motocykl martin-jap

W latach 1930-57 wytwórnia Victor Martin w Londynie budowała motocykle Martin-JAP.

Najbardziej popularnym motocyklem tej marki był Martin Jap Comerford (1938), który znany także w Polsce, na żużlowych torach zaistniał wykorzystując w swoich motocyklach jednostki napędowe Japa. W jednym modelu wykorzystano sprawdzone rozwiązania Rudga, natomiast w drugim dokonano adaptacji podwozia Comerforda. Martiny Japy zdobyły uznanie i cieszyły się dużą popularnością wśród zawodników.
W 1935 roku firma Martin przejęła spółkę Comerford Machine (innego producenta żużlowych bików) - mając gotowy model podwozia Martin mógł zaadoptować ramę na miarę potrzeb i specyficznych oczekiwań zawodników ścigających się na dirt-tracku. Dokonano kilku kosmetycznych zmian: zmodyfikowano elementy mocowania tylnego kola, ramie dodano elastyczności, a na przednim kole zastosowano specjalne amortyzowane widelce. Dodatkowo części konstrukcji zostały pochromowane (min. zbiornik paliwa). Motocykle z ramami Comerford popularnością cieszyły się na amerykańskich, krótkich torach. Na ramach z Comerford medalista IMŚ Cordy Milne zdobywał mistrzostwo USA w roku 1934 i 1935. Finalnie motocykl niewiele różnił się od modelu opartego na Rudgu - poza budową ramy i charakterystycznymi widelcami z motocykla Comerford Special. Podczas produkcji systematycznie wprowadzano pomniejsze ulepszenia i modyfikacje w motocyklach.

Kolejnym modelem był Martin Jap Rudge (1938). Firma posiadając zezwolenie i licencję na patent i rozwiązania Rudge Whitworth Ltd ­wykorzystała stare, ale sprawdzone podwozie, zastosowane w dirt-trackowym modelu Rudge. W ramie umieściła silnik Japa - połączenie dwóch marek okazało się bardzo efektywnym rozwiązaniem - moc, niezawodność z Tottenhamu w połączeniu z właściwościami trakcyjnymi Rudga czyniła z motocykla wyjątkowo udany model - łatwy do kierowania na dziurawym, żużlowym torze. Silnik - posiadał szereg autorskich innowacji - ostatecznie tłok o średnicy BO mm i skoku 99 mm zapewnił stopień sprężania 12,5:1. Cylinder napełniał amalowski gaźnik. Japy Martina wyposażone były w typowy iskrownik BHT; ramę dostosowaną kształtem do wymogów dirt­trackowych torów, którą uzupełniał mały, żużlowy zbiornik paliwa. Wartości estetyczne dodawały chromowane części - tłumik, elementy kierownicy, obręcze kół. Oprócz modelu standardowego, można było nabyć egzemplarz tuningowany - w którym dodatkowym pracom poddawano głowicę, zmieniano typ iskrownika i model tylnego błotnika. Po roku 1928 firma Martin produkowała tylko motocykle dirt-trackowe, by przed II wojną zaprzestać produkcji.

Zdjęcie mono i opis pochodzi z książki
Dirt - Track żużel lat przedwojennych