silnik indian

Te charakterystyczne, niezwykle piękne, a proste przy tym w swych kształtach motocykle mają swoje źródło w odległym już o nieco ponad sto lat 1901 roku, kiedy to dwaj szacowni panowie Hendee i Hedstrom założyli w Springfield zakłady produkujące Indian Motocycle. Konstrukcje realizowane przez wskazanych panów od początku zwracały uwagę jako niepoślednie, szybko wybijając się sławą wśród równie raczkującej konkurencji.
W 1912 r. pokazano wyścigowy model dwucylindrowy z górnym rozrządem. Niby nic, ale cztery zawory na cylinder, wspomniane OHV, dopiero jakieś kilkadziesiąt, a przynajmniej kilkanaście lat później pokazało się w seryjnych modelach konkurencji.
Pierwszy prototyp motocykla przystosowanego do jazdy po luźnej nawierzchni pojawił się na torach w roku 1915. Motocykl wyposażony był w dwucylindrowy z czterema zaworami silnik. Konstruktorzy tej maszyny wykorzystali wszystkie dotychczasowe doświadczenia jeźdźców i usunęli z niej wszystko co zbędne w wyścigach torowych.
Motocykle Indian napędzane były za pomocą różnych modeli silników i nie znaleziono wiarygodnych źródeł na temat parametrów konstrukcyjnych. Jednak wczesno żużlowe maszyny z logo Indiana napędzane były za pomocą silnika ośmiozaworowego. Co ciekawe zwiększenie ilości zaworów nie miało zwiększyć mocy (choć dodatkowy zawór miał przyspieszyć odprowadzanie spalin), ale miało na celu równomierne rozprowadzenie temperatur podczas spalania, a tym samym miało zapewnić większą trwałość zaworom i gniazdom zaworowym, które w poprzednich wersjach wypalały się i powodowały nieszczelności w cylindrze. Szybko jednak okazało się, że oprócz zamierzonego efektu osiągnięto lepszą wymianę gazów w cylindrze i większą moc, co przełożyło się z czasem na coraz większe prędkości.
Gdy osiągnięto już pożądaną moc w jednostce napędowej zaczęto ulepszać elementy ramy i całego podwozia i tak powstał model Indian - Daytona "Dry-Lakes Racing". Od zwykłych motocykli Indiany odróżniało to iż posiadały otwartą głowicę silnika (wystające nie zakryte sprężyny zaworowe).
Następca Dry-Lakes'a pojawił się dopiero w roku 1929 pod nazwą Indian Altoona i jako serce posiadał dwucylindrową jednostkę wyposażoną w dwa wałki rozrządu osadzone w łożyskach kulowych samonastawnych. Był to bardzo mocny i szybki motocykl, który nazwę uzyskał od toru na którym odniósł pierwszy sukces (Altoona w Pensylwanii), a jego konstruktorem był wspomniany wcześniej C.B.Franklin.

Chociaż każdy z modeli Indiana był wyjątkowy, jeden z nich raz na zawsze okrzyknięto najlepszym motocyklem, jaki kiedykolwiek wyprodukowano na świecie. Nawet osoby opowiadające się za inną opcją techniczną nie mogą zaprzeczyć, iż Indian Scout powstał jako najlepszy i właśnie takim pozostał na zawsze.
W maszynie tej zastosowano ,ały jak na amerykańskie warunki silnik, i była to widlasta dolnozaworowa sześćsetka (37cali sześciennych) o mocy zaledwie 12 KM. Prosty motocykl rozwijający oficjalnie prędkość w granicach 53-55 mil na godzinę. Źródła podają niespójną informację, iż w czwartym lub piątym roku produkcji (1924 r. lub 1925 r.) dolnozaworowy silnik otrzymał odejmowane głowice i większy stopień sprężania. W 1927 r. przeniesiono mechanizm gaszenia silnika, tak że jego włącznik wystawał z prawej części zbiornika paliwa. Bliźniaczo podobny motocykl z większym silnikiem nazwano Police-Scout (Scout-45).

Przez lata produkcji Sport Scout był poddawany modyfikacjom. Ostateczny koniec cenionego, ale niedorównującego modelowi "101" Sport Scouta nastąpił w 1944 r. Jego zalety sprawiały jednak, iż ta relatywnie prosta, dolnozaworowa maszyna istniała na przeróżnych arenach sportu aż do lat 70., siejąc postrach wśród teoretycznie lepszych, bardziej zaawansowanych górnozaworowców.

opis pochodzi z książki
Dirt - Track żużel lat przedwojennych