Liga zaczęła się pomyślnie, od wygranej z Gwardią 52:25, ale potem przyszła seria porażek, także na własnym stadionie, z których najdotkliwsza była 27 kwietnia z Kolejarzem 25:52. Starsi kibice w trakcie tych zawodów przecierali oczy, pytając, gdzie podziała się ambicja i bojowość toruńskich zawodników. Liderzy opolscy, byli tego dnia poza zasięgiem wszystkich żużlowców Apatora, nawet druga linia nie ustępowała pola toruńskim liderom. Najbardziej bolesne było to, że po raz pierwszy w historii swych występów na toruńskim torze wygwizdany został również Rose. Tak to wziął sobie do serca, że od następnego spotkania począł znów jeździć jak za najlepszych lat. W przegranym meczu z Unią Tarnów (35:43) wygrał wszystkie swoje biegi, z kolei w zwycięskiej potyczce z Motorem (45:32) wywalczył 12 oczek, a w Zielonej Górze (38:39) do swojej punktowej statystyki dołożył kolejne 12. "Maryś" nieco spuścił z tonu dopiero w zawodach z Unią Leszno w Toruniu (35:43), gdy zdobył 8 "oczek". Podobną formę co Rose prezentował Krzyżaniak, popisując się dwucyfrowym dorobkiem, łącznie z meczem z Unią Leszno (12 "oczek" i najlepszy czas dnia). Niestety, starszych kolegów nie potrafili skutecznie wspierać młodzi.

13 lipca torunianie pokonali krośnieńskie Karpaty na ich torze 42:36 i była to już ich ostatnia wygrana w sezonie. Kolejnych siedem meczów przegrali, przeważnie w kiepskim stylu. Na dobrym poziomie jeździł tylko Rose, okazjonalnie (8 w Lublinie, 12 pkt. w Opolu) błyszczał Ząbik. Nic dziwnego więc, że szerzyły się niesnaski w gronie zawodników i działaczy, były zaskakujące absencje w składzie, a wierna publiczność odwracała się od drużyny, czego nie były w stanie zatrzymać nawet tak ciekawe widowiska jak mecz ze Zgrzeblarkami (37:39) czy Startem Gniezno (38:40). W prasowych komentarzach po sezonie podkreślano słabość organizacyjną klubu, kompromitujące zachowanie się działaczy, brak troski o sprzęt i szkolenie. Trenowano rzadko i krótko. Nic więc dziwnego, że deklarację skończenia kariery złożył nawet Rose. Znów mówiono na poważnie o likwidacji sekcji.

Efektem takiej postawy było ósme miejsce w tabeli z ledwie 8 punktowym dorobkiem (4 "oczka" na krośnieńskich Karpatach). Można zatem powiedzieć, że za Stalą nikogo już nie było, bo choć formalnie na dziewiątym miejscu w tabeli figurowały Karpaty, to zespół ten po 10 kolejkach rozwiązał się i wszystkie pozostałe do rozegrania mecze z jego udziałem zweryfikowano jako walkowery dla przeciwników.

Obok ligi w Toruniu odbyły się także zawody z udziałem zawodników toruńskich, bydgoskich, gdańskich i rosyjskich, którzy wystartowali w II eliminacji mistrzostw świata. Ten międzynarodowy turniej został z okazji tygodnia kultury fizycznej, a tryumfował w nim zawodnik rosyjski Klementiew. Najlepszy z toruńczyków, a był nim Bogdan Krzyżaniak uplasował się dopiero na siódmym miejscu.

Dla podtrzymania formy w przerwach między rozgrywkami ligowymi, zawodnicy ścigali się także w różnego rodzaju zawodach towarzyskich, a jedną z takich konfrontacji była majowa potyczka (notatka prasowa z 12 maja 1969) w Grudziądzu, w której toruńska Stal podejmowała pierwszoligowe gdańskie Wybrzeże. W pojedynku zwyciężyli zawodnicy znad morze 45:33. Mecz ten wywołał duże zainteresowania wśród kibiców grudziądzkich, a dla swoich drużyn punkty zdobywali:
Stal Toruń: Rose Marian - 10, Krzyżaniak Bogdan -10, Jankowski Alfons - 4, Szuluk Bogdan - 4, Plewiński Janusz - 2, Kowalski Bogdan - 2, Załuński Stefan - 1
Wybrzeże Gdańsk: Żyto - 12, Berliński - 9, Tkocz - 7, Sulewski - 7, Marsz - 5, Kajzer - 2, Ziółkowski - 2