zmiany regulaminowe na sezon 1999


1. W lidze w sezonie 1999 rywalizowało 10 drużyn, ale do niższej klasy rozgrywek spadały 3 zespoły a siódma drużyna rywalizowała w barażach z zespołem który zajął II miejsce w Mistrzostwach II ligi.

2. Od roku 2000 miały być trzy ligi żużlowe.
EKSTRAKLASA - sześć zespołów I ligi z sezonu 99, zwycięzca baraży (siódma drużyna I ligi 99 - drugi zespół II ligi w sezonie 99), Mistrz II ligi w sezonie 99
I LIGA - Przegrany z baraży (siódma drużyna I ligi 99 - drugi zespół II ligi w sezonie 99), trzy zespoły które w sezonie 99 zajęły w I lidze X, IX, VIII miejsce, oraz zespoły które zajęły w Mistrzostwach II ligi w sezonie 99 miejsca od III do VI.
II LIGA - pozostałe zespoły, tzn. drużyny które zajęły miejsca poniżej VI w rozgrywkach o Mistrzostwo II ligi w sezonie 99, oraz wszystkie nowe zespoły utworzone po roku 1999.

3. Skład zespołu rywalizującego w lidze okrojono z siedmioosobowego (plus rezerwowy) do sześcioosobowego (plus rezerwowy)

4. W składzie nie było już miejsca dla dwóch juniorów, lecz dla jednego. Drugi junior mógł jedynie liczyć na biegi z „doskoku” bowiem miał zagwarantowane miejsce rezerwowego (zawodnikiem rezerwowym mógł być tylko junior).

5. Zawodnik rezerwowy nie był brany przy ustalaniu składu biegów nominowanych (XIII, XIV, XV), ale mógł wystąpić w tych biegach jako rezerwa. Przy czym łączna liczba startów zawodników rezerwowych nie może przekroczyć 5. Zawodnicy rezerwowi mogli oczywiście startować jako rezerwa taktyczna lub zwykła.

6. W składzie zespołu pojawił się drugi obcokrajowiec (ten temat już przerabiano w latach wcześniejszych), lecz nie mógł on być zawodnikiem z tzw. „TOP 38”, lub „Lista TOP 99” („LISTY SYNOWCA”)

7. Bezpośrednio przed zawodami losowano pola startowe. Miało to zapobiec nasilającemu się preparowaniu torów i przygotowywaniu ich pod zawodników gospodarzy.

8. Układ tabeli biegowej zmienił się nie tylko na skutek losowania pól startowych, ale również na skutek wprowadzenia trzech biegów nominowanych, do których desygnowani był zawodnicy z najmniejszą ilością pkt. (bieg XIII), z drugą sumą pkt (bieg XIV), z największą sumą pkt. (Bieg XV)

9. Drużyna zgłoszona do meczu nie mogła mieć Kalkulowanej Średniej Meczowej w skrócie KSM (CMA-Anglia) wyższej niż 46 pkt.

Owa średnia była wprowadzona po to aby kluby nie tworzyły dream teamów, które gromiły rywali do jednej bramki. Sens średniej KSM jest nieco bardziej skomplikowany, dlatego poniższe wyjaśnienie powinno rozwiać wszelkie wątpliwości.

1. Do każdego meczu o DMP i DM II ligi mogła być zgłoszona drużyna, której suma KSM nie przekraczała 46 pkt.

2. Do sumy KSM drużyny wliczało się 6 najwyższych indywidualnych KSM zawodników, spośród zgłoszonych do meczu, uwzględniając w tym zawodnika rezerwowego.

3. Indywidualne KSM zawodników były stałe przez cały sezon, a obliczane były po zakończeniu poprzedniego sezonu sportowego w sposób określony w Art. 4-8 niniejszych zasad.

