motocykl sarolea

Sarolea podobnie jak jej rywal FN, zaczynała od wytwarzania broni. Fabryka produkowała broń precyzyjną, po czym przestawiła się na rowery, polem na motocykle. Założona w 1850 w Liege przez Mainsona Sarolena, firma stała się jednym z pionierów rozwiniętego niegdyś belgijskiego przemysłu motocyklowego. We wczesnych modelach Sarolei montowano na zmianę kupowane silniki jednocylindrowe i dwucylindrowe widlaste do poj. 750 ccm.
Po zakończeniu I wojny światowej firma przystąpiła do ofensywnej promocji sprzedaży i w ramach wsparcia tej akcji weszła na scenę wyścigową. Pierwszy duży sukces sportowy nadszedł w 1923, kiedy Sarolea wygrała prestiżowy wyścig endurance Liege - Nicea - Liege oraz Grand Prix Belgii. Ten triumf był zasługą jednocylindrowego silnika z rozrządem OHV, ustawionego pionowo. Rok później wersja seryjna 23 M zdobyła duże uznanie, zwyciężając większość europejskich konkurentów w skrajnie wyczerpującym Rajdzie Włoch. Włoski kierowca Guido Premoli, jadący na 23 M został sławnym zwycięzcą, Luigi Arcangelli był trzeci, Erminio Visioli siódmy, Dali ‘Oglio 13, a Gambardini 18. W klasyfikacji zespołów fabrycznych triumfowała Sarolea.

W 1925 wytwórnia dominowała w Belgii, zdobywając tytuł mistrza kraju i zwyciężając w min. 23 wyścigach we Włoszech. Podstawą tych sukcesów był sprawdzony i niezawodny pionowy singel 493,6 ccm o długim skoku (80,5x97 mm), z rozrządem OHV i oddzielną trzystopniową skrzynią biegów sterowaną nożnie - co stanowiło rzadkość w tamtym okresie. Ponadto wyścigowy 23 M posiadał pojedynczą ramę kolebkową z rur stalowych, zawieszenie sztywne z tyłu i resorowane z przodu oraz hamulce bębnowe w przednim i tylnym kole.
Ostatni sukces sportowy marki nadszedł w 1926. Zespół fabryczny wziął udziału w Rajdzie Italii. Zwyciężył w czterech pierwszym etapach, co wywołało niezadowolenie miejscowych pseudokibiców - rzucili na drogę ślimaki, powodując wypadnięcie z trasy. Mimo to Belgowie w tym samym roku zdobyli tytuł w Itatian Gentleman's Championship (model produkcyjne). Później Sarolea wycofała się z rajdów.

Wszystkie te zwycięstwa z szeroko rozsławiły markę Sarolea na kontynencie europejskim. W końcu lat 20, roczna produkcja sięgała 20.000 maszyn. Później w październiku 1929 nadszedł kryzys wyzwolony krachem na nowojorskiej Wall Street. Sarolea, jak inne firmy z Europy popadła w tarapaty. Jednakże zdołała przetrwać i w 1932 wypuściła nowy funkcjonalny, tani model dwusuwowy. Firma nie zapomniała o sportowej przeszłości, konstruując motocykle w rodzaju Monotube klasy 500 z jednocylindorwym górnozaworowym silnikiem o dużych osiągach i prędkości maksymalnej ponad 128 km/h.

Gdy pojawiła się groźba wojny, inżynierowie Sarolei przystąpili do produkowania motocykli wojskowych dla belgijskiej armii, w tym maszyny z silnikiem o poj. 980 cm3 ustawionym poziomo z cylindrami w układzie przeciwległym z rozrządem SV, w wersji solo i z wózkiem bocznym. Po 1945 wytwórnia montowała tradycyjne single z rozrządem OHY, o poj. do 600 cm3. W 1950 pojawiła się nowa seria, z całkiem nowym modelem z czterosuwowym silnikiem rzędowym 498 ccm. Ofertę zamykał dwusuw "podmiejski" 125 ccm.
W połowie lat 50 Sarolea rozpoczęła walkę o rynek, podpisując w 1955 porozumienia z belgijskimi wytwórcami F. i Gillet-Herstal. Rok później ofertę poszerzono o motorower z niemieckim dwusuwowym silnikiem Ilo 49 ccm. W 1960, w rezultacie finansowych problemów, doszło do fuzji z Gillet-Herstal; produkcja Sarolei zakończyła się w 1963.

Zdjęcie i opis pochodzi z
encyklopedii motocykli - p. red. Rogera Hicksa