PRODUCENCI
Jawa, GM

UŻYTKOWANIE - PARAMETRY
Dłuższy umieszczony po prawej stronie podnóżek popularnie zwany hakiem, jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów motocykla żużlowego, który odróżnia go od innych silnikowych jednośladów. Za jego pomocą zawodnik kontroluje ruch sprzętu, koryguje kąt nachylenia i kierunek poruszania się w wirażu. Element ten jest niestety przyczyną kolizji i upadków mogących prowadzić do poważnych kontuzji. Kontakt haka z nawierzchnią toru, elementami bandy (zwłaszcza pneumatycznej), czy sczepienie się jadących obok siebie motocykli prowadzić może do niebezpiecznych sytuacji.

Podnóżki motocykli do speedwaya mają być zamocowane po lewej stronie motocykla (mniej więcej w połowie jego długości) i nie mogą wystawać więcej niż na 320 mm, mierząc od głównej osi motocykla
Dodatkowo z prawej strony zamocowany jest hak (mylony z podnóżkiem), który jest przytwierdzony na stałe do ramy motocykla. Nie pozwala się składać, posiada jednak pewien ruch pozwalający zawodnikowi sterować motocyklem podczas ślizgu kontrolowanego.
Wbrew pozorom to właśnie hak i spoczywająca na nim prawa noga zawodnika przejmuje na siebie cały ciężar jazdy ślizgiem po łuku. Lewa noga którą zawodnik pozornie się podpiera tak naprawdę służy tylko do asekuracji. Zastosowanie haka doskonale można zobaczyć u zawodników światowej klasy, którzy są świetnie wyszkoleni technicznie i potrafią przejechać łuk ślizgiem kontrolowanym nie używając do tego lewej nogi, która spoczywa właśnie na podnóżku.

REGULACJA
Podnóżek w zasadzie nie podlega regulacji. Jedynym elementem który można uznać za regulację jest dobór długości podnóżka oraz długości i kształtu haka. Elementy te zawodnik dobiera zależnie od swoich upodobań należy jednak pamiętać, aby długość podnóżka nie była większa niż 320 mm.

W 2015 roku czeski zawodnik Jan Jaros wraz ze swoim ojcem Borisem zaangażował się projekt "Safety Win Race", który dotyczył nowego, bezpieczniejszego w zastosowaniu tzw. ruchomego podnóżka/haka. Pomysł czeskich mechaników, o ile uzyska powszechną akceptację, w znaczący sposób poprawia bezpieczeństwo na żużlowych owalach. Idea Czechów nie była prekursorska, bowiem ierwszym zawodnikiem, który zaczął używać ruchomego haka był Sam Ermolenko, który wraz ze swoim ówczesnym tunerem Carlem Bloomfeldem zastosował hak uchylny zarówno do tyłu jak i do góry, co ułatwia pokonywanie łuków na nierównościach toru. Czesi opracowali jednak hak uchylający się w trzeciej płaszczyźnie, która spowodowała, że na nierównościach i koleinach podnóżek składał się jak stopka w rowerze, po czym wracał do swojej pierwotnej pozycji. Ta swoista elastyczność podczas niespodziewanego kontaktu z innym przedmiotem lub podczas upadku, kiedy prawa stopa praktycznie zawsze traci kontakt z hakiem , mogła być jednak w pełni blokowana, gdy zawodnik prowadząc motocykl w wirażu, miał usztywnioną nogę. Nie było więc wielkiego niebezpieczeństwa kontuzji stopy poprzez dostanie się jej pomiędzy hak i korpus silnika.
Mimo, że Czesi przeprowadzili mnóstwo testów swojego wynalazku, na używanie nowego bezpiecznego podnóżka zgodę wyrazić musiała światowa federacja motocyklowa, a ta nie wiedzieć dlaczego nie kwapiła się z szybką oceną czeskiego pomysłu.