motocykl
royal enfield
Dwóch nowych dyrektorów podjęło się ratowania tego co po firmie pozostało.
W listopadzie 1891 roku założyli spółkę Royal Enfield i zainicjowali
pierwsze projekty nad pojazdami silnikowymi. W 1990 roku pod nazwą
Enfield Cycle Company pojawiły się pierwsze motocykle w których montowano
silniki innych producentów.Podwozia powstały w firmie Enfielda i miały oryginalne rozwiązania np. w jednym z modeli produkowanego motocykla silnik zamontowany był z przodu główki ramy. Innowacyjność motocykli można było dostrzec także w układzie silnikowym, bowiem Enfield po raz pierwszy zastosowało w motocyklu mechaniczną pompę olejową, która zastąpiła pompę ręczną. Ponieważ w motocyklach montowano sprawdzone silniki Japa, firma Enfield skoncentrowała się na opracowywaniu dobrych, nowatorskich podwozi. Prowadzono jednak badania nad silnikiem własnej konstrukcji. W 1905 roku przerwano produkcję motocykli. Wznowiono ją w 1910 roku wprowadzając na rynek dwa nowe modele. Jeden z nich wyposażony został w silnik Mag o mocy 2,25 KM, drugi w silnik Jap o pojemności 770 ccm i mocy 6 KM.
Badano opracowania technologiczne i konstrukcyjne produkowanych już na świecie silników. Na podstawie uzyskiwanych wyników i wyciąganych wniosków stworzono własną konstrukcję. Własny silnik Enfielda powstał tuż przed wybuchem I wojny światowej. Był to silnik widlasty V o pojemności 425ccm. Układ zaworów był charakterystyczny dla tamtych lat, tzw. wlot nad wylotem. Zawór ssący był w układzie górnozaworowym natomiast zawór wydechowy w układzie dolnozaworowym. Powstał także silnik dwusuwowy o pojemności 225 cm 3.
Motocykle z nowymi silnikami służyły na frontach całej Europy jako motocykle kurierskie. Prace nad nowymi konstrukcjami silników i podwozi trwały zawsze dość długo, ponieważ w chwili podjęcia decyzji o produkcji motocykli, Firma Enfield zmieniła nazwę na Royal Enfield Motorcycle, a w ambicjach i zamierzeniach właścicieli było wytwarzanie takich pojazdów, które tłumaczyłyby nazwę Royal - królewski. Wiedza konstrukcyjna i zdobyte doświadczenia z pól frontowych I wojny zaowocowały stworzeniem w dwudziestoleciu międzywojennym wielu nowych, udanych modeli. Mały, tani, ekonomiczny i bardzo trwały motocykl o pojemności 225 ccm dwusuwowego silnika produkowany był bez większych zmian. Trudne warunki terenowe pól bitewnych I wojny ukazały konieczność produkowania motocykla o dużej pojemności silnika, który pozwalał na zamontowanie wózka bocznego. Powstał więc motocykl z silnikiem o pojemności 976 ccm. Silnik rozwijał moc 11 KM, ale miał bardzo duży moment obrotowy. Był to idealny pojazd to poruszania się w trudnym terenie i z wózkiem bocznym. Sprawdził się na bezdrożach kolonii brytyjskich. Konstrukcja ta była cały czas rozwijana i przy końcu lat trzydziestych ten udany widlasty silnik został powiększony do pojemności 1140 ccm.
Od
samego początku Enfield postawił na trwałość i niezawodność swych motocykli.
Było to trudne wyzwanie biorąc pod uwagę szeroką gamę produkowanych modeli.
W ofercie Firmy były motocykle o pojemności od 250 do 1140 ccm. Dwusuwy i
czterosuwyProstota obsługi i niezawodność działania była wielkim atutem w konkurencji z innymi firmami motocyklowymi. Anglia miała wtedy kolonie, a więc dobry, niezawodny motocykl był bardzo pożądanym towarem. W konstrukcjach Enfielda silniki zawsze miały niskie stopnie sprężania, niskie zużycie paliwa i wspaniałą elastyczność silnika. Mimo, że na każdym motocyklu Royala można jeździć bez skrzyni biegów, Firma już w 1927 r wprowadziła w większości swych modeli motocykli czterostopniowe skrzynie, co uczyniło je jeszcze bardziej funkcjonalnymi.
W 1924 roku zapotrzebowanie rynku europejskiego zmobilizowało konstruktorów Enfielda do opracowania motocykla o pojemności 350 ccm. Ponieważ czas naglił a konkurencja produkowała już motocykle o tej pojemności w chwili powstania podwozia za-montowano w nie silniki Jap. Prace nad silnikiem 350 trwały i po roku ukazały się Royale z firmowymi silnikami dolnozaworowymi i górnozaworowymi o pojemności 350 ccm. Konstrukcje silników były bardzo udane w związku z tym na ich bazie w 1927r produkowano także dolno- i górnozaworową 500tkę. Prace nad nowymi konstrukcjami silników i podwozi trwały nieprzerwanie i tak w 1931 r w silnikach 350 i 500 pojawiły się czterozaworowe głowice. Produkowano także silniki z głowicami trzyzaworowymi, dwa zawory ssące jeden wydechowy. Silniki miały porównywalne parametry eksploatacyjne. Głowice z trzema zaworami były jednak mniej pracochłonne, a tym samym tańsze w produkcji, co wpływało na cenę motocykla. II Wojna Światowa wykazała wielką przydatność lekkich, zwrotnych, ekonomicznych i niezawodnych w każdych warunkach motocykli o pojemności 350 i 500 ccm.
