutego 1967 roku w duńskim Hornsans.

Do żużla trafił w wieku szesnastu lat z motocrossu. Jako junior dał się poznać z jak najlepszej strony co potwierdził dwoma medalami IMEJ, IMŚJ z najmniej cennego kruszcu, przegrywając tytuł najlepszego w Europie z Igorem Marko i Tony Olssonem (1986 rok - Równe) oraz na świecie z Peterem Nahlinem i Henrikiem Gustafssonem (1988 rok - Slany).
Pomimo, że Brian w swojej ojczyźnie należał do czołowych zawodników, to nie potwierdził swoich indywidualnych umiejętności osiągnięciami na arenie międzynarodowej. Seniorska kariera zawodnika, to na arenie międzynarodowej występy w drużynie, z którą siedmiokrotnie uczestniczył w drużynowych finałach z których i sześć z nich zwieńczył medalem w tym dwukrotnie złotym. Obiektywnie jednak należy zaznaczyć, że Karger był najczęściej uzupełnieniem składu.
W jednodniowym finale IMŚ jako pełnoprawny uczestnik wystartował tylko raz, zajmując ostatnie miejsce. Raz również wyszedł do przedmeczowej prezentacji jako rezerwowy i cały finał IMŚ obejrzał z parku maszyn. W całorocznej formule Grand Prix wyłaniającej IMŚ pojawił się w 1999 roku i rywalizował w nim przez dwa sezony. Jednak wyniki jakie osiągnął były dalekie od oczekiwanych przez niego samego i jego fanów.

Jak już wspomniano w swojej ojczyźnie Karger należał do czołówki żużlowców. Potwierdził to w IM Danii, będąc dziewięciokrotnym medalistą w tej rywalizacji (1987 - 3 miejsce; 1992 - 2; 1993 - 3; 1995 - 2; 1996 - 1; 1997 - 2; 1998 - 1; 1999 - 3; 2000 - 1). Duńczyk z sukcesami startował także na torach trawiastych i długich, a działacze chętnie zapraszali, go na różnego rodzaju turnieje indywidualne, w których mimo, że nie często nie odgrywał pierwszoplanowej roli, potrafił pomieszać szyki najlepszym żużlowcom świata.

W Polsce zadebiutował w roku 1993 z Myszką Miki na plastronie, gdzie startował również w roku 1994. Po dwóch latach spędzonych nad Wisłą porzucił ligę polską i ponownie pojawił się Zielonej Górze w latach 1996-1997. W kolejnym roku zdobywa już jednak punkty dla Grudziądza, a rok później dla Opola, gdzie uzyskał najlepszą średnią w drużynie. W sezonie 2000 z Polonią Piła zdobywa drużynowe wicemistrzostwo Polski. Medal w polskiej lidze nie zatrzymał jednak Duńczyka na dłużej w Pile i trafia do Rybnika. Jednak na Śląsku zagościł również tylko na rok i w sezonie 2002 ponownie wziął rozbrat z polskimi torami ligowymi. Ostatnim polskim klubem Kargera dla którego zdobywał punkty był Gdańsk, gdzie startował w sezonach 2003-2004, stając się zwłaszcza w pierwszym roku startów ważnym ogniwem zespołu.
W roku 2006 nie chcąc zamykać sobie drogi w przed ewentualnym transferem do któregoś z polskich klubów, tuż przed zamknięciem okienka transferowego podpisał kontrakt z toruńskim klubem, bez gwarancji finansowych. Podpisując kontrakt, Karger jednak wiedział, że jest to tylko zabezpieczenie dla potencjalnych pracodawców, bowiem swoją dalszą żużlową przyszłość wiązał raczej z tuningiem, któremu oddał się po zakończeniu kariery. W jego stajni jeździli tacy zawodnicy jak Nicki Pedersen, Hans Andersen czy Kenneth Bjerre.
Żużlowe tradycje kontynuuje jego syn Peter, ścigający się na minitorach.

Duńczyk również w innych ligach potwierdził swój brak przywiązania do jednego klubu, bowiem nie gościł w jednym klubie dłużej niż trzy sezony. W Danii reprezentował klub FMK Fredericia (1991,2004), w Szwecji Bysarny Visby (1988-1991,1993-1994), VMS Elit Vetlanda (1995-1998), Kaparna Goeteborg (1999-2002), w Niemczech MSC Diedenbergen (1989,1991), w Anglii Swindon Robins (1986-1991,1995-1998), Arena Essex Hammers (1991-1993), Belle Vue Aces (2000-2002).

Zdjęcie zostało nabyte
na stadionowym stoisku z pamiątkami

Źródło; Żużlowe ABC,
autor Wiesław Dobruszek