finał interkontynentalny IMŚ

Eliminacja w ramach IMŚ rozgrywana w latach 1975-1990 oraz 1995-2001. W 1975 roku finał interkontynentalny był eliminacją poprzedzającą finał europejski, a po jego likwidacji od 1976 roku najlepsi zawodnicy z finałów interkontynentalnych awansowali bezpośrednio do finału światowego IMŚ. W finałach interkontynentalnych występowali zawodnicy wyłonieni we wcześniejszych eliminacjach w Wielkiej Brytanii (Anglia, Walia, Szkocja, Nowa Zelandia) Skandynawii (Szwecja, Norwegia, Dania Finlandia) oraz Australii i Stanach Zjednoczonych.

W latach 1976-1979 z finału interkontynentalnego do finału IMŚ awansowało po siedmiu lub dziewięciu zawodników (liczba była uzależniona od miejsca rozgrywania finału światowego). Później w latach 1980-1990 z finału interkontynentalnego awansowało do finału IMŚ po jedenastu najlepszych (zniesiono w tym okresie zasadę przyznawania miejsc w finale IMŚ bez eliminacji gospodarzom). W związku ze zmianą systemu rozgrywek w sezonach 1991-1994 finałów interkontynentalnych nie rozgrywano (zastąpiły je podobnie jak finały kontynentalne - półfinały światowe IMŚ). Wprowadzenie systemu GP IMŚ, przywróciło rozgrywanie finału interkontynentalnego, z którego w latach 1995-1998 do GP IMŚ na rok następny awansowało po dwóch zawodników. Od 1999 prawo takie przysługiwało tylko zwycięzcy. Kolejni zawodnicy czołówki finału interkontynentalnego awansowali do GP Challenge.

Od 2002 roku w wyniku kolejnej reorganizacji systemu awansów do IMŚ ponownie zaniechano rozgrywania finału interkontynentalnego.

W pierwszym finale interkontynentalnym (1975 rok) rozegranym w Szwecji w mieście Goeteborg uczestniczyli:

Ivan Mauger	Nowa Zelandia	14 pkt
Anders Michanek	Szwecja	12 pkt
Bernt Persson	Szwecja	11 pkt
Ole Olsen	Dania	11 pkt
Scott Autrey	USA	9 pkt
Tommy Jansson	Szwecja	9 pkt
Reidar Eide	Norwegia	8+3 pkt
Phil Crump	Australia	8+2 pkt
Tommy Johansson	Szwecja	8 pkt
Dag Lovaas	Norwegia	7 pkt
John Boulger	Australia	4 pkt
Billy Sandres	Australia	4 pkt
Bengt Jansson	Szwecja	4 pkt
Hasse Holmqvist	Szwecja	4 pkt
Steve Gresham	USA	3 pkt
Barry Brigss	Nowa Zelandia	1 pkt

Źródło: Wiesław Dobruszek; "Żużlowe ABC" t. I; Leszno 2004