grand prix challenge
Turniej kwalifikacyjny fo finałowego cyklu GP IMŚ na rok następny. Do Challenge awansowali najlepsi zawodnicy z finałów kontynentalnego (w 1999 roku - pięciu z miejsc od drugiego do szóstego) i interkontynentalnego (w 1999 roku sześciu, z miejsc od drugiego do siódmego), od 1999 roku także Indywidualny Mistrz Świata Juniorów z danego sezonu uzupełniał stawkę ostatniego szczebla eliminacji przed GP IMŚ. Pozostali zawodnicy startujący w Challengu to żużlowcy, którzy w danym roku nie zmieścili się w czołówce GP IMŚ.
GP Challenge rozegrano po raz pierwszy w 1995
roku i startowało w nim szesnastu zawodników wg tabeli dwudziestobiegowej. Obok
najlepszych zawodników z finałów kontynentalnego i interkontynentalnego stawkę
uzupełnili zawpodnicy sklasyfikowani na miejscach od dziewiątego do szesnastego
w GP IMŚ 1995. takie zasady obowiązywały także w latach 1996 i 1997.
Od 1998 roku Challenge był rozgrywany na takiej samej zasadzie jak GP IMŚ, czyli
jako turniej dwudziestoczterobiegowy z udziałem dwudziestu czterech zawodników
startujących w systemie knock-out z wyścigami kwalifikacyjnymi turniejem głównym
i finałami.
Pierwszy turniej GP Challenge rozegrano we włoskim Lonigo w dniu 8 maja 1995 roku, a startowali w nim:
Leigh Adams | Australia | 14 pkt |
Marvyn Cox | Anglia | 13 pkt |
Peter Karlsson | Szwecja | 11 pkt |
Tommy Knudsen | Dania | 11 pkt |
Joe Screen | Anglia | 11 pkt |
Garry Havelock | Anglia | 9 pkt |
Craig Boyce | Australia | 8+3 pkt |
Andy Smith | Anglia | 8+2 pkt |
Tomasz Gollob | Polska | 8+1 pkt |
Robert Nagy | Węgry | 6 pkt |
Jan Staechmann | Dania | 5 pkt |
Zoltan Adorian | Węgry | 5 pkt |
Mikael Karlsson | Szwecja | 4 pkt |
Brian Karger | Dania | 3 pkt |
Stefan Alfonso | Włochy | 2 pkt |
Antonin Kasper | Czechy | 1 pkt |
Brian Andersen | Dania | ns |
Rif Saitgariejew | Rosja | ns |
Źródło: Wiesław Dobruszek; "Żużlowe ABC" t. I; Leszno 2004