4. Zawodnicy, którzy nie uzyskali KSM, przyznaje się pkt. KSM wg następujących zasad:
- zawodnicy krajowi - 2,5 pkt.
- zawodnicy zagraniczni uczestnicy cyklu Grand Prix z pozycjami startowymi od 1 -21[ ] - 9,5 pkt.
- pozostali zawodnicy zagraniczni - 6,5 pkt.

5. Podstawą obliczania indywidualnej KSM zawodnika jest tzw. średnia punktowa (w skrócie SBP) wyłącznie z meczów o DMP (bez meczów play-o--) i DM II ligi. SBP oblicza się w następujący sposób: suma zdobytych na torze punktów, także bonusowych podzielona przez liczbę biegów w których zawodnik wziął udział, wliczając w to również biegi nieukończone z powodu wykluczeń, upadków de-ektów. Wynik dzielenia zaokrągla się do 3 miejsc po przecinku dziesiętnym.
Za biegi nieukończone z powodu wykluczenia uważa się także biegi, w których:
- zawodnik nie stanął na starcie z powodu wcześniejszego wykluczenia (wykluczenie z określonych biegów bądź do końca zawodów)
- zawodnikowi odebrano punkty w wyniku wery-ikacji biegu lub meczu.
Uważa się że zawodnik nie wziął udziału w biegu jeśli nie stanął na starcie biegu powtórzonego z powodu niezawinionej kontuzji.

6. KSM oblicza się zastrzeżeniem przepisów Art. 8 - mnożenie SBP przez 4 (niezależnie od liczby biegów, w których zawodnik wziął udział) i zaokrąglić wynik do dwóch miejsc po przecinku dziesiętnym. Przepis ten dotyczy wszystkich zawodników zagranicznych, a w przypadku zawodników polskich tylko tych, którzy wzięli udział w conajmniej 9 biegach zawodów I ligi lub 11 biegach zawodów w II lidze. KSM dla pozostałych zawodników polskich jest równa 2,5.

7. Dla zawodników krajowych, dla których rok obliczenia KSM jest ostatnim rokiem spełnienia warunków zawodnika młodzieżowego, wynik obniża się o 10% z zaokrągleniem do dwóch miejsc po przecinku.

8. Jeżeli jakikolwiek zawodnik w danym sezonie sportowym będzie startował w innej klasie rozgrywek niż klasa w której uzyska KSM obliczony zgodnie z Art. 5 i 6, jego KSM należy skorygować w następujący sposób:
- pomnożyć przez współczynnik 1,15 jeżeli zawodnik przechodzi do niższej klasy rozgrywek
- podzielić przez współczynnik 1,3 jeżeli zawodnik przechodzi do wyższej klasy rozgrywek
Wynik zaokrągla się do dwóch miejsc po przecinku, ale nie może on być wyższy niż 12 pkt. i niższy niż 2,5 pkt. dla zawodników polskich i nie może być wyższy niż 12 pkt. i niższy niż 6,5 pkt.. dla zawodników zagranicznych.
Przepis ten dotyczy również zawodników tych klubów, które w danym sezonie sportowym awansują lub spadną z klasy rozgrywek.
Jeżeli obliczona KSM jest niższa od 2,5 dla zawodników polskich i 6,5 dla zawodników zagranicznych, to przyjmuje się KSM równą odpowiednio 2,5 i 6,5 pkt.

9. Zawodnikowi młodzieżowemu, któremu po raz pierwszy nadano licencję „Ż”, w roku nadania oraz przez dwa kolejne lata przyznaje się KSM 2,5 pkt.. pod warunkiem, że nie zmieni barw klubowych i nie przekroczy 21 lat (liczy się rok urodzenia). Przepis powyższy dotyczy zawodników, którzy uzyskali licencję „Ż” w roku 1999 i latach następnych.

strona główna

toruńskie turnieje turnieje światowe turnieje krajowe
zawodnicy trenerzy mechanicy działacze
klub statystyki sprzęt